Dit is het verhaal van Jolanda (pseudoniem), die openhartig deelt hoe zij van een ogenschijnlijk normale jeugd afgleed in een leven vol verslaving, angst en een dubbelleven. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Het nest waar ik vandaan kom, is erg doorsnee. Ik ben opgegroeid met mijn ouders en een jongere broer. Nooit hoefde ik me zorgen te maken om kleren, eten of zakgeld. Mijn opvoeding was streng, maar ook zeker liefdevol. Wat betreft dit verhaal, komt verslaving veel voor in de familie. Hier ben ik van jongs af aan al voor gewaarschuwd. In de buurt en op school kon ik met iedereen wel opschieten, maar ik was ook geen haantje-de-voorste. Zeker in grotere groepen kon ik nog eens de kat uit de boom kijken en hoewel ik vrolijk was, was ik ook een gevoelige jongen. Mijn jeugdige leven draaide voornamelijk om sport doen en kijken. Ik zat op voetbal en thuis was het sport wat de klok sloeg. Op school voelde ik ook een prestatiedrang en ik scoorde daar bovengemiddeld.
De eerste scheurtjes
Toch knaagde er iets aan me. Ik zat veel in mijn hoofd, was graag alleen en ik trok me graag terug op mijn kamer. Aan het begin van mijn pubertijd begon ik me onzeker te voelen over wat anderen mensen wel niet over me zouden denken en ik werd steeds neerslachtiger. Ook voelde ik een prestatiedruk vanuit thuis. Ik vond al snel mijn troost en afleiding in gamen. Mezelf in een digitale wereld opsluiten waar alles op orde is. Tot ik op school informatieboekjes las over drugs. Ik kan me nog goed herinneren dat ik de effecten van XTC las. Een warm euforisch gevoel, praterig, een gevoel van liefde, ongeremd. Ik dacht: dit is het stukje wat ik mis, als ik 18 ben ga ik dit proberen.
Vanaf de middelbare school begon ik me doelbewust anders te gedragen. Ik wilde niet meer verlegen zijn en stelde me populair en aanwezig op in de klas. Met alle gevolgen van dien. Mijn schoolprestaties leden eronder, ik spijbelde steeds vaker en met mijn rebelse gedrag begon ik te experimenteren met alcohol en wiet. Ik was toen zo’n 12-14 jaar. Mijn obsessie voor nieuwe drugs uitproberen bleef door de jaren groeien. Op mijn 16e ging ik veelvuldig uit en naar het stadion om voetbal te kijken. Hier raakte ik al snel in aanraking met cocaïne. De combinatie van alcohol, cocaïne en een omgeving die geweld niet uit de weg gaat, maakte van mij een wervelstorm. Ik kon niet normaal omgaan met de emoties en angsten die ik had. Wekelijks kwam ik in gewelddadige situaties terecht en ik werd steeds agressiever. Het lukte mij niet om emoties op een andere manier uit te drukken. En als er ook al één ding duidelijk was geworden: alles wat ik heb, gaat dezelfde dag op.
De vlucht in XTC en het dubbelleven
Op mijn 18e ging ik voor het eerst naar festivals. Ik gebruikte voor de eerste keer XTC en het gevoel was inderdaad zoals ik het me had voorgesteld. Ik kroop uit mijn schulp. Voelde me geliefd en euforisch. Maar ook hier bleek ik geen rem te hebben. Dit gevoel wilde ik elke week. En iedere keer zocht ik weer het randje op in hoeveelheden. Ik gebruikte ook stiekem op mijn kamer en had het gebruik al snel losgekoppeld van enkel feestjes.
De jaren hierna zijn voor mij nu bijna niet te bevatten. Ik haalde mijn HBO-diploma met vlag en wimpel in drie jaar tijd, sportte vijf tot zes keer per week en elk weekend haalde ik door met feestjes. Ik leefde een druk dubbelleven waar ik me uitsloofde voor twee carrières: een professionele en een criminele. Ik heb jarenlang op een dun koord geleefd tussen goed en fout. Naast de schoolbanken kwam ik ook op plekken waar alcohol, wiet, cocaïne, speed, XTC, 3MM-C, 2CB, truffels en LSD in grote getalen aanwezig waren en hartstikke genormaliseerd. Mensen in mijn omgeving wisten me maar al te goed te vinden als ze iets nodig hadden en ik pochte er stiekem ook wel mee.
Pogingen tot herstel en terugval
Toen ik het steeds lastiger kreeg om een baan te vinden na mijn opleiding en tegelijkertijd steeds meer in financiële problemen kwam is het echt misgegaan. Ik heb geld gestolen, bedrogen en gelogen. Juist bij de mensen van wie ik het meest houd. Familie, vrienden en vriendinnen stootte ik steeds meer van me af en ik sloot me op in huis. Voor deurwaarders was ik doodsbang en ik durfde geen brief te openen. Het geld dat wel binnenkwam, maakte ik net zo snel op aan alcohol, wiet en welke drugs ik maar voorhanden kon krijgen met dat geld. Ik raakte steeds depressiever en worstelde met suïcidale gedachten. Met die problemen kwam ik bij een psycholoog terecht. Ze zeiden dat ze wel wilden helpen, maar als ik mijn verslaving niet onder controle kreeg, verwezen ze me door naar de verslavingszorg. Ik schrok hiervan en heb gelogen tegen ze. Nooit, maar dan ook nooit, wilde ik in hetzelfde hokje worden geplaatst als sommige van mijn verslaafde familieleden.
Deze behandeling kon natuurlijk nooit van eeuwige waarde zijn. Ik heb de boel voorgelogen en heb daar vooral mezelf mee gehad. Tijdelijk was ik bovenop mijn depressieve klachten, maar het gebruik ging nog net zo hard door. Dagelijks wiet, alcohol en een weekend vol doorhalen met drugs. Nog steeds grote hoeveelheden wiet, speed, 2CB en LSD in huis waar ik niet van af kon blijven. Toch kreeg ik in deze toestand een kans op een professionele carrière. Dat veranderde echter nog niet mijn gedrag. Ook op het werk was ik hebzuchtig. Ik vond dat ik niet genoeg erkenning kreeg, wilde alleen maar meer en meer geld, dus ik hopte van baan naar baan. Met natuurlijk ook steeds meer verantwoordelijkheid. De druk werd hoger en ik presteerde steeds slechter. Daarnaast begon mijn dubbelleven steeds meer op mijn geweten te drukken. Vond het vooral nodig om met het vingertje naar iedereen te wijzen. Behalve mezelf.
De crash
Uiteindelijk liep ik vol tegen de muur. Mijn depressieve klachten kwamen in meervoud terug, ik kreeg paniekaanvallen op straat en thuis werd ik paranoïde. Ik sloot me de hele dag thuis op met de gordijnen dicht. Continu alert of er niet afgeluisterd werd of mensen naar binnen konden stormen. Ik was doodsbang en voor iedereen was het zichtbaar dat ik met een bepaalde onrustige angst in mijn ogen rondliep. Mijn vriendin confronteerde me hiermee en ik merkte aan mezelf ook dat ik de realiteit totaal uit het oog verloren was.
Dit was voor mij het punt dat ik me overgaf en hulp ging zoeken. Ik wist al dat ik het niet op eigen kracht kon. Al jarenlang werd ik wakker met de gedachte ‘vandaag is de dag dat ik niet ga gebruiken’, maar diezelfde belofte verbrak ik rond lunchtijd al. Ik sprak een bekende waarvan ik wist dat hij in een verslavingskliniek had gezeten. We deelden elkaars verhaal en hadden enorm veel herkenning. Dit was voor mij een teken dat ik toch in dit ‘ hokje’ thuis hoor.
De stap naar hulp
Via de huisarts kwam ik terecht bij GGZ Interventie. De intake volgde al snel en nadat ik hoorde dat de behandelaar ook een ervaringsdeskundige was, durfde ik voor het eerst vrijuit mijn verhaal te doen. Ook al was dit maar het begin, ik voelde me al zo bevrijd van een geheim waar ik mee rondliep. Toen ik later werd teruggebeld met het behandelplan, was ik enorm blij om te horen dat ik naar de kliniek in Bilthoven kon. Helemaal uit mijn ongezonde omgeving worden getrokken en in alle rust een start maken aan mijn herstel.
Toch kwam hier ook het spannendste gedeelte aan. De weken tot aan de opname waren zwaar. Mijn gebruik werd steeds meer en mijn depressieve klachten namen toe. Daarnaast moest ik voor het eerst toegeven aan mijn omgeving, ouders, familie en vrienden dat ik hulp bij verslaving kreeg. Dat ik überhaupt een verslaving had. De reacties die ik kreeg waren zo lief en iedereen steunden me in mijn traject. Ook al had ik nog veel uit te leggen, want veel was voor hen nooit zichtbaar geweest.
Mijn twee weken bij de kliniek kan ik ook opdelen in twee periodes. De eerste week kwam ik weer op kracht. Ik sliep voor het eerst in jaren nuchter, had zware nachten met nachtmerries, zweette alles eruit, mijn geest werd steeds helderder en ik merkte dat ik al wat aankwam van het goede eten. De sessies en dagen waren lang en vermoeiend. Ik kreeg veel nieuwe indrukken en wist me moeilijk een houding aan te nemen tussen de 12 andere verslaafden en vele behandelaren. De tweede week kroop ik uit mijn schulp. Met hulp uiteraard, want ik werd flink uitgedaagd door de behandelaren om meer van mezelf te laten horen. Hoe lastig ik het er ook mee had, ik had snel door dat dit inderdaad mijn diepe, onderliggende probleem was.
Het echte werk begint daarna
Het echte werk kwam pas na de kliniek. In Bilthoven was iedere trigger naar alcohol of drugs weggemoffeld, maar in de echte wereld is dat totaal niet. Ik had me totaal verkeken op wat dat met me zou doen. Zo dacht ik een week na mijn opname doodleuk met Koningsdag in een café te kunnen staan. Ik ben toen niet de mist in gegaan met alcohol of drugs, maar ik had nog een week last van alle indrukken die ik had gekregen. Het voelde als een kater zonder drank in het spel. Dit was natuurlijk geheel tegen het advies van de behandelaar in. En zo ging dat nog een aantal keer mis. Ik werd wel gewaarschuwd, maar toch zocht ik graag het randje op. Achteraf kan ik erom lachen, maar ik heb natuurlijk wel met vuur gespeeld en zou het niemand aanraden.
Verder heb ik een hele fijne nazorg gehad. Ik ben dankbaar voor de klik die ik had met mijn behandelaar. Hoe zij me heeft uitgedaagd met tools waar ik nu nog steeds gretig gebruik van maak en ook de andere behandelaren die me hebben geholpen toen mijn depressieve klachten weer opspeelden. Dit stukje maatwerk voelde persoonlijk en zoals het woord het al zegt: het paste precies bij mij. Daarnaast hadden we wekelijks een groepssessie. Hier voelde ik voor het eerst echte verbinding met fellows. Gelijkgestemden die kampen met verslaving. Er is mij toen vooral duidelijk geworden dat iedere verslaving hetzelfde is en dat verslaving ook een symptoom is van een onderliggend probleem. Ik ben enorm blij dat ik deze groep heb mogen leren kennen. We hebben nog geregeld contact en tijdens de vorige feestdagen zijn we zelfs even bij elkaar gekomen om ons heftige jaar achter ons te laten.
Hoe het nu gaat
Op dit moment voel ik me bevrijd. Ik heb een heldere geest, kan me weer concentreren, ik geniet van hele kleine dingen zoals de natuur, muziek en lekker eten. Ik voel me minder rusteloos, kan mijn energie op een gezonde manier kwijt in sport en weet ook weer normaal te ontspannen op de bank. Ik voel veel beter wat ik nodig heb en welke emoties er in me omgaan. Maar eerlijk is eerlijk: daar moet ik wel voor blijven werken. Het is van belang dat ik altijd blijf letten op een gezond ritme, goed eten, goed slapen en bewust reflecteren op mijn dag. Wat mij scherp houdt is het blijven bezoeken van meetings (AA, CA of NA). Hier bouw ik een netwerk op van anderen verslaafden waar ik mijn gedachten durf te delen. Zij begrijpen mij. En ik blijf werken aan de Twaalf Stappen met een sponsor. Deze ben ik nog aan het doorlopen, maar het heeft ervoor gezorgd dat ik ook na de nazorg nog een stip aan de horizon heb om naar toe te werken.
Al met al, is dit de beste stap in mijn leven geweest. Een hele moeilijke, maar daarom ook een moedige. Ik ben zo enorm blij dat ik mezelf een beter leven heb gegund en dat alles en iedereen om me heen me daarmee geholpen heeft. De kundigheid van GGZ Interventie voorop; ook al moest ik het echte werk zelf verzetten. Het is absoluut niet komen aanwaaien en daarom kan ik oprecht zeggen dat ik voor het eerst in mijn leven super trots ben op mezelf.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl