Dit is het verhaal van Dylan door hem zelf geschreven. Wij hebben alleen wat kleine correcties toegepast maar dit zijn zijn eigen woorden. Een zeer openhartige verhaal. Wij hopen dat jij als lezer inspiratie en vooral motivatie krijgt ook in herstel te gaan. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
[rt_reading_time label="Leestijd:" postfix="minuten" postfix_singular="minuut"]
Nu geen tijd? E-mail deze pagina naar jezelf en lees hem later.
Mijn naam is Dylan en ik ben verslaafd. Ik ben geboren in Amsterdam. Mijn vader raakte aan de cocaïne net voor mijn geboorte en mijn moeder kwam daarachter en is toen van hem gescheiden. Daarna kreeg zij een zwangerschapspsychose en heb ik de eerste weken van mijn leven in een inrichting gewoond.
Toen mijn moeder daarvan opknapte ben ik naar Wormer verhuisd met haar en verliep mijn jeugd verder vrijwel vlekkeloos. Mijn moeder koos er bewust voor om mij in haar eentje op te voeden en samen hebben we het goed gehad in mijn jeugd. Mijn vader kwam toen ik 4 was in beeld. Hem zag ik om het weekend, maar hij gebruikte in die tijd nog. Dat was niet altijd leuk. Ik heb twee halfzusjes, van hem een zijn toenmalige vriendin.
Ik had een intense afkeer tegen drugs
Alles verliep prima. Op school ging alles goed, ik had goedlopende relaties en ik sportte op een redelijk niveau. Ik was anti-drugs gebruik. Door mijn vader had ik een intense afkeer tegen drugs en ik wilde ook niet met mensen omgaan die het wel deden. Mijn vrienden begonnen er al vroeg mee en ik veroordeelde dat. Mijn moeder heeft toen gezegd: ga nou maar eens mee met je vrienden en probeer het een keer, dan weet je waar je over oordeelt. Dat heb ik rond mijn 18e gedaan. Mijn eerste keer drugs was XTC gebruik op een feest. Ik vond het helemaal geweldig. Ik ging nu wat vaker mee met mijn vrienden naar feesten en dergelijken.
Ik leerde cocaïne kennen en ik merkte direct dat dit spul gevaarlijk was voor mij
Toen ik achttien werd kreeg mijn moeder ineens een vriend. Een man uit België. Ik vond het geen leuke man, maar dat lag niet aan hem. Iedere man met wie ik mijn moeder moest gaan delen had ik vreselijk gevonden. Wel zijn er in die tijd nare dingen gebeurd jegens mij vanuit mijn moeder en hem. Tot het op een gegeven moment niet meer leefbaar werd voor mij thuis en ik vluchtte naar Amsterdam. Daar kreeg ik al gauw een kamer bij mijn beste vriend in een studentenwoning. Daar was drank en drugsgebruik een hele normale en vaak voorkomende gebeurtenis. Een relatie had ik inmiddels niet meer en ik stond ingeschreven op een studie, maar toen ik daar eenmaal kwam wonen ging ik nauwelijks nog naar school en stortte ik mezelf in het studenten-uitgaansleven van Amsterdam. Daar leerde ik cocaïne kennen en ik merkte direct dat dit spul gevaarlijk was voor mij. We haalden dan met zijn allen 4 gram, ik stak 2 gram in mijn zak en loog dan dat het op was, zodat ik alleen thuis kon gebruiken. Nadat ik stopte met mijn studie en full time in de horeca ben gaan werken, ging het mis. Ik gebruikte vanaf die dag dagelijks cocaïne. Tot ik mijn huur niet meer kon betalen en ik uit huis werd gezet. Ik ben toen bij mijn moeder gaan wonen, maar loog over mijn gebruik en verklaarde iedereen voor gek die mij vroeg of ik verslaafd was. Ik stal van alles en iedereen en bedroog alles en iedereen, alles om cocaïne te kunnen gebruiken. Na vele omzwervingen, van bank naar bank verhuizen, bij mijn vader en moeder en wonen en eruit gezet worden, vond ik een plek in Leeuwarden. Daar was mijn gebruik zo heftig dat ik er bijna aan onderdoor ging. Ik gebruikte daar 5 gram per dag, tot op een nacht waar ik knetter paranoïde en verslagen in bed lag en alleen maar dacht. Ik wil dit niet meer, ik kan niet meer. Help me.
Ik voelde letterlijk niks meer
Daar nam ik het besluit dat ik niet zo wilde leven, maar ik wist toen al dat ik dat niet alleen kon. Ik heb me toen aangemeld bij GGZ interventie en kreeg na 2 intakes de goedkeuring om 28 dagen de kliniek in te gaan. In de kliniek werd pijnlijk duidelijk hoe ziek ik ben en wat voor een potje ik van mijn leven heb gemaakt. Ik voelde letterlijk niks meer. Mijn counselor die ik nog steeds dankbaar ben voor het redden van mijn leven maakte me met een harde hand duidelijk dat ik het kon, maar dat ik dan wel 1 ding moest veranderen in mijn leven, en dat is alles. Stoppen met werken, niet meer in Leeuwarden wonen en me een jaar lang intensief storten op mijn herstel. Tijdens de sessies in de kliniek werd me duidelijk dat me kwetsbaar opstellen en vooral eerlijk zijn heel belangrijk zijn. Voorwaarde is dat je nooit meer wilt gebruiken om het te redden. Ik moest daar mijn levensverhaal opschrijven en delen met de groep. Dat was de eerste keer dat ik eerlijk was tegen anderen over alles wat ik heb gedaan. Dat luchtte zo op, vooral omdat iedereen in die groep zich herkende in mijn verhaal, terwijl ik dacht dat ik de enige was die zulke idiote dingen had gedaan. Verder heb ik in de kliniek de kans gekregen om langzaamaan weer een begin te maken met het verbeteren van de band en het vertrouwen met mijn ouders. Eerlijk zijn was en is hierin het allerbelangrijkste.
Safehouse
Hoe goed de tijd in de afkickkliniek ook was. Diep van binnen wist ik dat ik het heel lastig zou hebben als ik terug ging naar mijn oude huis en werk. Mijn counselor overtuigde me dat ik het niet zou redden thuis en hij suggereerde een safehouse, en omdat ik merkte dat als ik goed luisterde naar mijn omgeving en de mensen die langer clean waren dan ik, ik zelf ook clean bleef, stemde ik daarmee in.
De Twaalf Stappen
Ik kwam te wonen in Zero&Sano. Een safehouse in Krimpen aan den IJssel. Vanuit de kliniek werd mij meegegeven dat ik zo snel mogelijk met een sponsor aan de twaalf stappen aan de slag moest. Dit nam ik ter harte. In die tijd waren veel meetings online, en daar vond ik mijn sponsor. Ik moest beginnen met de ervaringsverhalen te lezen en hem iedere dag te bellen hoe het ging. Ook moest ik andere fellows die ik leerde kennen op de meetings bellen. Dit om mijn herstelnetwerk te vergroten. Sommige van die mensen spreek ik nog steeds. Na een aantal weken dat te hebben gedaan, spraken we af om te beginnen met de stappen.
Stap 1 was voor mij eigenlijk vanaf het begin heel helder. Ik wilde onder geen enkel beding meer gebruiken en ik wist ook dat ik dat niet op een normale manier kon doen. Het idee dat ik op een normale manier ooit iets kan gebruiken moest helemaal aan gruzelementen. Daar stemde ik met volle overgave mee in. Ook moest ik bereid zijn er alles voor te doen om clean te blijven en met openheid van geest, bereidwilligheid en eerlijkheid de stappen die komen gingen te behandelen samen met mijn sponsor. Dit beloofde ik. Daarna kwam stap 2
Stap 2 was een moeilijkere stap. In de kliniek bespraken we deze stap en toen ik binnenkwam had iedereen al iets gevonden. Ik wilde erbij horen en zei ook dat ik iets had gevonden en daar bad ik dan zogenaamd naar. De stap luidt: we kwamen ertoe te geloven dat een macht groter dan wijzelf ons weer geestelijk gezond kon maken. Ik ben totaal niet gelovig opgevoed, en spiritualiteit was ik allergisch voor. Mijn sponsor raadde mij aan het hoofdstuk: voor de Atheïst te lezen. Hier begon het al een beetje te kriebelen. Mijn sponsor gaf me hele fijne en wijze raad. Ik hoefde van hem niet nu meteen iets te hebben om naar te bidden, maar hij vroeg me: ben je bereid in iets te geloven wat je gaat helpen clean te blijven. Ik was ervan overtuigd dat ik dat niet zelf kon, want hoe vaak was ik niet opgestaan met het idee dat ik nooit meer zou gebruiken, en hoe vaak gebruikte ik die dag zelf nog? Precies. Ik stemde in en ben toen gaan bidden naar iets wat ik niet kende. Nu bid ik tot god. Ik noem het god omdat dat het simpel houdt voor mij. Ik zie het als een energie die positiviteit geeft als ik er positieve energie in stop. Ik zie het ook als een mindset verandering. Ik word nederig en dankbaar van bidden en word me bewust van de dingen die ik wel en niet wil doen en uitdragen. ’s Ochtends vraag ik om sturing en ’s avonds dank ik voor de dag.
Stap 3 Deze vloeide voort uit stap 2. Ik was bereid te geloven in iets sterker dan ik om me te helpen, en dat beloofde ik en bezegelde ik met het stap 3 gebed uit het bigbook. “God, ik bied mezelf aan u aan, om met me te bouwen en met me te doen zoals u wilt. Help mij af van de slavernij van mijn ego, dat ik beter uw wil moge doen. Neem mijn moeilijkheden weg, opdat de overwinning daarop een getuigenis van uw macht, uw liefde en uw manier van leven moge zijn, voor hen die ik zou willen helpen. Moge ik uw wil altijd doen.” Door dit gebed dagelijks te doen, ben ik me bewust van gedrag wat ik niet wil vertonen. Ik moet ophouden voor god te spelen en me alleen focussen op de dingen waar ik invloed op heb.
Stap 4 is de grondige inventaris. Nou hoor ik veel mensen zeggen dat ze die erg moeilijk vinden. Voor mij was dit een verademing. Ik keek nooit eerlijk naar mezelf en vond mezelf te allen tijde beter dan andere mensen. Zij moesten maar naar zichzelf kijken en ik was perfect. Het was heerlijk om juist te kijken waar mijn mankementen lagen en wat er onder het gebruik lag. Ik moest een wroklijst, angstlijst en sekslijst maken met mijn sponsor samen. Mijn wrok lijst was enorm. Wat mij vooral hielp daarmee was het besef dat het mijn inventaris was, niet die van een ander. Wat was mijn aandeel in het verhaal. Daar kwam het stikverwende arrogante kleine kutventje naar voren dat zijn zin niet kreeg. En dan ontzettend vervelend worden en blijven tot het zijn zin wel kreeg. Het grootste wrok is en was nog steeds aan mezelf, en ik ben bereid dat wrok los te laten, maar ik ben er nog niet aan toe. Door mijn eigen aandeel erin te zien, kon ik mijn wrok naar anderen makkelijker loslaten. Wrok is immers het grootste vergif voor ons verslaafden. Daarbij kwam de angstlijst, waarvan ook ikzelf bovenaan sta. Ook om dat los te laten is iets waar ik langer voor nodig heb, maar ik ben me het bewust en dat is een belangrijke stap daarin.
Stap 5 was de stap waar ik voor het eerst volkomen eerlijk mijn verhaal, wrok en angsten met iemand deelde. Het was vooral fijn om stap 5 te doen, omdat mijn sponsor er objectief en anders naar kijkt dan ikzelf. Daarbij komt dat mijn sponsor een strenge man is, dus juist de andere kant liet zien van het verhaal. Waarin ik tijdens het vertellen van mijn verhaal nog erg in mijn ego zat, trok mijn sponsor mij daar hardhandig uit en liet mij zien dat mijn aandeel in al mijn verhalen erg groot was, en dat er op het moment van vertellen een kinderachtig, verwend jongetje zat wat zijn zin niet kreeg. Dit was voor mij erg belangrijk om in te zien dat ik de situatie niet kon veranderen, of de mensen om mij heen, maar dat ik wel mezelf en mijn kijk op die situatie kon veranderen. Dat gebeurde ook tijdens het vertellen. Ten slotte vroeg mijn sponsor me per wrok en angst of ik bereid ben de wrokken en angsten los te laten. Ook hier is het woordje ‘bereid’ belangrijk, aangezien ik het nog niet machtig ben om dat wrok en angst naar mezelf toe los te laten.
Stap 6 en stap 7 waren stappen waar ik vooraf bij dacht dat ik die snel en makkelijk kon doen. Ik had genoeg karakterfouten bij mezelf opgemerkt en was helemaal bereid die weg te laten nemen door god. Maar eenmaal in gesprek met mijn sponsor kwamen er karakterfouten naar boven die ik niet als fout zag. Mijn ego bijvoorbeeld, ik ben een wijsneus, een druktemaker. Een greep uit karakterfouten die ik niet als fout zag. Die vond ik erg moeilijk om op te geven. Maar door er dagelijks mee bezig te zijn in mijn stap 10 en me er bewust van te zijn, en vooral bereid zijn om te veranderen lukt het me iedere dag. Ik maak zeker nog fouten, maar ik werk er iedere dag hard aan om een beter mens te zijn. Mijn eigen mening niet zo belangrijk meer vinden, maar oog hebben voor anderen en hun helpen.
Stap 8 is de lijst van mensen die ik pijn heb gedaan. Die was erg lang. Hoe meer ik groef in mijn geheugen, hoe meer mensen erbij kwamen. Ook mijn oude werkgevers waar ik veel geld van heb gestolen. Ik vond het heel lastig om die op te schrijven, aangezien ik bang was dat ze de politie zouden bellen als ik binnen zou komen en het verhaal zou vertellen. Maar het draait om eerlijkheid en grondigheid dus ook die heb ik op de lijst gezet.
Stap 9 Was heel mooi om te doen. Vooral met mijn ouders, al merk ik wel dat ik na de stap 9 eigenlijk iedere keer als ik ze spreek, toch weer een extra stap 9 doe. Mijn herstel gaat natuurlijk sneller dan dat van hen, dus zij komen toch steeds weer op zaken waar we het over moeten hebben. Ook de werkgevers waren erg aardig en vooral blij dat ik gezond was en nog leefde en ze waren vooral onder de indruk hoe ik mezelf aanpakte. Als ik weer bij ze zou willen werken zouden ze me zo aannemen zeiden ze.
Stap 10 is de belangrijkste stap voor mij nu. Het is een inventaris van mijn dag. Ik heb voor mezelf een blad gemaakt met vragen die gaan over mijn dag en mijn karaktergebreken en of ik die heb ingezet tijdens de dag. Ben ik eerlijk geweest vandaag, speelde mijn ego een belangrijke rol vandaag, heb ik me op anderen gefocust vandaag, waar ben ik dankbaar voor. Door die lijst in te vullen iedere dag voor het slapen, blijf ik me bewust van mijn gedrag en blijf ik er bewust aan werken. Als ik ergens op moet terugkomen de volgende dag, zorgt stap 10 dat ik me dat bewust ben.
Stap 11 zorgt dat ik een goede mindset heb als ik de dag begin, en zorgt dat ik dankbaar ga slapen. Ik bid ’s ochtends om hulp van god om er een mooie dag van te maken. Dat ik verdraagzaam en liefdevol naar mijn omgeving ben en om de kracht om de focus op mezelf te houden. Ik vraag hem of hij mij de weg wil wijzen. ’s Avond dank ik hem voor de dag, voor het feit dat ik gezond in bed lig en gezond aan een nieuwe dag mag beginnen morgen
Stap 12 doe ik nu met jullie. Ik ben ook sponsor maar ik heb nog geen sponsies. Ik sta daar wel open voor.
Als ik het kan, kunnen jullie het ook!
Het stappenprogramma helpt mij clean te blijven, maar belangrijker nog, het helpt mij een beter mens te zijn. Het helpt mij bewust te zijn van mijn gedrag en helpt mij kritisch naar mezelf te kijken als dat nodig is, maar het helpt me ook trots zijn en dankbaar. Het zorgt ervoor dat ik niets meer voor lief neem. De dingen die ik vroeger als normaal zag: een dak boven mijn hoofd, gezondheid, motivatie etc, zijn niet normaal en door het programma zie ik dat in en blijf ik me daar bewust van. Het heeft me ook laten zien dat niets onmogelijk is, maar dat je de dingen die je wilt alleen bereikt door hard te werken en bereid te zijn alles te geven om je doel te bereiken. Niks komt vanzelf. Daarnaast ben ik blij met de persoon die ik ben. Ik ben weer betrouwbaar voor mijn omgeving, en vooral voor mezelf. Ik luister naar anderen en ben in de positie dat ik mensen kan helpen als ze daarom vragen. Ik heb prachtige vriendschappen gekregen hier, die veel dieper gaan en echter zijn dan de vriendschappen die ik in gebruik had. Ik hoef geen masker meer op te zetten en ik mag kwetsbaar zijn. Het heeft mijn emoties terug gegeven. Ik zie mijn vader en moeder weer, en ze zijn vooral gelukkig en blij als ik bij ze ben. Ze hebben geen slapeloze nachten meer en kunnen zichzelf weer op 1 zetten in hun leven. Net zoals ik dat weer kan. Ik gun wat ik heb gevonden in dit programma jullie allemaal ook. En geloof me, als ik het kan, kunnen jullie het ook.
Dylan