Dit is het verhaal van Cody, die een pad naar herstel bewandelt na een strijd met alcohol- en drugsverslaving. Het onderstreept het cruciale belang van het openstaan voor ondersteuning, en hoe dit een fundament kan leggen voor een toekomst rijk aan nieuwe kansen en betekenisvolle verbintenissen.
Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Nu geen tijdaar jezelf en lees hem later.
Mijn jeugd was in veel opzichten ideaal. Als enig kind, met een halfzus vanaf mijn dertiende, had ik een stabiel en comfortabel leven. We hadden het financieel goed, gingen vaak op vakantie, en in mijn ogen was ik best verwend. Ik had een rijke fantasie; ik kon namelijk helemaal opgaan in werelden van Harry Potter en The Lord of the Rings. Toen ik mijn eerste gameconsole kreeg, was ik direct verkocht, wat al snel neigde naar een verslaving. Ik rende naar huis na school om te kunnen gamen en als het niet mocht begon ik te gillen en te krijsen. Al vroeg, rond mijn negende of tiende, zat ik in therapie voor gedragsproblemen. Ik had moeite mijn woede te beheersen en werd regelmatig uit de klas gezet. Ik had zelfs een eigen stoel op de gang, want als ik eenmaal begon met slaan, stopte ik niet. Op die leeftijd had ik al regelmatig het gevoel van onmacht, boosheid werd woede en ik kon niet tegen deze gevoelens.
Het verlies van een veilige haven
Van jongs af aan had mijn vader een specifiek beeld van hoe ik moest zijn: een ‘echte’ jongen. Hoewel ik een passie had voor theater en zingen, en daar ook steun in vond, werd voetballen sterk aangemoedigd. Mijn vader was heel belangrijk voor mij, en ik durfde nooit echt tegen hem in te gaan dus deed ik dat maar. Toen ik dertien werd en hoorde dat mijn ouders gingen scheiden, begon een moeilijke periode. Ik begreep niet waarom ze gingen scheiden; we leken alles te hebben. Wat was dan het probleem? Later bleek dat mijn vader een alcoholprobleem had, iets waar mijn moeder me altijd voor had beschermd. Ik heb dit nooit opgemerkt.
De band met mijn vader, die ooit zo sterk was, begon te wankelen. We vaak gingen samen naar Feyenoord-wedstrijden, en hij was mijn held. Maar toen mijn cijfers begonnen te dalen vanwege de scheiding, werd alles anders. Thuis was er veel ruzie, en ik, gevoelig als ik ben, probeerde vaak te bemiddelen tussen mijn ouders. De veilige haven die mijn thuis ooit was, bestond niet meer.
Een keerpunt en de zoektocht naar eigen identiteit
De situatie thuis werd onhoudbaar toen mijn moeder besloot te vertrekken, iets wat mijn vader niet kon accepteren. Ik zag hem worstelen en uiteindelijk toegeven aan de drank. Wat mij heel erg is bijgebleven, was een keer dat ik moest leren voor een Frans toets, en hoewel ik de hele dag met een groepje jongens had gestudeerd, geloofde mijn vader me echt niet. Het was de eerste keer dat ik hem zo dronken zag, agressief en verbaal gewelddadig. Vanaf dat moment veranderde mijn beeld van hem compleet. Hij begon mijn moeder af te kraken en van voorbeeldfiguur veranderde hij in een monster. Terugdenkend aan die tijd voel ik me weer klein en onzeker. Ik liep constant op mijn tenen, bang om iets verkeerds te doen of te zeggen.
Op de middelbare school vocht ik niet meer, maar verzette ik me flink tegen docenten. Ik bleef zitten; leren lukte niet meer. Pfeiffer sloeg toe, alles leek mis te gaan. Mijn vader gebruikte naast alcohol ook slaapmedicatie en de gesprekken met hem waren daardoor onmogelijk; hij was vaak boos, en ik vermeed hem zoveel mogelijk. “Ik ben niet meer bang voor je,” zei ik op een dag, en toen begon de fysieke strijd met mijn vader.
Mijn vader had veel kortstondige relaties met vrouwen, die allemaal iets over mij te zeggen hadden. “Ik dacht echt dat je vader een lieve man was, maar deze man is gek,” zei een van hen. Die woorden bleven hangen.
Toen wist ik dat ik iets moest veranderen. Mijn net behaalde rijbewijs gaf me moed en ik overwoog het leger, maar toen stelde mijn moeder voor: “Waarom probeer je het niet in theater? Daar was je altijd zo goed in.” Ik deed auditie voor de MBO theaterschool in Rotterdam, waar slechts weinig mensen werden toegelaten, en ik was een van hen. Op dat moment voelde ik echt dat alles naar dit moment had geleid en dat ik alles kon!
Waar het alcoholprobleem is begonnen
Al op jonge leeftijd was ik nieuwsgierig naar bier; ik zag mijn vader drinken en dacht dat het stoer was. Op mijn derde kwam ik voor het eerst in contact met alcohol, toen ik tijdens een pleinfeest langs de buurmannen ging en hun bierschuim proefde. Ik zag om mij heen dat alcohol “gezellig” was en belandde lallend in bed, tot verwarring van mijn moeder.
Toen ik tien was, kreeg ik van mijn vader een eigen kleine bierpul, een souvenir uit Zweden. Het werd een traditie om elke vrijdag samen één slokje bier te drinken. Die momenten waren bijzonder voor me; ze versterkten de band met mijn vader en maakten drank iets groots en bijna zelfs heilig in mijn ogen, ondanks dat ik wist dat het eigenlijk niet mocht.
Rond mijn veertiende, tijdens een vakantie met twee families, bewonderde ik een zestienjarige jongen die al oud genoeg was om alcohol te halen. Toen hij aanbood om samen te gaan stappen en mij een biertje gaf, voelde ik me onoverwinnelijk. Ik zei ja, alsof ik al vaker gedronken had. Die avond dronk ik zeven of acht biertjes in een half uur, wat resulteerde in een totale blackout. Ik werd wakker in een bebloed bed, niet wetend dat ik in de avond op de stoep gevallen was. Die avond was een keerpunt waarop mijn nieuwsgierigheid naar alcohol omsloeg in een diepere verbinding met drank, een verbinding die uiteindelijk uitgroeide tot iets veel groters dan ik ooit had kunnen voorzien.
Sinds die avond moest er van mij op elk feestje drank zijn en kon ik het nooit maar bij twee of drie biertjes houden; het was alles of niets, wat vaak resulteerde in boosheid of verdriet. Toen ik achttien of negentien werd en zelf alcohol kon kopen tijdens mijn tijd op de theaterschool, werd de situatie alleen maar erger. Als mijn vrienden niet mee konden naar de skatebaan, werd ik onrustig want als er een dag geen bier was, had ik het niet naar mijn zin. Ik kwam op het punt dat ik vijf dagen lang elke dag twee halve liters bier dronk. Thuis dronk ik sterke drank met mijn vader en de momenten dat we dronken waren, waren de enige keren dat hij zei dat hij trots op me was of dat hij van me hield. Die woorden hoorde ik anders nooit. Alcohol werd de enige manier om een soort van verbinding met mijn vader te voelen.
De eerste kennismaking met hardere middelen
Op de theaterschool ging het goed met me, tot ik voor het eerst in aanraking kwam met cocaïne. Ik gebruikte het maar één keer en vond het al direct geweldig! Ik voelde me eindelijk vrij, kon met iedereen praten, en had het gevoel dat ik de wereld aankon.
Toen de corona pandemie uitbrak, werd 3-MMC ineens een groot ding in Arnhem. Een huisgenoot van mij gebruikte het, en al snel zat ik in een cyclus van vier tot vijf dagen achter elkaar snuiven en drinken. Zelfs toen de scholen weer opengingen, leek alles nog redelijk onder controle te zijn. Ik kreeg een nieuwe vriendin en het leven leek op het eerste gezicht goed te gaan, maar de waarheid was dat ik diep in de greep van mijn verslaving zat. Ik loog over hele kleine dingen en verzon excuses om naar huis te gaan zodat ik kon gebruiken. Ik leefde in ontkenning over de ernst van mijn situatie.
Uiteindelijk begon alles in te storten en door mijn studie werd ik overspannen verklaard, waardoor ik thuis moest blijven. In plaats van rust te nemen, ging ik juist veel werken omdat ik geld nodig had om mijn verslaving te kunnen onderhouden. Ik raakte steeds dieper in de problemen; ik sliep slecht, werkte ’s avonds en zag nauwelijks meer daglicht. Deze periode markeerde het begin van een diepe depressie, de donkerste tijd in mijn leven. Ik begon geld te stelen, verloor vrienden en kon mijn huur niet meer betalen. Dit duurde twee jaar. Op school werd ik gemeden en ik realiseerde me dat ik mijn diploma niet zou halen. In een poging me beter te voelen, zocht ik aansluiting bij mensen die ook gebruikten, terwijl zij eigenlijk net zo verloren waren als ik.
De neerwaartse spiraal en het moment van inzicht
Ik zat al lang op het punt dat als ik niet wakker zou worden dat dat prima zou zijn. Nadat ik werd ontslagen van mijn werk omdat ik geld had gestolen, heb ik direct drank gehaald en mijn dealer gebeld. Ik reed vaker onder invloed in mijn auto en besloot op dit moment met mijn ogen dicht gas bij te geven, in de hoop dat ik tegen een boom zou rijden. Ik was zelfs zo bang dat ik niet eens mijn ogen open durfde te houden. Gelukkig heb ik snel op de rem getrapt en een vriendin gebeld, “Ik ben hartstikke verslaafd en heb hulp nodig”, zei ik. Het hoge woord was eruit, maar drie dagen later uitte mijn verslaving zich heftiger dan ooit tevoren.
Ik zag geen uitweg meer, zowel emotioneel als financieel. Een confrontatie met mijn vader, die me dwong alles op te biechten, was een keerpunt. De volgende dag belde ik naar GGZ Interventie en kon ik al heel snel terecht voor een intake. Ze benadrukten dat ik volledig moest stoppen met drinken, wat ik onzin vond. Ik was ervan overtuigd dat ik alleen voor mijn 3-MMC-gebruik behandeld moest worden, maar diep vanbinnen wist ik dat er meer aan de hand was. Dit was het begin van mijn weg naar herstel, een weg die ik niet alleen kon bewandelen.
Ik was van mening dat een klinische opname niet voor mij was weggelegd, terwijl ik in de groepstherapie loog over mijn nuchterheid; ik was bang om toe te geven dat ik terugviel. Mijn langste periode van nuchterheid was slechts vijf dagen. De trouwdag van mijn vader was mijn dieptepunt. Ik was al dagen wakker en schaamde me diep toen ik mijn halfzus uit Engeland zag. Ik realiseerde me toen ik haar na jaren weer zag hoe ver ik was gezonken. Na een nacht vol drank keek ik in de spiegel en zag eindelijk de waarheid onder ogen; “Ik ben écht een junk.”
Het pad naar herstel
Toen ik mijn behandelaar weer zag, barstte ik in tranen uit. Ik wist dat ik naar een kliniek moest en zij waren het daar allang mee eens. Met frisse tegenzin ging ik naar de kliniek in Bilthoven, maar het was de beste beslissing die ik ooit heb kunnen maken. Daar, volledig geïsoleerd van mijn omgeving, kon ik eindelijk tot rust komen. Ik realiseerde me dat ik dit leven van verslaving niet meer wilde. Binnen de veilige muren van de kliniek vielen al mijn weerstanden weg. Voor het eerst overstapte ik de drempel van schaamte en schuld en ik begon aan de weg naar volledig herstel, gesteund door het besef dat ik niet alleen was in mijn strijd.
Ook besloot ik in de kliniek te stoppen met roken, wetende dat dit mijn kans op terugval aanzienlijk zou verminderen. In een veilige omgeving met de juiste ondersteuning wist ik dat mij dit zou lukken. Ik dacht namelijk altijd dat een leven in herstel een hel zou zijn, maar in herstel vond ik juist voor het eerst de kracht om écht van mezelf te houden. Ik leerde dat ik volwassener was dan ik dacht en dat ik verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn eigen leven. Mijn hele leven heb ik gezocht naar verbinding met anderen, maar nu realiseerde ik me pas dat het aan mij was om deze verbindingen aan te gaan, zonder smoesjes of uitvluchten.
Het leven na de kliniek
Sinds mijn tijd in de kliniek heb ik geleerd om van mezelf te houden, ondanks mijn aanvankelijke weerstand tegen het spirituele pad. Ik heb in herstel waardevolle vriendschappen opgebouwd, een goede band met mijn sponsor en mijn moeder opgebouwd, en zelfs een nieuwe relatie begonnen. Vanaf onze tweede date was ik eerlijk over mijn proces, en zij accepteerde me zoals ik ben. Nu, 202 dagen clean, richt ik me op het hier en nu, elke dag opnieuw.
Ik heb geleerd dat mijn angst voor de wereld en het gevoel van niet goed genoeg zijn, mijn depressie voedden. Nu kan ik met zekerheid zeggen dat ik gelukkig ben. Ik ben dankbaar voor mijn verslaving omdat het me heeft gebracht waar ik nu ben, in contact met mensen en principes die mijn leven verrijkt hebben. Ik blijf gefocust op mijn herstel, wat mij helpt niet terug te vallen in oude gewoontes.
Ik heb nu een stabiele en eerlijke relatie, mijn moeder vertrouwt me weer, en hoewel mijn relatie met mijn vader nog steeds herstellende is, heb ik alles wat ik nodig heb. Als ik nu de loterij zou winnen, zou ik niet eens weten wat ik met het geld moet doen; ik ben al gelukkig. Ik heb me volledig ingezet voor het programma, en de steun van jongerenmeetings op maandag heeft enorm geholpen. Dit pad van herstel is het mooiste cadeau dat ik mezelf ooit heb kunnen geven.
Wat ik jou graag zou willen zeggen…
Ik wil het perfecte antwoord geven, omdat ik echt wil dat iedereen dit hoort. Ons hele leven ligt nog voor ons, dus waarom zou je niet de kans grijpen? Je verdient het. Je bent jong. Het is nooit te laat om te beginnen met van jezelf te houden. Ik was ervan overtuigd dat ik geen uitweg had, dat dit het einde was. Maar dat was simpelweg niet waar. Ik heb het tegendeel bewezen. Dus, alsjeblieft, probeer het. Ik wens je meer toe dan waar je nu staat. Dat zijn de woorden die ik tegen mezelf zou willen zeggen, als ik twee jaar terug kon gaan in de tijd.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar [email protected]