Anna (pseudoniem), 56 jaar, worstelde meer dan 25 jaar met alcoholverslaving, wat haar leven steeds verder in een neerwaartse spiraal bracht. Na meerdere mislukte pogingen tot stoppen en een dieptepunt, vond ze uiteindelijk hulp en begon haar weg naar herstel. Nu, één jaar sober, ontdekt ze hoe het leven zonder verslaving écht kan zijn. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!

Mijn naam is Anna, ik ben 56 jaar oud en al zeker 25 jaar verslaafd aan alcohol.
Ik ben geboren in een klein dorpje in de Alblasserwaard en groeide op in een gezin met mijn vader, moeder, twee zussen en twee broers. Mijn jeugd was warm, maar ook vol uitdagingen. Toen ik zestien jaar was, overleed mijn moeder, een gebeurtenis die een diepe indruk op mij maakte. Mijn vader overleed toen ik drieëndertig was.
Ik ben een spontane vrouw, altijd opgewekt, en geloof sterk in het motto: een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.Ik ben getrouwd en heb drie zoons en een hond. Mijn vrije tijd breng ik graag door met tuinieren, lezen en wandelen. Ik heb altijd veel vriendinnen en kennissen gehad, maar ondanks die sociale kring voelde ik me vaak eenzaam.
Mijn eerste kennismaking met alcohol
Mijn eerste ervaring met alcohol had ik op mijn vijftiende. Nieuwsgierig nam ik stiekem een slok uit een fles, ergens in een kelder. Het voelde onschuldig, spannend zelfs, alsof ik iets ontdekte wat alleen voor volwassenen was.
Niet veel later begon de periode van uitgaan. In het begin dronk ik alleen in het weekend, net als mijn vrienden. Maar toen ik later in de horeca ging werken, veranderde dat langzaam. Ik werd steeds vaker met drank omringd, en het werd een gewoonte om te drinken. Toch zag ik mezelf toen nog steeds als een sociale drinker.
Het keerpunt: verhuizing naar het buitenland
De echte omslag kwam toen we naar het buitenland verhuisden. Het was een enorme stap, en ik was ineens veel meer op mezelf aangewezen. Weg van mijn vertrouwde omgeving, zonder mijn familie en vrienden dichtbij, voelde ik me vaak eenzaam.
Toen mijn oudste zoon werd geboren, had dat een van de mooiste momenten van mijn leven moeten zijn. Maar in plaats daarvan voelde het als een trauma. ’s Nachts zat ik alleen te drinken, te piekeren, en te malen over alles wat mis kon gaan.
Zo ontstond een patroon. Elke moeilijke gebeurtenis, elke vorm van stress of verdriet, loste ik op met alcohol. Het werd mijn houvast, mijn manier om niet te voelen.
Ik begon steeds vaker stiekem te drinken, alleen, zonder dat iemand het doorhad.
Terug in Nederland: een nieuwe realiteit
Na jarenlang in het buitenland gewoond te hebben, keerde ik terug naar Nederland. Daar viel ik meteen met mijn neus in de boter: ik werd mantelzorger voor mijn neef.
Die zorgtaak gaf me een doel, een reden om door te gaan. Maar toen die periode voorbij was, voelde ik een leegte die ik niet kon opvullen. Ik wist niet meer hoe ik verder moest zonder iets of iemand om voor te zorgen.
In die leegte greep ik weer naar de drank. Dit keer dieper dan ooit.
Het moment waarop ik besefte dat ik verslaafd was, kwam toen ik na een paar uur zonder alcohol ontwenningsverschijnselen kreeg. Mijn handen trilden, ik zweette, kreeg angstaanvallen. De enige manier om me beter te voelen, was weer drinken.
Langzaam maar zeker zakte ik weg in een zware depressie. Mijn dagen bestonden uit slapen en overleven. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam, in mijn eigen hoofd.
Het moment van besef
Op een gegeven moment begon mijn omgeving het te merken. Mijn drankprobleem werd zichtbaar. Ik kreeg steeds vaker het advies om naar de huisarts te gaan.
Zelf wist ik allang dat het fout zat. Ik probeerde zelf te minderen, maar dat lukte niet. Ik kon niet stoppen.
Met lood in mijn schoenen ging ik uiteindelijk naar de huisarts, die gelukkig begripvol was. Ik kreeg een verwijzing voor ambulante hulp.
Maar ik werkte niet mee. Mijn inzet was nul. Ze hadden me daar voor het blok gezet: of ik ging in opname, of er was geen hulp meer mogelijk.
Toen kwam het dieptepunt. Ineens besefte ik dat ik op het punt stond om dood te gaan. Ik zag geen uitweg meer. De enige oplossing leek mezelf opsluiten, deur dicht.
De weg naar herstel
Na een intakegesprek in Amsterdam, kwam ik eind november terecht in een kliniek in Bilthoven. Helaas kon ik daar niet meteen terecht, omdat ik medisch gezien te instabiel was om veilig af te kicken.
Na twee weken mocht ik wél naar een kliniek in Hoofddorp. Op 1 december ging de deur achter mij op slot. Ik weet nog hoe zwaar dat moment was. Ik had vage herinneringen aan die tijd, maar wist niet wat me te wachten stond.
Op de tweede nacht kreeg ik een delirium en werd ik opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Na drie weken werd ik teruggebracht naar Bilthoven, waar het echte werk begon.
Daar brak alles. Ik was mentaal en geestelijk te verzwakt. Ik snapte niets van de therapieën en mijn medecliënten moesten mij letterlijk door de dagen slepen.
Na twee weken mocht ik onder voorwaarden naar huis, maar moest na dertien weken door naar een nazorgtraject in Breda. Ik wilde alleen nog maar naar huis.
Op 12 januari kwam ik thuis. Sober.
Een nieuw begin
Tijdens de nazorg in Breda vielen er veel puzzelstukjes op hun plek. Ik leerde wat verslaving écht is en hoe ik een ander leven kon opbouwen.
Nu ik dit schrijf, ben ik op één dag na precies één jaar clean. En dat voelt als een onbetaalbare rijkdom.
Ik leef zonder stress, zonder stiekem gedoe. Ik hoef niet meer altijd ‘aan’ te staan.
Het afgelopen jaar heb ik mijn eigen pad bewandeld. Ik heb ontdekt wat bij mij past en wat niet. Sommige adviezen van anderen werkten niet voor mij, terwijl dingen als meetings, cursussen, films en documentaires mij juist enorm hebben geholpen.
Dankzij de geweldige hulp van de GGZ, mijn familie en vriendinnen, heb ik geleerd dat het leven anders kan.
Natuurlijk blijft het moeilijk, lastig en soms zwaar. Maar dit keer heb ik de juiste handvatten.
Ik ben vrij.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl