Haar man had haar een ultimatum gesteld en haar vier weken geleden bij ons achtergelaten. Ze had een rood en opgeblazen gezicht, typerend voor alcoholmisbruik. De avond ervoor had ze nog gedronken. In de eerste dagen was ze vooral op de achtergrond, maar de weerstand was duidelijk voelbaar. Zelf zegt ze daarover dat ze zichzelf niet herkende als verslaafde; volgens haar was het allemaal niet zo erg en zat ze diep in de ontkenning. De anderen waren er volgens haar erger aan toe. Zij was immers een werkende vrouw, nota bene bij de overheid, moeder van drie goed functionerende kinderen en had, naar eigen zeggen, een goede relatie. Naast haar alcoholverslaving had ze ook een gokverslaving, maar ook dit bagatelliseerde ze omdat het ‘slechts’ om veertig euro per week ging. In werkelijkheid was het veel meer, maar hierover loog ze.
De eerste drie dagen overwoog ze om naar huis te gaan, omdat ze van mening was dat ze hier niet op haar plek was. Na drie dagen waren de andere cliënten haar gedrag zat en vertelden haar dat ze moest stoppen met negatief zijn over de behandeling omdat ze daarmee het groepsproces verstoorde en hun herstel in de weg stond. Pas na negen dagen begon haar weerstand af te brokkelen en realiseerde ze zich hoe verslaafd ze werkelijk was. Toen begon ze ook de schade die ze had veroorzaakt bij veel mensen, waaronder haar kinderen, echtgenoot, werk, financiën, vrienden en vooral zichzelf, te zien. Ze was altijd fysiek aanwezig geweest, maar nu besefte ze dat ze emotioneel onbereikbaar was geweest voor haar geliefden.
Tijdens haar opname kwam de omslag. Ze begon te beseffen dat ze al 20 jaar in die verslaving zat en dat ze daarin machteloos was. Ze begon te accepteren dat ze hier was en dat ze hulp nodig had. Sessies en persoonlijke gesprekken hebben daaraan bijgedragen.
Als een groot cadeau ervaart ze dat ze is gestopt met roken. Wat een stap! Natuurlijk motiveren we mensen om te stoppen met roken, maar voor veel mensen is dit een heel moeilijke stap. Ondanks vele momenten van trek heeft ze volgehouden. Een andere omslag voor Marieke is dat ze aanvankelijk veel weerstand had tegen het advies om ’90/90′ te doen, wat inhoudt dat ze gedurende 90 dagen, 90 meetings zou moeten bezoeken. Nu beseft ze dat het werken aan de twaalf stappen de enige manier is om in herstel te blijven.
Vandaag neem ik afscheid van Marieke. Ik zie een vrouw die er fris en uitgerust uitziet. Haar ogen stralen. Ze is vastberaden om haar herstel op de eerste plaats te zetten. Morgen zal ze haar gezinsleden weer zien. Ze krijgen een nieuwe moeder en echtgenote terug.