Ontdek Klaske’s verhaal (pseudoniem): een strijd tegen verslaving na een jeugd vol uitdagingen. Van een vroege diabetesdiagnose en prestatiedruk tot een leven in de greep van middelen. Zijn weg naar herstel bewijst dat verandering mogelijk is. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
De invloed van mijn jeugd
Toen ik 7 maanden oud was werd bij mij diabetes gediagnostiseerd en heb toen geruime tijd in het ziekenhuis gelegen. Dit heeft veel invloed gehad op mijn ontwikkeling. Ik kom uit een gezin wat er voor de buitenwereld heel normaal uitzag. Thuis was er vaak ruzie tussen mijn ouders en ik begon al op jonge leeftijd please gedrag te laten zien. Omdat ik diabetes had werd mij verteld dat ik beter m’n best moest doen, omdat ik anders geen baan zou krijgen. Dit heeft er bij mij toe geleid dat ik zo perfectionistisch werd dat ik er door bevroor.
Op mijn 11de verhuisden we naar een andere woonplaats. Mijn ouders hadden hier een zaak overgenomen en gingen beide 60-70 uur in de week werken. Ze wilden ons hiermee alles kunnen geven wat we nodig hadden. Het gevolg was dat ik samen met mijn zusje van 10 m’n broertje van 4 heb opgevoed. Omdat er eigenlijk nooit iemand thuis was, was er ook niet om regels op te leggen laat staan te handhaven.
Er was geen ruimte voor emoties
Mijn vader was erg rechtlijnig in zijn denken en kon moeilijk omgaan met emoties. Dit had als gevolg dat er geen ruimte was voor emoties zoals verdriet en boosheid. Tussen mijn 14 en 17 verloor ik mezelf volledig in sporten. Vaak wel 15 uur per week. Ik moest en zou dan ook in elke sport die ik beoefende de beste zijn. Dit veroorzaakte regelmatig teleurstelling. Op school was ik bijna net zo vaak in de les als bij de conrector. Echter scoorde ik goed op de beta vakken met geen enkel gevoel voor de buitenlandse talen.
Mijn motto was “Hoe zo veel mogelijk te bereiken door zo weinig mogelijk te doen.” Dit brak me op, in 4 HAVO waar ik me verrekende en een te laag cijfer haalde om over te gaan. Toen ik het jaar daar op geblesseerd raakte ontdekte ik blowen en elke motivatie om weer te gaan sporten verdween als sneeuw voor de zon. Toen ik op mijn 18de in een jaar tijd 3 leeftijdgenoten verloor, verloor ik ook mijn enthousiasme en maakte het mij niet zoveel meer uit of ik leefde of dood was.
De eerste signalen van verslaving
Ik ben m’n hele leven al verslaafd. Ik ga er vanuit dat ik met de ziekte verslaving geboren ben. Als kind was ik zeker tot een jaar of 9 verslaafd aan mijn fopspeen. Ik ben altijd opzoek naar een kick. Ik kwam regelmatig met een nat pak thuis. Fietsen van (te) steile hellingen, keihard skiën, etc. Rond mijn 11de begon ik met roken. In mijn pubertijd was ik overmatig aan het sporten, lezen en gamen. Vanaf de eerste slok wist ik eigenlijk al dat ik geen maat kon houden. Toen ik softdrugs ontdekte was ik ook meteen verkocht.
Hoe verslaving mijn wereld overnam
De laatste jaren van mijn leven in gebruik waren ingericht op gebruik en mijn lichaam in stand houden. Ik had voor elk kwaaltje wel een middel. Ik slikte een breed scala aan voedingssupplementen bij om mijn lichaam in stand te houden. Ik had een eigen bedrijf zodat ik zelf kon bepalen of ik wel of niet ging werken. Ik werkte ’s nachts. Om heen waren alleen maar mensen die ook gebruikten. Het is meerdere keren gebeurt dat ik mijn kind liet zitten om dat ik weer eens een nacht had doorgetrokken en niet in staat was om hem te zien, laat staan voor hem te zorgen.
Ik had regelmatig periodes waarin ik nuchter probeerde te zijn. Deze hielden echter meestal niet heel lang stand. Toen mijn zoon eind september aangaf dat hij het idee had dat ik andere dingen belangrijker vond dan hem gingen bij mij alle remmen eraf. Ik werkte maar 4 maanden per jaar omdat ik seizoenswerk deed.
De laatste maanden voor de kliniek bingte ik eigenlijk elk weekend. Ik sliep op maandag en dinsdag, en soms ook nog op woensdag. Op deze dagen dronk ik alleen en soms rookte ik wat wiet. Vanaf woensdag kwamen de oppeppende middelen en dissociatieve middelen erbij. Ik vertrok meestal op woensdagavond richting een van de steden in de buurt en ging door tot zondag of maandag met gebruiken. Ik reed nooit nuchter en was soms zo onder invloed dat ik mijn ogen niet open kon houden tijdens het rijden. Ik zwierf van feestje naar feestje, constant proberend om de enorme leegte in mezelf van buitenaf te vullen.
Mijn ervaring bij GGZ Interventie
De eerste weken in de kliniek zat ik volledig in de weerstand en snapte ik niet wat er van me verwacht werd. Na een gesprek met het hoofd van de kliniek en een stilte dag begon er een verandering op te treden. Langzaam begon ik dingen te voelen. De begeleiding was streng doch rechtvaardig.
Tijdens de nabehandeling heb ik veel geleerd over mezelf en de ziekte verslaving. Ik ben blij dat ik bij GGZI beland ben. Ik had in het verleden weleens een ambulant traject gevolgd maar hier heb ik weinig aan gehad. Bij GGZI had ik wekelijks gesprekken en de dagbehandeling twee dagen per week hebben er mede voor gezorgd dat ik nog steeds nuchter ben. Ik heb een aantal goede contacten overgehouden uit de nabehandeling en ik ga tegenwoordig met plezier naar de NA-meetings.
Mijn boodschap aan anderen in verslaving
Naar de kliniek gaan en hulp zoeken bij mijn ziekte verslaving is het beste wat ik mezelf heb kunnen gunnen. In gebruik voelde ik me vaak leeg en eenzaam, onbegrepen en ongewaardeerd. Ik was lichamelijk, mentaal en spiritueel volledig uitgeput. Om me heen had ik alleen nog gebruikers, mijn familie en m’n vrienden was ik al geruime tijd kwijt. Ik vond mezelf altijd heel spiritueel, maar durfde eigenlijk nooit eerlijk naar mezelf te kijken.
Nu ik bijna 10 maanden nuchter ben heb ik weer zin in het leven, ik heb echt contact en verbinding met mensen. Ik heb geleerd om te kijken naar mijn aandeel in dingen en om van mezelf te houden. Ik gun iedereen die nu noch in gebruik is, wat ik heb gevonden in herstel. Het is heel moeilijk om uit het comfortabele oncomfortabele te stappen maar het is het meer dan waard.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl