Dit is het verhaal van Anna (pseudoniem) en haar alcoholverslaving. Een eerlijke bron van inspiratie en motivatie voor herstel. Wij hopen dat jij als lezer inspiratie en vooral motivatie krijgt ook in herstel te gaan.
Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Mijn naam is Anna. Ik ben 58 jaar oud en herstellende van een alcoholverslaving. Van een tijd waarin alcohol mijn pad beheersten, naar een nieuw en betekenisvol leven in herstel. Dit is mijn persoonlijke reis, waar ik de grip van verslaving heb losgelaten en nu vol optimisme en kansen vooruit kijk.
Alcohol was altijd wel aanwezig bij ons thuis. Mijn ouders dronken niet mateloos, maar hielden wel echt van een glaasje. Zij dronken altijd voor het eten een glaasje wijn en nog 2 glazen voor het slapen. Drinken was heel gewoon bij ons thuis en verslavingsgedrag zit wel echt bij ons in de familie. Mijn zus heeft namelijk een verslaving met eten waardoor zij een gastric bypass heeft gehad.
In mijn jeugd heb ik veel zorgen gehad om mijn vader. Hij had hartproblemen en kreeg op zijn 41e zijn eerste operatie. Ik was toen pas 15 jaar. Helaas is mijn vader op mijn 25e overleden als gevolg van zijn hartproblemen en heb ik hem gereanimeerd zijn worden. Een traumatische ervaring en dit mag geen excuus zijn voor mijn alcoholprobleem, maar het heeft zeker wel een aandeel gehad.
Naarmate ik ouder werd bleef mijn relatie met alcohol altijd “normaal”, maar gaandeweg merkte ik wel dat ik altijd diegene was die door ging met drinken en niet overging naar water zoals de rest. Ik ben vervolgens getrouwd, ik heb kinderen gekregen en zelfs tijdens de zwangerschappen geen moeite gehad met niet drinken. Tuurlijk, ik miste mijn wijntje wel, maar het kostte mij geen moeite om niet te drinken. Bij mijn eerste zwangerschap dronk ik nog wel eens een glas wijn, maar bij mijn tweede zwangerschap dronk ik helemaal niets. Na mijn zwangerschap nam ik wel direct weer een wijntje en dat werd uiteindelijk een gewoonte.
Van sociaal drinken naar een alcoholprobleem
Ik werk in de zorg waardoor ik op onregelmatige tijden werk. Ik heb doordeweeks weekend omdat ik dan vrij ben en in het weekend werk ik, maar ik heb hierdoor eigenlijk altijd “weekend’. Oftewel, altijd een reden voor een wijntje. In die periode was mijn alcoholprobleem nog niet zo zorgelijk voor mijzelf en mijn omgeving als dat het later zou worden. Het was altijd: “Met Anna kan je gezellig op pad gaan.” Ik kreeg een fijn gevoel bij alcohol en de redenen om het fijne gevoel steeds maar weer te krijgen namen toe.
Op een gegeven moment ging ik alleen drinken. Zodra ik thuis kwam van werk schonk ik een glas wijn voor mezelf in en iedereen vond dat thuis “gewoon”. Langzamerhand werd dit zorgelijker en begon ik ook steeds eerder met drinken. Dit ging van kwaad tot erger. Op een bepaald punt ging ik ’s nachts mijn bed uit om stiekem wijn te drinken. Ik werd gelukkig niet agressief, maar wel heel moe. Ik viel overal in slaap; op de bank of ik ging overdag naar bed. Mijn huwelijk verslechterde enorm als gevolg van mijn drank gebruik. Totdat mijn man er klaar mee was en ik naar een kliniek ging.
Tussen terugvallen en strijd: Mijn zoektocht naar herstel en balans
In die kliniek wilde ik zó graag mijn huwelijk redden en het gezinsleven verbeteren, maar tegelijker tijd dacht ik; “Zo erg is mijn probleem niet, ik kan gewoon sociaal drinken”. Ik hield de deur naar alcohol open en er hoefde maar één ding tegen te zitten in mijn leven en ik opende weer een fles wijn. Sociaal drinken kon ik overduidelijk niet en ik kreeg een terugval. Ik besloot weer hulp te zoeken en toen ging het wederom weer een paar maanden goed tot ik weer op het oude niveau was beland. De dagen gingen door en de drank ging op. Mijn kinderen werden bang en vroegen zich continu af of mama had gedronken, maar dit gaf mij juist alleen maar het gevoel alsof ik de enige was die verantwoordelijk was voor deze gezin situatie. Ik was de boeman in dit verhaal en wat deed ik tegen dit gevoel? Ik ging meer drinken.
Op een gegeven moment liep een ruzie thuis zo erg uit de hand dat ik kwaad van huis weg ben gelopen. Met als gevolg dat ik in mijn auto op een parkeerplaats heb geslapen. Ik stond niet goed geparkeerd en wilde mijn auto verplaatsen, maar voordat ik het wist werd ik opgepakt door de politie. Alcohol achter het stuur mag natuurlijk niet en ik ben toen weer naar een kliniek gegaan want ook thuis kwam dit bericht hard binnen.
De kliniek heeft mij veel goeds gedaan. Ik heb daar veel geleerd en ik kon even uit de druk van het gezin. Wat ik vooral heel zwaar vond was de terugkomst in dezelfde situatie waar ik juist uit was vertrokken. Ik was de enige die veranderd was, maar de rest van het gezin niet. Mijn man wilde bijvoorbeeld niet eens met mij een rondje wandelen, wetende hoe belangrijk dat voor mijn herstel was. Op een gegeven moment gaf mijn man mij geen veilig gevoel meer, het houden van was weg en het kon zo niet meer verder. Hij kwam terecht in een depressie en lag een lange tijd op de bank. Dit gaf mij het gevoel dat ik de kar alleen moest trekken en naar mijn idee kon ik dit alleen met drank, dus ik had weer een terugval.
Een nieuw hoofdstuk in mijn leven en huwelijk
Uiteindelijk hebben wij besloten om te gaan scheiden en dat is gelukkig in goede harmonie gegaan. Wij hebben zelfs nog een jaar samen gewoond en zijn met het hele gezin op vakantie gegaan. Alles hebben we samen geregeld, zelfs het bekijken van nieuwe huizen. Wij zijn nu onderhand al vier jaar gescheiden en hebben nog steeds erg goed contact. Hier voel ik mij heel krachtig en sterk over. De keuze om te gaan scheiden is goed voor beide geweest.
Het voeden van mijn verslaving ging door en werd alleen maar erger toen corona kwam. Ik was enorm eenzaam toen mijn ex man het huis verliet, ik kon geen afleiding meer zoeken buiten de deur en op een gegeven moment kon ik ook zelfs niet meer werken toen ik mijn voet had gebroken. Ik vond het verschrikkelijk dat ik niet meer kon werken. Mijn werk is altijd mijn anker geweest. Ik houd zoveel van mijn werk en daar had ik dan ook alles voor over, maar het was ook een vlucht. Mijn werk was de enige plek waar ik naar mijn gevoel gewaardeerd werd.
Van pech naar dieptepunt: Mijn strijd tegen verslaving en isolatie
Ik had de ene pech na de ander. Ik viel door mijn alcohol gebruik zelfs wel eens uit de bus en mijn kinderen begonnen wat afstand van mij te nemen. Op een bepaald moment had ik weer gedronken en ben toen uit bed gevallen. Ik was in de hoes verstrengeld geraakt wat resulteerde in een gebroken arm en een operatie, maar daar moest ik week op wachten dus ik gebruikte veel pijnstillers en wijn. Het was zo erg dat ik er alles aan deed om wijn bij de supermarkt te halen terwijl ik haast niet kon lopen.
Na meerdere operaties te hebben gehad kreeg ik ook veel medicatie mee, maar vanwege mijn medische achtergrond wilde ik niet alle pijnstilling nemen maar kreeg het wel van de apotheek. Tot ik na een aantal weken met een vriend een wijntje was wezen drinken in de stad. Ik zat er helemaal doorheen toen ik thuis kwam en voelde mij erg alleen. Mijn ex had al een nieuwe vriendin en ik niet. Mijn onzekerheid van vroeger kwam weer naar boven. Al van jongs af aan was ik erg onzeker over mijn uiterlijk en ik was altijd bezig of ik niet te dik was. Ik wilde zo graag door iedereen geliefd worden en op latere leeftijd wilde ik dit nog steeds.
Ik voelde mij zo ongelukkig en besloot alle opgespaarde medicatie die ik voor mijn arm had gekregen in één keer in te nemen. Het was niet dat ik een einde aan mijn leven wilde brengen, maar op dat moment wilde ik gewoon even niet meer. Ik ben uiteindelijk wakker geworden in het ziekenhuis en iedereen om mij heen was flink geschrokken. Mijn kinderen zeiden; “Je doet er nu wat aan of je raakt ons nu echt kwijt.” De psychiater in het ziekenhuis heeft toen contact opgenomen met mijn huisarts die op de hoogte was van mijn verslaving. Mijn huisarts had goede verhalen gehoord over GGZ Interventie en verwees mij door naar de locatie in Amsterdam.
Herstel op mijn voorwaarden: Balans tussen werk, gezin en behandeling bij GGZ Interventie
Er is bewust gekozen voor ambulante behandelingen, want ik wilde zowel mijn werk als het contact met mijn kinderen en thuis vasthouden. Ik was bang dat zodra ik weer naar een kliniek zou gaan, ik wederom weer in dezelfde omgeving terug zou komen. Dat zou mijn ankers weghalen.
De behandelaren bij GGZ Interventie hebben mijn ogen eerst moeten openen voordat ik naar de groepssessies kon. Ik heb enorm veel aan hun gehad en zij hebben mij geholpen om bij de juiste NA meetings te komen.
Na het een tijd uit te hebben gesteld heb ik het toch een kans gegeven. Ik dacht namelijk steeds; “Het kan erger, ik lig niet in een kartonnen doos onder de brug”. Desondanks ben ik naar de NA meeting gegaan en kwam ik in een warm bad terecht. Vanaf de aller eerste keer voelde ik mij thuis want daar was herkenning, maar ook erkenning. Elkaars verhalen horen was zo fijn. Een half woord en je begrijpt elkaar. Hier heb ik écht wat aan en dat vind ik heel bijzonder.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar [email protected]