De post voor Karel

Het is ongeveer 14:45 uur. Ik ben net begonnen aan de overdracht voor mijn late dienst als een collega behandelaar met een patiënt op kantoor verschijnt. Karel is uit de sessie gelopen en zit nu vol emoties. Op luide toon laat hij weten dat hij al zijn spullen wil omdat hij naar huis wil. In een onstopbare monoloog deelt hij mee dat hij tijdens de sessie zijn levensverhaal heeft gedeeld, dingen die hij nog nooit eerder heeft verteld. Hij herhaalt zijn verhaal nogmaals aan de collega’s in het kantoor. Het lijkt erop dat hij moeite heeft met de reacties op zijn verhaal. We proberen hem over te halen om te blijven, maar het lijkt niemand van ons te lukken om tot hem door te dringen. Het raakt me altijd als een patiënt vroegtijdig wil vertrekken. Hoe lang zal het duren voordat hij of zij weer terugvalt? Wat betekent dit voor het thuisfront? Op dat moment herinnert een collega zich dat er brieven en kaarten voor hem zijn aangekomen en dat hij ze vandaag zou mogen ontvangen. Patiënten mogen vanaf de achtste dag post ontvangen. Ik overhandig hem zijn post en vraag hem om zijn beslissing om te vertrekken te heroverwegen. Hij trekt zich terug met zijn post. Na ongeveer 20 minuten keert hij terug. Hij is nu vrij rustig en zegt beslist: “Ik blijf!” Vervolgens vertelt hij de ware reden waarom hij zo overstuur was. Hij vreesde dat zijn partner zou besluiten hem te verlaten, maar uit de brieven die ze heeft gestuurd, sprak zoveel liefde dat hij nu gerustgesteld is. ’s Avonds houd ik hem in de gaten. Hij heeft nog steeds het hoogste woord, maar dit keer is hij vrolijk en duidelijk gemotiveerd om zijn behandeling hier voort te zetten. Ik ben dankbaar dat Karel er nog is, en dat vertel ik hem ook.