Dit is het verhaal van Cleaske en haar alcoholverslaving. Haar verhaal omvat niet alleen de uitdagingen van verslaving, maar ook haar inspirerende transformatie tijdens een transgender transitie. Een reis van zelfontdekking, herstel en de moed om uiteindelijk haar authentieke zelf te omarmen. Lees verder en laat je raken door Cleaske’s kracht en doorzettingsvermogen.
Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Nu geen tijdaar jezelf en lees hem later.
Mijn naam is Cleaske , 45 jaar oud en ik ben nu 17 maanden clean, na 35 jaar gebruik. Dit is mijn verhaal.
Ik ben geboren als oudste in een arbeidersgezin in Friesland. Als huilbaby werd ik vaak naar buiten gestuurd, achter het kippenhok, om tot rust te komen Mijn ouders, overweldigd door mijn gedrag, wisten destijds niet hoe ze met mij om moesten gaan. Een jaar later kwam mijn zusje ter wereld, wat de dynamiek in ons gezin veranderde, maar helaas niet ten goede. Daarnaast waren mijn ouders dagelijks heel druk in de bakkerij dus daar ging veel aandacht heen. Ik voelde mij toen al buitengesloten, zelfs binnen het gezin voelde ik mij niet gewenst en geaccepteerd.
Vroege Identiteitsontdekking en Ontbrekende Steun
Op driejarige leeftijd begon ik gevoelens te ervaren die aangaven dat ik liever een meisje wilde zijn. Mijn fascinatie voor meisjesspullen zorgde voor meer kleur in mijn leven dan de gebruikelijke jongensspeeltjes. Echter, in een gezin waarin bepaalde zaken niet werden besproken of begeleid, bleef ik me buitengesloten voelen. Ondanks de vroegtijdige ontdekking van mijn identiteit, kreeg ik weinig steun van mijn ouders.
Mijn broertje werd even later geboren, en er ontstond weer een verschuiving van de dynamiek in het gezin. Mijn ouders waren toen al dysfunctioneel. Achteraf gezien waren zij toen al verslaafd aan alcohol en roken, maar als jong jochie had ik dat natuurlijk niet door. Door hun verslaving werd er in ons gezin niet over emoties gesproken. Ik was volgens hen een “gewone jongen” en ik moest maar normaal doen. Naast dat er niet over emoties werd gesproken, wat psychisch geweld werd, was er ook veel fysiek geweld door mijn vader. Ik was de enige die steeds het slachtoffer was en de klappen moest vangen. Dit gebeurde vaak op momenten dat mijn vader een lange werkdag had gehad of juist had gedronken. Naast de klappen die ik als 4-jarige van mijn vader kreeg, gaf hij mij ook regelmatig slokjes bier. Ik vond het heerlijk en wilde steeds meer, meer en meer.
Mijn jeugd kenmerkte zich door pesterijen op de basisschool en later op het speciaal voortgezet onderwijs. Mijn anders-zijn zorgde voor een gevoel van isolatie. Mijn voorliefde voor meisjesspullen bracht mij echter een gevoel van comfort. Ik speelde veel met de panty’s, make-up en jurkjes van mijn moeder en zus. Ik voelde mij hier zo fijn bij! Op school achter de gordijnen liep ik rond in jurkjes en voelde ik mij zo fijn in mijn eigen lichaam. Zodra de gordijnen weer opengingen, moest ik weer in masculiene vlak. Dat was echt killing voor mij.
Escalatie en Vlucht uit het Gezin
Op achtjarige leeftijd escaleerde de situatie toen ik mijn vader neerstak in zijn been, uit zelfbescherming, voor mezelf, mijn broertje en zusje. Gevolgd door gezinstherapie, ontving ik hulp, maar de problemen bleven. Gediagnosticeerd met ADHD, kreeg ik medicatie om mezelf te verdoven. Het pesten zette zich voort en dat vond ik erg moeilijk, maar de band met mijn vader bouwde zich weer rustig op. Wat wij regelmatig samendeden was naar het plaatselijk cafe gaan, waar ik helemaal opging in de gokkasten. Het drukken op de knopjes, de felle kleuren, je gooide 1 munt in de machine en kreeg veel muntjes terug, waren voor mij het signaal dat ik dit wel heel erg leuk vond. In die periode begon ik met sneeuwwitjes te drinken en gokken. Dat was toen vrij legaal en voor mijn vader een manier om niet naar mij om te hoeven kijken zodat hij zijn gang kon gaan. Mijn moeder keek toen ook al niet naar mij om, maar hey de alcohol verdoofde.
Op mijn 11e kwam ik aanraking met verslavingszorg Noord-Nederland via school en maatschappelijk werk. Zij vonden dat ik hulp nodig had en juist over mijn emoties en gevoelens moest leren praten terwijl mijn ouders juist zeiden dat het niet mocht en het er letterlijk uit werd geslagen. Op mijn 12e ben ik uit huis gevlucht en naar een familievriend van mijn ouders gegaan. Ik dacht me daar veilig te voelen en heb toen voor het eerst aan een vriendin verteld. Zij begreep het gelukkig en vertelde dat zij het al een beetje in de gaten had. Helaas was het niet een veilige plek voor mij in het huis van de familievriend, want ook daar was veel alcohol en geweld in het spel. Op een bepaald moment ben ik ook seksueel misbruikt door de familievriend. Dit heeft erg veel impact gehad op mijn leven en uitte zich ook in mijn alcoholisme.
Niet veel later zijn mijn ouders gescheiden en heb ik nooit meer iets van mijn moeder vernomen. Geen van de kinderen trouwens. Zij is op een dag vertrokken met haar vriend en heeft haar 3 kinderen achter gelaten.
Ik wilde graag een MAVO-opleiding doen, maar daar was mijn vader het totaal niet mee eens. Nee, ik moest ook de broodbanketbakkers opleiding volgen, net zoals hij. Tijdens mijn opleiding botste ik al snel met mijn tekenleraar, die homo is. Hij fungeerde als een spiegel voor mijn eigen innerlijke strijd, en mijn verzet tegen hem weerspiegelde de verwarring die ik over mezelf voelde.
Verslaving als Vlucht uit Realiteit
Vanaf mijn 16e heb ik 16 jaar lang in de horeca gewerkt op Ameland. Tijdens mijn werk was mijn middel (alcohol) gratis beschikbaar en kon ik daar dus helemaal losgaan terwijl ik geld verdiende. “Win win”, dacht ik. Na een aantal jaar ben ik Lisa tegengekomen op Ameland en binnen een aantal jaren waren wij getrouwd en was ons eerste kindje geboren. Ik droeg regelmatig de kleren van Lisa en weer voelde ik mij zo fijn en vrolijk zodra ik die aantrok, maar ze had niets door. Ik wist toen zelf nog niets van transgender af, alleen dat ik mij meer een vrouw voelde.
Niet veel later werd onze zoon geboren en mijn alcohol gebruik werd alleen maar erger. In die periode verwaarloosde ik mezelf heel erg en had ik veel onrustige nachten met nachtmerries. Ik ging overdag met Lisa en de kids naar het strand en werkte vervolgens daarna in de horeca. Na werk ging ik vaak nog even door naar de discotheek en daar kwam ik dan ook andere dames tegen. Ik had een affaire met een andere vrouw en kreeg niet veel later dat jaar een dochter, maar dan van een andere vrouw.
Ik heb in die jaren daarna een heftig leven gehad waarin ik steeds wegrende van mijn verantwoordelijkheid en alleen maar werkte. Ikke, ikke, ikke… ik dacht alleen maar aan mijzelf ten koste van anderen. En heb dan ook een tijdlang alles overgedragen aan de zorg van mijn oom en tante en moest ik rond komen van een klein budget. Dit heeft tot veel ruzie geleid en ook weer vervreemding van, ondanks dat zij mij al van kind af aan gesteund hebben. In mijn leven heb ik ook in deze relatie veel kapot gemaakt.
In 2006 kreeg een relatie met Anette. We kenden elkaar al jaren en haar ouders stonden ook niet achter onze relatie. Zei zeiden; “Wat moet je met deze man?”, “Wat heeft deze man jou nou te bieden? Hij heeft 3 kinderen!”. En weer kreeg ik het gevoel dat ik niet goed genoeg was en werd afgewezen. Een rode draad in mijn leven.
Ontmoeting met Transgenderidentiteit
Na wat onstuimige jaren met verschillende vrouwen en nog 3 kinderen zag ik voor het eerst tijdens het tv-programma “Big Brother” een transgender op tv, Kelly van der Veer. Al die jaren heb ik het voor mezelf geheimgehouden, wat een eenzaam bestaan had ik en nu zag ik dat ik niet de enige was! Iedereen zei altijd tegen mij dat ik op en top man ben en dat ik hoe dan ook altijd een man zal blijven. Naast dat ik niet geaccepteerd werd dat ik liever een vrouw wilde zijn, werd ik als verslaafde ook niet geaccepteerd, slechts getolereerd.
Mijn leven nam een donkere wending: alcohol, drugs, gokken-, en een reeks van destructief gedrag. Getekend door verslaving, verloor ik contact met mijn kinderen en kwam ik terecht in de harde realiteit van de toeslagenaffaire. In 2013 heb ik een opname gehad voor alcohol, medicijnen en benzo’s. Ik heb 2 weken in een gesloten afdeling gezeten bij GGZ Noord-Holland met achtervolgingswaanzin. Ik was paranoia geworden en zag overal camera’s. In die periode heb ik ook wel eens bij een spoor gestaan met zelfmoordneigingen. Gelukkig heb ik nooit daadwerkelijk zelfmoord gepleegd, ik was dan ook altijd op die momenten onder invloed.
Dieptepunt en Opnieuw Opbouwen
Na de opname ging het redelijk goed met mij. Ik heb veel ambulante trajecten gedaan en probeerde mijn verslaving te micro managen met in het weekend wat biertjes, maar vrij snel zat ik weer op mijn oude niveau. Ik dronk een halve tree van halve liters of een kratje bier per dag. Je kon mij ook wel een functionerende verslaafde noemen.
Brandstichting en zelfdestructie leidden tot een dieptepunt, maar ook tot het besef dat verandering nodig was.
In 2019 kwam ik uit de kast als vrouw, een identiteit die ik altijd had onderdrukt. Mijn zoektocht naar acceptatie en begrip leidde tot een scheiding met mijn vrouw, maar ook tot de ontdekking van ware steun in een transgender-gemeenschap. 1x in de maand ging ik daar heen en mocht ik mijn hakken en jurk aan. Kort daarna ben ik gaan praten met mijn dokter waarna ik toen begon ik met vrouwelijke hormonen. Ik begon met het dragen van vrouwenkleding op straat en heb psychologisch hulp gezocht voor de transitie.
Na mijn scheiding ben ik op mezelf gaan wonen en begon weer enorm veel te gebruiken. Alle buren waren alleenstaand en gebruikte, dus wij zaten vanaf 10:00 ’s ochtends tot s’ avonds laat buiten te feesten en te drinken. Het werd mij al snel te veel en had een afspraak met mezelf gemaakt dat als het écht uit de hand zou lopen, ik een detox nodig zou hebben.
Op 19 juni hebben wij met het hele gezin de as van de oma van Anette uitgestrooid.
Er kwam een hele grote vlinder op mijn schouder zitten en het leek alsof oma zei; “Geef jezelf maar over het is klaar.” Oma was altijd degene die in mij geloofde en zei ook dat ze me veel leuker vond zonder alcohol.
Herstel en Steun bij GGZ Interventie
Diezelfde avond heb ik een mail geschreven naar een verslavingskliniek en een week later mocht ik in de detox. Ik werd vervolgens op een mannenafdeling geplaatst waar ik me totaal niet veilig voelde met als gevolg dat ik na 1 dag ben weggelopen. Een paar dagen later mocht ik op gesprek komen bij GGZ Interventie en ik ontving het telefoontje dat ik al eerder naar de kliniek mocht dan gepland. Één persoon kende ik al van de detox en die vertelde direct de groep dat ik graag met “haar” wordt aangesproken. Dat vond ik heel prettig!
Het was een pittige tijd voor me, vol ruzies en conflicten met de groep. Ik verlangde ernaar om gewoon naar huis te gaan, maar dankzij een begripvolle verpleegkundige besloot ik te blijven en mezelf wat af te zonderen van de groep. Ik besefte dat veel van de problemen aan mezelf lagen. Mijn eigen onwil om echt voor mezelf te denken, ondanks mijn kennis van alles om me heen, was een obstakel die ik niet kon overwinnen. Na een intense ruzie viel mijn masker af, en ik besloot eindelijk te luisteren.
Twee weken lang zette ik me voor 100% in. Mijn doel was duidelijk: ik wilde de kliniek in één keer binnenlopen en in één keer verlaten. Als ik ooit terug zou komen, dan alleen om mijn verhaal te delen.
Na de kliniek sloot ik me aan bij een 12-stappen fellowship. Daar vond ik veel inspiratie, en meteen na mijn vertrek uit de kliniek ging ik naar mijn eerste bijeenkomst. Daarna begon ik met groepsbehandeling bij GGZ Interventie in Amsterdam. Samen met de gemeente en het team van GGZ Interventie heb ik alles op alles gezet om naar een safehouse te gaan. Ik kreeg veel steun van de groep en individuele gesprekken met Earle die me was toegewezen. Dat gevoel, gezien worden, gaf me een bevrijdend gevoel. In eerste instantie dacht ik dat mijn problemen te wijten waren aan mijn transitie, maar na een gesprek met Anette bleek het eerder aan de alcohol te liggen. In het safehouse werd hard gewerkt aan mijn herstel en ontdekte ik dat ik me had laten meeslepen door zaken die niet goed voor me waren, simpelweg omdat ik niet over mijn emoties durfde te praten, iets wat ik nooit had geleerd.
Ik begon mezelf beter te begrijpen en ontdekte in overleg met het behandelend team dat mijn vrouwelijkheid sterker was dan ik had gedacht. Zelfs in de groep zag ik stigmatisering, maar ik leerde om minder hard te reageren als de bal naar me werd gegooid. Ondertussen herstelde ik het contact met mijn gezin en paste me aan hun wensen en behoeften aan, wetende dat sommige gevechten niet de moeite waard zijn, zoals Earle me geleerd had.
Een Nieuw Begin en Toekomstige Hoop
Samen met GGZ Interventie doorliep ik mijn transitie, waar ik me veilig, gesteund en gehoord voelde. Ondanks de uitdagingen en verwerkingssnelheid na psychologisch onderzoek, besefte ik dat het tijd kost om te groeien. Veel oude patronen, gevormd door een gebrek aan juiste begeleiding, begon ik te doorbreken.
Met dankbaarheid voor mijn uitkering kijk ik nu per dag naar wat ik kan doen, zonder te veel op mijn bord te nemen. Na jaren van zelfbeschadiging door middelengebruik herstel ik mijn eigen leven, met steun van mijn kinderen die me accepteren zoals ik ben.
Herenigd met Anette, voelen we weer de verliefdheid na 15 jaar huwelijk. We onderzoeken samen wat we hebben en nemen alle beslissingen in overleg. De wereld ligt aan mijn voeten, en ik blijf werken aan mijn herstel met meetings, sponsors en therapie. Het is een reis van herstel waarin ik hulp durf te vragen en oude pijnpunten aanpak. Mijn hoop is een bericht te ontvangen over mijn geslachtsoperatie aan het einde van dit jaar, een nieuwe start voor het nieuwe jaar.
Een Inspirerende Boodschap
Mijn tip aan anderen: het is nooit zo donker of er is licht; durf de stap te zetten voor jezelf, niet voor anderen. Je bent het waard om te groeien en te bloeien. Net als ik, die begon als een rups en nu een vlinder is. Ik hoop dat jullie ook die transformatie vinden, in welke vorm dan ook.
Ik mag nu eindelijk de vrouw zijn die ik mag zijn!
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar [email protected]