Dit is het verhaal van Nils, die zijn weg vindt in het herstel van een alcohol- en drugsverslaving. Nils zijn verhaal is een getuigenis van de kracht van het accepteren van hulp en het belang van zelfzorg, en hoe deze elementen kunnen leiden tot een leven vol nieuwe mogelijkheden en diepere relaties.
Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Nu geen tijdaar jezelf en lees hem later.
Mijn naam is Nils, en momenteel bevind ik mij in het proces van herstel van zowel alcohol- als drugsverslaving. Ik deel mijn verhaal in de hoop dat het anderen kan inspireren en helpen.
Mijn jeugd kende zijn uitdagingen. De scheiding van mijn ouders op mijn zevende legde de basis voor een complexe relatie met mijn vader. Hij kon niet altijd de ondersteuning bieden die ik nodig had, wat resulteerde in momenten van eenzaamheid. Mijn moeder was er wel, maar ik voelde me vaak alleen, zoekende naar mijn plek in de wereld. Een gevoel van niet volledig welkom zijn op deze planeet sloop mijn jeugd binnen. Op de basisschool werd ik geconfronteerd met pestgedrag en voelde ik me ook niet op mijn plek. De onrustige gezinssituatie na de scheiding van mijn ouders voegde nog een laag van complexiteit toe.
Het Begin van de Verslaving
Ondanks mijn ogenschijnlijk fantastische jeugd, met regelmatige vakanties en overvloedig speelgoed, worstelde ik met het vinden van mijn identiteit. Thuis werd gezellig gedronken, maar er was niets buitensporigs. Mijn opa, die een alcoholist was, stopte met drinken op de dag dat ik werd geboren. Heel gek, maar het lijkt wel alsof dat het moment was dat hij deze ziekte aan mij gaf. Ik was net geboren en daarna heeft hij alcohol nooit meer aangeraakt. Alsof het over is gegaan naar mij.
De scheiding van mijn ouders, het pesten op school en mijn zoektocht naar identiteit creëerden een voedingsbodem voor de uitdagingen die zouden gaan volgen.
Mijn verslaving begon niet als een directe reactie op deze uitdagingen. Op de middelbare school voelde ik de druk om erbij te horen en begon ik mijn gedrag aan te passen. Het overcompenseren en het aannemen van een ‘kameleonachtig’ gedrag zetten zich voort in mijn latere gebruik van middelen. Roken begon op 14-jarige leeftijd als een poging om stoer te doen, terwijl ik met drinken wachtte tot ik 15 was. Mijn vrienden waren ouder, wat leidde tot een snelle escalatie in mijn drinkgewoonten. Aanvankelijk was dit sociaal gebruik, maar al snel ontdekte ik dat het diende als een uitlaatklep voor mijn innerlijke strijd met onzekerheid en gevoelens van ontoereikendheid.
Van Sociaal Gebruik naar Afhankelijkheid
De overstap naar drugs kwam pas later in mijn leven, aanvankelijk onder invloed van oudere vrienden die meer ervaring hadden met de drugswereld. Wat begon als een sociale activiteit, evolueerde al snel tot frequenter gebruik, altijd in combinatie met alcohol en in gezelschap. Het was mijn manier om te verdoven, om te ontsnappen aan de gevoelens van niet goed genoeg zijn en onzekerheid die als rode draden door mijn leven liepen.
De overgang naar het volwassen leven bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. Werken op de Zuidas in Amsterdam bood financiële vrijheid en een verdergaande normalisering van mijn gebruik. Dit zorgde voor meer frequentie en een constante aanwezigheid van drugs in mijn leven. Toen ik samenwoonde, ontstond er een confrontatie met mijn verslaving en volgde er een ultimatum van mijn vriendin. Ik dacht als ik nu alcohol uit de formule haal, dan zal ik ook geen drugs gaan gebruiken. Dit bleek van redelijk korte duur te zijn. Ik heb toen 5 maanden niet gedronken, maar wel op enkele momenten voor de eerste keer nuchter gesnoven. Ik was dus wel nuchter, maar niet clean en mijn gedrag veranderde er niet door.
Er stond een vrijgezellenfeest op de planning en van tevoren twijfelde ik al of ik zou gaan drinken. Ik had nog geen 3 biertjes op en ik had al drugs besteld. Heel het weekend ben ik van god losgegaan en heb ik van alles gebruikt. Dit weekend resulteerde in de ergste ruzie uit mijn leven. Mijn vriendin was zo kwaad. “Je gaat nu hulp zoeken Nils of anders is het uit” zei ze en dat was de conclusie van het gesprek.
Het Keerpunt: Hulp Zoeken
Ik heb vervolgens in tranen GGZ Interventie gebeld en ben kort daarna mijn traject gestart. Ik hoefde niet naar de kliniek, want ik was echt een weekend gebruiker. Het stoppen was dan ook niet echt een probleem en hoefde ook niet te detoxen. Mijn gedrag was namelijk het probleem. Ik vind nu nog steeds de wereld erg lastig en vooral om mijn plek daar te vinden. Drugs was altijd de uitweg voor deze gevoelens, maar het was niet mijn leven. Achteraf gezien is dat mijn redding geweest, ik was niet dagelijks afhankelijk van drugs. Het was een uitweg, maar niet de weg voor mij. Ik had namelijk toen ik in gebruik was twee levens. Een nuchter leven en een gebruikersleven. Ik kon deze twee levens makkelijk gescheiden houden, waardoor ik prima kon presteren op werk en ervoor zorgde dat niemand iets door had.
De behandeling bij GGZ Interventie bracht een cruciale verandering teweeg. In de eerste gesprekken voelde ik me beschaamd en het liefst verstopte ik me onder mijn capuchon. Tot mijn verbazing werd ik met open armen ontvangen in een diverse groep, met mensen in verschillende fases van hun herstelproces. In de eerste paar weken deed ik het vooral voor mijn vriendin, die mij met een ultimatum naar de groep stuurde. Maar toen besefte ik: ik heb hier goud in handen. Ik ben niet alleen in mijn strijd. In deze groep begrepen mensen hoe wij, als verslaafden, denken. Als je niet verslaafd bent, kun je niet begrijpen waarom je blijft gebruiken, zelfs als je weet wat er op het spel staat. Het was een eye-opener; had je mij aan een leugendetector gezet, dan had ik niet gelogen als ik zei dat ik wilde stoppen, maar waarschijnlijk had ik diezelfde avond weer gebruikt.
Mensen die zelf geen ervaring hebben met verslaving begrijpen het vaak niet. De liefde en steun die ik miste van degenen die mijn strijd niet begrepen, vond ik wel in de groep. Het was een plotseling besef: ik accepteer nu dat ik een probleem heb, stap één van de twaalf stappen. Op een bepaald moment drong het echt tot me door: “wow, ik ben verslaafd”. In het begin zei ik het wel, maar ik meende het niet; nu wel. Ik ben dankbaar dat ik het met beide handen heb aangepakt.
Advies en Reflectie
Als ik anderen een advies zou mogen geven dan zou dat dit zijn; neem het serieus, neem jezelf serieus. Het is gevaarlijk omdat drugs en alcohol soms ook heel leuk kunnen lijken. Verslaving maakt geen onderscheid en kiest iedereen die op haar pad komt, ongeacht leeftijd, opleidingsniveau, of achtergrond. Het is niet iets wat je ziet aankomen; als je mij zou zien, zou je niet denken dat ik het type persoon ben dat met verslaving worstelt. Mensen begrepen het dan ook niet als ze me zagen, omdat ik volgens hen alles goed op een rijtje leek te hebben.
Is het een daad van liefde voor jezelf als je elke week chemicaliën en ongezonde dingen in je lichaam stopt? Is dat echt liefde? Het is oké als je je zorgen maakt over je gedrag. De hulpvraag stellen is moeilijk, maar het is echt oké. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen.
Een clean leven is werkelijk geweldig. Ik geniet nu meer dan ooit. Ik ga nog steeds uit, naar de kroeg, en naar festivals. Ik behoor tot de gelukkigen die dat kunnen, en voor mij betekent een nuchter leven dat ik niets heb gemist. Ik houd me aan de afspraken die ik met mezelf maak. Ik sport elke ochtend en kan nu anderen helpen als sponsor. Mijn vriendschappen hebben nu meer diepgang, met ruimte voor de gevoelens van anderen.
Is het makkelijk? Absoluut niet. Het vergt hard werken, maar ik moet wat harder werken om gelukkiger te zijn en mezelf in toom te houden dan niet-verslaafden of herstellenden. En dat is oké. Het alternatief was bijna het verlies van mijn eigen leven.
Als je die ene niet oppakt, ben je clean. Ik moest ontdekken wie ik ben in herstel, en dat vergt tijd. Door het klein te maken, alleen gericht op vandaag maak je het prettiger voor jezelf. Hoe is het om nooit meer te drinken? Geen idee, ik hoef alleen vandaag niet te drinken. Een dag duurt 24 uur, en ik slaap er 8 van. Dus 16 uur zonder alcohol, dat valt wel mee, toch? Deze gedachte helpt mij op momenten dat ik het wat moeilijker heb en ook dat is echt oké.
Één ding is zeker! Sinds ik nuchter ben, heb ik nog nooit zoveel leuke vrienden en diepgang in mijn leven gehad.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar [email protected]