Mooie momenten in de kliniek zijn de meetings. Elke week worden de 12-stappen meetings nagebootst en geleid door de patiënten zelf, behalve op zaterdag. Dan komen verslaafden in herstel van buiten de meeting voorzitten of hun verhaal vertellen. Ik zit er zelf niet bij, maar krijg de verhalen in de wandelgangen te horen of tijdens de dagsluiting. Patiënten herkennen zich in de wanhoop, de waanzin, de teloorgang en de schades, maar krijgen ook nieuwe hoop door de verhalen van de sprekers.
Zelf had ik nog nooit van meetings gehoord totdat ik ging werken in een kliniek voor verslavingszorg en gevraagd werd om met de patiënten mee te gaan naar een meeting. Ik werd aangenaam verrast door de vriendelijke sfeer, de mooie formulieren die werden voorgelezen en de eerlijke verhalen die werden verteld. Wat ik zo bijzonder vind aan de 12-stappen meetings is dat het rond 1935 werd opgericht en tot op heden effectief blijkt te zijn voor mensen die kampen met een verslaving. Overal ter wereld zijn deze meetings te vinden. Van mensen die veel reizen hoor ik dat ze in het buitenland meetings bezoeken, en hoewel ze de taal vaak niet verstaan, voelen ze zich welkom en veilig. Tijdens de coronapandemie heb ik diverse keren een Zoom-meeting meegemaakt.
Vince vertelt mij zijn ervaring met meetings: “De eerste keer dat ik op een meeting was, was het vooral spannend omdat ik niet wist waar ik in terecht zou komen. Het pakte heel anders uit. Ik was vooral verbaasd hoe hartelijk ik ontvangen werd en hoeveel werd benadrukt dat het goed was dat ik er was. Ik voelde me direct welkom. Met verbazing merkte ik op hoe open en eerlijk iedereen was. Eigenlijk heel kwetsbaar. Hierdoor voelde ik dat ook mijn verhaal er toe deed en er eigenlijk niets te gek was. Ik heb op meetings dingen gedeeld die ik nog nooit met iemand gedeeld heb. Het voelde veilig en ik ervaarde steun en begrip. Naarmate ik vaker naar meetings ging, voelde het als thuiskomen, eigenlijk als familie. Ik bezocht drie of vier verschillende meetings per week, maar had één vaste meeting waar ik ook veel mooie vriendschappen heb opgebouwd. Ik was in het begin overtuigd dat ik nooit meer een feestje zou kunnen bezoeken zonder middelen te gebruiken. Echter, binnen het fellowship worden met regelmaat activiteiten georganiseerd die zeker zo gezellig en leuk zijn, maar waar niets wordt gebruikt. Op die manier leren we dat het leven mooier is zonder gebruik.
Ik heb ook ondervonden dat het loslaten van het programma mijn welzijn en misschien wel mijn leven in gevaar heeft gebracht. Ik dacht het weer alleen te kunnen en de meeting niet meer nodig te hebben. Ik raakte uit verbinding en belde ook mijn sponsor niet meer, terwijl dit van levensbelang is. Ik heb toen een hele domme keuze gemaakt. Ik dacht dat ik ermee weg zou komen om nog een laatste keer te ervaren hoe het was om te gebruiken, maar dit bleef niet bij één keer en was ik weer terug in mijn verslaving. Het vertrouwen dat ik had opgebouwd bij mijn familie was in één klap weg. Ik moest weg van de plek waar ik woonde. Nu weet ik dat er maar één weg is naar herstel en dat is totale abstinentie, oftewel, nooit meer één. Zoals ze zeggen op de meetings: één teveel en duizend nooit genoeg.
Ik ben nu bijna aan het einde van mijn opname hier. Ik heb weer nieuwe hoop en kracht gekregen om het te laten lukken. Ik kies ervoor om herstel op één te laten komen. Dat is op dit moment mijn levensmotto, en ik hoop dit vast te houden voor de rest van mijn leven.”