Ontdek het verhaal van Jan (pseudoniem), een inspirerend relaas over zijn gevecht tegen verslaving. Hoewel hij opgroeide in een liefdevol gezin, vond hij op jonge leeftijd zijn weg naar alcohol en drugs. Wat begon als recreatief gebruik, veranderde in een allesoverheersende verslaving die zijn leven op z’n kop zette. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Mijn Jeugd
Mijn jeugd was eigenlijk heel normaal. Ik groeide op in een liefdevol gezin met ouders die bij elkaar bleven. Mijn vader werkte, mijn moeder zorgde voor het huishouden, en ik had geen bijzondere problemen. Ik moest niets hebben van drank en drugs omdat ik ervan droomde topsporter te worden. Op mijn 17e dronk ik voor het eerst alcohol. Mijn jeugd verliep verder in een ouderwetse gezinssituatie met liefdevolle ouders.
Vanaf het eerste moment dat ik dronk, vond ik het geweldig. Ik had nooit moeite met contacten leggen en was sociaal, maar met een beetje drank durfde ik net iets meer. Ik voelde me zelfverzekerder en grappiger, en al snel bleek dat ik veel kon drinken zonder kater of misselijkheid.
Het Begin van Mijn Verslaving
Mijn verslaving begon niet alleen met drank en drugs, maar ook met andere dingen zoals geld uitgeven en sporten. Lange tijd ging het goed met mijn recreatief gebruik van alcohol en drugs. Elk weekend leefde ik toe naar het feesten, uitgaan en drinken. Af en toe gebruikte ik een pilletje, maar dat vond ik niet bijzonder.
Vijf jaar geleden snoof ik voor het eerst cocaïne. In het begin was het recreatief gebruik en kon ik nog normaal functioneren. Ik hoefde niet alles meteen op te maken en kon het maanden laten liggen. Maar na verloop van tijd ging mijn leven minder goed, en ik begon steeds meer te vluchten in gebruik. Eerst alleen op vrijdag, maar later kwamen donderdag, dinsdag, en woensdag erbij. Het werd een dagelijkse behoefte en ik had 1 tot 3 gram per dag nodig om te ontsnappen aan de werkelijkheid.
De Afgrond Bereiken
Op een gegeven moment raakte ik zo diep in mijn verslaving dat ik geen uitweg meer zag. De druk van het verborgen houden van mijn probleem, de leugens, het stelen van geld van vrienden en familie – het vrat me op van binnen. Het voelde alsof ik constant aan het vluchten was, niet alleen voor mijn omgeving, maar ook voor mezelf. Ik had geen controle meer over mijn leven. Alles leek uit mijn handen te glippen, en ik zag geen andere oplossing meer.
Op een dag, na weer een zware avond in de kroeg vol drank en drugs, kwam ik tot een breekpunt. Ik kon niet meer tegen de constante spanning en angst, en ik besloot dat het genoeg was. Ik sloot mezelf op in mijn kantoor, met het idee om een einde aan mijn leven te maken. De gedachten in mijn hoofd waren duister en overweldigend; ik zag geen andere uitweg. In mijn ogen was ik al te ver heen om nog gered te worden.
Maar net toen ik dacht dat het voorbij was, gebeurde er iets wat ik niet had verwacht. Een vriend, die me de avond ervoor had gezien, voelde dat er iets niet klopte. Hij kwam naar me op zoek en vond me in mijn kantoor. Zonder te oordelen, zonder vragen te stellen, nam hij me mee naar huis. Hij wist dat ik op het randje stond, en hij greep in.
De volgende ochtend werd ik wakker in mijn huis, omringd door mijn vrienden. Ze hadden alles geregeld – van gesprekken met mijn vrouw tot afspraken met hulpverleners. Ze hadden samen besloten dat het tijd was voor verandering, tijd voor hulp. De liefde en steun die ik op dat moment voelde, waren overweldigend, maar ook confronterend. Ik had het vertrouwen van iedereen in mijn omgeving al verloren, mijn financiën waren een puinhoop, en ik had niets meer over behalve mijn eigen leven.
Het werd me pijnlijk duidelijk dat ik geen andere keuze had dan hulp te accepteren. Ik kon niet langer blijven vluchten voor mijn problemen. Alles was op; het vertrouwen, het geld, de energie. Voor het eerst in lange tijd voelde ik dat er geen weg terug meer was. Het enige wat ik nog kon doen, was me overgeven aan het proces van herstel.
Herstel en Nazorg bij GGZ Interventie
Na twee maanden in een externe kliniek te hebben gezeten, waar ik in alle rust aan mijn herstel kon werken, kwam ik terug met het idee dat iedereen me met open armen zou ontvangen. In plaats daarvan merkte ik dat mijn omgeving vooral afwachtend was. Ze wilden zien of ik echt veranderd was. Dat was een belangrijk moment voor mij: ik realiseerde me dat het herstel niet klaar was na de kliniek, maar dat het echte werk juist nu begon.
Mijn nazorg bestond uit een deeltijdbehandeling van 16 weken. Omdat ik eerder in een andere kliniek zat, werd mijn programma met twee weken verlengd om beter in de groep te passen. In het begin was ik sceptisch en dacht ik dat het weer dezelfde oefeningen zouden zijn, zoals het schrijven van schadebrieven en het stellen van hulpvragen. Maar ik ontdekte al snel dat het juist ging om het toepassen van wat ik in de kliniek had geleerd in het dagelijkse leven. Dat maakte het verschil.
Ik ben nu 6,5 maand clean!
Terugkijken op Mijn Leven en Herstel
Toen ik midden in mijn verslaving zat, had ik altijd het idee dat mijn leven wel op orde was. Ik had een mooi huis, een goed inkomen, en een gezin dat van me hield. Aan de buitenkant leek alles perfect. Ik kon naar feesten, uitgaan, en genieten van wat ik dacht dat het goede leven was. De drank en drugs leken deel uit te maken van dat plaatje, en ik rechtvaardigde het voor mezelf door te denken dat het allemaal wel meeviel. Iedereen deed het toch? Ik was ervan overtuigd dat mijn leven een prima cijfer verdiende, ondanks de ups en downs.
Maar nu, in herstel, zie ik hoe vervormd mijn beeld toen was. Wat ik ooit zag als “het goede leven,” was eigenlijk een façade die ik zorgvuldig in stand hield om niet te hoeven erkennen hoe slecht het met me ging. Ik dacht dat ik gelukkig was omdat ik de materiële dingen had – het huis, de spullen, het uitgaan. Maar dat geluk was oppervlakkig en vluchtig. Het verdween zodra ik weer nuchter werd en geconfronteerd werd met de realiteit van mijn verslaving.
Sinds ik clean ben, is mijn perspectief volledig veranderd. Ik realiseer me nu hoe diep ik eigenlijk zat en hoe mijn verslaving alles in mijn leven had overgenomen. Ik dacht dat het gebruik van drank en drugs me sterker, zelfverzekerder en gelukkiger maakte, maar het tegenovergestelde was waar. Het hield me gevangen in een neerwaartse spiraal, waarin ik steeds verder afgleed van wie ik echt was en wat ik eigenlijk wilde in het leven.
Nu, na maanden in herstel, voel ik me zoveel beter. Het is alsof er een zware last van mijn schouders is gevallen. De rust en helderheid die ik nu ervaar, kan ik niet vergelijken met de chaos van mijn verslaafde leven. Wat ik toen als “leuk” beschouwde, was eigenlijk destructief. Nu waardeer ik de kleine dingen in het leven, zoals opstaan zonder kater, eerlijk kunnen zijn tegen mijn gezin, en het vertrouwen dat ik langzaam weer terugwin.
Een Boodschap aan Anderen
Hoe diep je ook zit, er is altijd een weg omhoog. Het moeilijkste, maar belangrijkste, is het besef dat je hulp nodig hebt en bereid zijn om die te accepteren. Zelfs als alles hopeloos lijkt, is er altijd een mogelijkheid om te herstellen. Je staat er niet alleen voor, er is hulp beschikbaar, maar het begint bij het zetten van die eerste stap om erom te vragen. Het kan zwaar zijn, maar je kunt eruit komen.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl