Nina (pseudoniem) deelt haar krachtige verhaal over een jeugd vol uitdagingen, een worsteling met alcohol en de weg naar herstel. Van een moeilijke thuissituatie tot het moment dat ze besefte dat haar leven onhanteerbaar was geworden. Dankzij de hulp van GGZ Interventie en haar eigen vastberadenheid heeft Nina geleerd om weer op zichzelf te vertrouwen en een gelukkig leven te leiden. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Mijn Jeugd
Ik groeide op bij mijn ouders en 2 jongere zusjes. Het leeftijdsverschil tussen mijn middelste zus is 4 jaar en met de jongste scheelt het 7 jaar. Ik kwam ter wereld op de uitgerekende datum, een geboortegewicht van iets meer dan 8 pond maar na een zware bevalling waarbij mijn moeder een totaalruptuur opliep. Door de zware bevalling kwam haar borstvoeding niet op gang en het duurde even voordat de doktoren dat in de gaten hadden. Toen ging ik over op flesvoeding.
Ik was een huilbaby en kreeg eczeem wat zich later ontwikkelde tot allergieën en astma. Ik was vlot met mijn algemene ontwikkeling. Ik was snel zindelijk, kon snel kruipen, praten en lopen. Ik was altijd heel nieuwsgierig en onderzoekend, luisterde niet als dingen niet mochten en zag geen gevaar in dingen.
Mijn basisschooltijd was goed te noemen, ik presteerde goed en had vriendjes en vriendinnetjes. Wel was ik snel afgeleid en liep voor op leeftijdsgenootjes. Mijn vader verdiende de kost en mijn moeder was thuis voor haar gezin en huishouden. Mijn vader had een goed inkomen en had kantoor aan huis. Naast zijn werk sportte hij veel in competitieverband en besteedde veel tijd aan zijn hobbyś. Mijn grootouders, de ouders van mijn vader waren veel bij ons over de vloer. Met name mijn opa was dagelijks bij ons op bezoek. Mijn vader was een dominante man en mijn moeder was conflictvermijdend en sprak zich nooit uit als zij iets niet leuk vond en gaf geen grenzen aan.
Mijn opa was alcoholist en vroeg gepensioneerd na een werkzaam leven als slager. Hij kwam dagelijks bij ons over de vloer en zat dan steevast aan ‘een kopstoot'(glas bier met een borrelglas jenever erbij) en vaak dronk mijn vader dan mee. Toen ik en mijn zusjes uit school kwamen waren wij druk en wilden ons verhaal kwijt maar hier was dan geen ruimte voor omdat wij stil moesten zijn wanneer de volwassenen aan het woord waren. Vaak trokken wij dan naar onze moeder omdat wij bij haar wel terecht konden met ons verhaal of iets met ons ging ondernemen buitenshuis.
Het gebeurde regelmatig dat mijn vader te veel gedronken had en mijn moeder dan vervolgens zijn klanten moest bellen om zijn afspraken te verzetten. Mijn vader is de oudste van drie kinderen en heeft een jongere zus en broer. Zijn vader werkte als slager en kostwinner, zijn moeder was thuis om voor het gezin en huishouden te zorgen. Mijn opa was een zware drinker en mijn oma was een gelegenheidsdrinker.
Mijn moeder komt uit een gezin van 5 kinderen. Haar moeder en vader hebben 2 biologische kinderen, de oudste is mijn moeder en dan een jongere broer. Haar ouders zijn geëmigreerd naar Australië toen mijn moeder een half jaar oud was, haar broertje werd in Australië geboren. Op 4 jarige leeftijd is mijn moeder met haar moeder en broertje teruggekomen naar Nederland en bleef haar vader achter in Australië. Mijn oma kreeg uit een kortdurende relatie een zoon en later uit een huwelijk nog een zoon en dochter. Toen deze laatste twee opgroeiden, woonde mijn moeder al samen met mijn vader. Tijdens dat laatste huwelijk van oma waren er veel relationele problemen en was mijn oma een zware drinker.
Ik weet niet beter dan dat er altijd alcohol was en dagelijks werd genuttigd. Dat dit bij ons in de familie als normaal werd gezien. Ik kan mij herinneren dat bij mijn zussen de speen weleens in het bier werd gedoopt door mijn vader om hem even schoon te maken en deze vervolgens in hun mond werd gestopt. Ik was denk ik 7 jaar oud toen ik voor het eerst bier dronk. Bij het eten van de afhaalchinees kreeg ik een borrelglas met bier bij het eten en dat herhaalde zich daarna vanaf die keer. BIj chinees hoorde een biertje.
Als ik terugkijk op mijn jeugd was mijn vader niet liefdevol en betrokken en voelde hij als een onveilige factor in huis waarbij je altijd moest aftasten hoe zijn pet stond. Voor mijn gevoel was ik ook de persoon waar mijn vader zijn frustraties op botvierde omdat ik anders was van karakter dan mijn twee jongere zusjes. Met hun was in mijn vaders ogen nooit iets en met mij was er altijd wat. Dit liet hij merken door mijn zussen te complimenteren en aan te moedigen en bij mij dingen af te branden en altijd het negatieve te bekrachtigen. Toen mijn middelste zus geboren werd, werd ik jaloers omdat zij veel aandacht kreeg en ik met een paar weken ging starten op de basisschool. Mijn middelste zus was een hele zoete baby die goed at, sliep en weinig huilde in tegenstelling van hoe ik als baby was. Met mijn jongste zus had ik een groter leeftijdsverschil en over haar moederde ik altijd een beetje. Ik mocht haar de fles geven, luier verschonen en mijn moeder helpen met taakjes in huis.
Mijn zussen speelden veel met elkaar en sliepen met elkaar op 1 kamer. Met z’n drieën spelen ging nooit goed want ik wilde dan het spel overnemen en de baas zijn. Als er dan wat onrust uitbrak of onenigheid dan kwam meestal mijn vader tussen ons en trad dan hardhandig op zonder ons uit te laten leggen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Omdat ik de oudste was en in zijn ogen de schuldige, kreeg ik meestal een klap en werd naar mijn kamer gestuurd. Mijn zusjes zaten lief te spelen en ik had dat dan verpest.
Ik heb als kind ook nooit geleerd om mezelf uit te spreken en was altijd de schuldige en fout, terwijl ik vaak niet eens wist wat ik nu eigenlijk gedaan had of had moeten doen. Het gebeurde ook dat ik werkelijk niets had gedaan maar als 1 van mijn zussen ging huilen en ik in de buurt was, meteen straf kreeg en ervan uit werd gegaan dat ik ermee te maken had.
Mijn basisschool verliet ik met MAVO/HAVO advies en ging naar de MAVO zodat ik deze zonder op mijn tenen te hoeven lopen zou kunnen halen. Eenmaal rond de puberteit en op het voortgezet onderwijs werd ik recalcitrant, ging roken, dronk in toenemende mate alcohol, ging spijbelen, experimenteerde met soft drugs en ging om met (oudere) jongens.
Ik had thuis vaak ruzie met mijn ouders en met name met mijn vader. De regels werden aangescherpt en ik had veel minder vrijheid dan de mensen met wie ik omging waardoor ik mij nog meer afzette. Ik loog over wat ik deed en met wie ik omging. Ik bleef in de eerste klas zitten en wilde kok worden. Ik ging samen met een vriendin die ook was blijven zitten maar van school moest naar een praktijkgerichte school om de opleiding tot kok te volgen maar na enkele weken wilde ik op hangende pootjes terug naar de MAVO. Ik vond de leerlingen daar vreselijk en het onderwijs ook. Mijn ouders zorgden ervoor dat ik weer terug kon naar de vorige school. Ik heb toen MAVO 1 overgedaan en ging met goede resultaten over naar de 2de en de 3de klas. Eenmaal in de derde klas wilde ik uitgaan en lol maken en had allerlei prioriteiten behalve school.
Op de zaterdagen had ik een baantje bij de lokale bloemenwinkel en in de avond mocht ik uitgaan. Ik bleef in de 3de klas zitten en moest van school. Mijn vrienden en vriendinnen zou ik gewoon blijven zien ondanks dat ik elders naar school zou gaan. Ik stroomde door naar het MBO want ik wilde bloemist worden. Deze opleiding vond ik leuk, had aansluiting bij mijn klasgenoten en haalde mooie cijfers. Thuis dronk ik met mijn ouders wel eens een glas bier of wijn mee en mocht dan maximaal 2 glazen drinken. Bij feestjes of uitgaan dronk ik veel meer en ook mixdrankjes of sterke drank.
Ik was 14 jaar oud toen mijn moeder gezondheidsklachten kreeg en met grote regelmaat migraine aanvallen kreeg, hoge bloeddruk en last had van dubbelzien waardoor zij geen auto meer kon rijden en het huishouden niet goed meer kon runnen. Ik kreeg de taak om boodschappen te gaan doen en te gaan koken zonder hulp van mijn vader en/of zusjes. Later zou blijken dat mijn moeder een goedaardige hersentumor heeft waardoor deze klachten ontstonden.
Ik was 16 jaar oud en zat in de eerste klas van het MBO toen ik een spastisch astmatische aanval kreeg waarbij ik uiteindelijk in een levensbedreigende situatie in kunstmatige coma op de IC belande. Dit maakte een acuut einde aan het rebelse puber zijn en een begin aan een jaar lang revalideren om op mijn oude niveau te komen. Enige tijd zat de schrik erin maar na een tijdje begon ik weer alcohol te drinken is dit een rode draad in mijn leven.
Alcohol verdoofde
Voor mijn gevoel heb ik nooit zo mogen zijn zoals ik ben en heb geleerd om mijzelf nooit uit te spreken of mijn grenzen aan te geven. Ik voelde mij niet gehoord en niet gezien.
Omgaan met gevoelens was moeilijk want ik kon het niet ventileren en ik weet nu dat dat een giftige kookpot wordt van binnen. Als ik blij was dronk ik, als ik boos was dronk ik, als ik verdrietig was dronk ik om maar niet te voelen. Er was altijd een reden om te drinken en als die er niet was, verzon ik er wel een. Alcohol verdoofde en gaf mij een ontsnapping aan de realiteit. Ik was eenzaam, onzeker en had een laag zelfbeeld.
Het ging van kwaad tot erger
Op 29 jarige leeftijd ben ik HBO Verpleegkunde gaan studeren en in mijn eerste studiejaar leerde ik een man kennen via internet dating waar ik een relatie mee kreeg. Ik woonde vanaf mijn 24ste op mezelf en had een kleine eengezinswoning waar wij gingen samenwonen. Uit deze relatie met een 10 jaar oudere man van buitenlandse afkomst die mij voornamelijk psychisch mishandelde en waarbij ik ook slachtoffer werd van fysiek geweld, ben ik op 30 jarige leeftijd moeder geworden van een dochter.
Mijn vader had vanaf dag 1 een duidelijke mening over deze man die hij op geheel eigen wijze ventileerde en in mijn beleving enkel gebaseerd was op zijn afkomst en bijkomende vooroordelen. Het was aan mij om te bewijzen dat het tegendeel waar was en het zorgde ervoor dat ik (nog) meer afstand nam van mijn vader. Met mijn moeder had ik wel goed contact maar vertelde haar niet de dingen die niet fijn waren in mijn relatie. Dit maakte dat ik niemand vertelde wat er allemaal gebeurde en het alleen wilde oplossen door voor de buitenwereld de schijn op te houden. Inmiddels was mijn zelfvertrouwen zo laag en gevoel van eigenwaarde had ik niet meer dat ik er inmiddels van overtuigd was dat ik ook niet beter verdiende dan hetgeen ik had.
Na mijn zwangerschapsverlof hervatte ik de studie en na een reeks aan incidenten verbrak ik deze relatie. Na een rechterlijke procedure is deze man uitgezet naar zijn geboorteland en heeft een inreisverbod van 10 jaar voor het Schengen gebied opgelegd gekregen. Ik voed mijn dochter alleen op vanaf dat zij een paar maanden oud is en zij kent haar biologische vader niet.
Het is mij gelukt om met 1 jaar studievertraging mijn HBO Verpleegkunde te halen en ging daarna aan het werk als wijkverpleegkundige. Ik heb eigenlijk nooit de tijd genomen om deze periode te verwerken en een plekje te geven maar ben vol gas doorgegaan. Ik dronk regelmatig om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Ik vond het alleen ouderschap zwaar, was enorm beschadigd door mijn ex-partner en stond alleen voor alle (financiële) verplichtingen.
Zes jaar geleden leerde ik een man kennen waar ik een LAT-relatie mee kreeg en waar ik dingen samen als gezin dingen mee ondernam. Vanuit de basisschool waar mijn dochter destijds zat, kwam er bericht dat er gedrag aan haar opviel en waarvoor wij uiteindelijk door werden verwezen naar een kinderpsycholoog. Daar heeft mijn dochter op 5 jarige leeftijd EMDR gekregen aan de hand van een levensverhaal dat ik had geschreven onder begeleiding van de kinderpsycholoog.
Mijn dochter ging toen vragen stellen over haar biologische vader en er is toen even kort contact geweest via beeldbellen met haar vader wat zij als zeer onprettig ervaarde. Dit hele traject gaf veel spanning in mijn relatie en eindigde in jaloezie van zijn kant, veel onbegrip en verhitte discussies. Ik kon niet praten over wat ik had meegemaakt en op dat moment meemaakte.
Mijn werk vond ik al lange tijd niet leuk meer en eigenlijk was alles mij te veel. Op een gegeven moment werd ik tijdens mijn werk door mijn vader gebeld dat mijn moeder door haar benen was gezakt na een wegraking en niet meer kon staan. Ik heb toen mijn werk neergelegd en ben naar mijn ouderlijk huis gereden. Mijn moeder werd opgenomen in het ziekenhuis en bleek een (goedaardige)hersentumor te hebben die zo groot was als een tennisbal en tegen haar hersenstam aandrukt.
Er volgde een spannende periode van meerdere ziekenhuisopnames, bestraling om de tumorgroei te remmen, er kwam een hoog-laagbed in de woonkamer, traplift en allerlei aanpassingen om haar thuis te kunnen laten wonen. Een operatie- en revalidatietraject volgde. Ik nam mantelzorgtaken op mij en hervatte mijn werk. Mijn relatie beëindigde ik omdat ik het er gewoon niet meer bij kon hebben en geen steun ervaarde vanuit hem maar ook niet uitsprak wat ik nodig had.
Ik ging in toenemende mate drinken.
De gezondheid van mijn moeder verbeterde en is vandaag de dag stabiel te noemen. Uiteindelijk viel ik uit op het werk en na enige tijd eindigde ik in de WW. Ik ging naar de huisarts, psycholoog en ambulante behandeling voor mijn drankgebruik waar ik vanaf wilde en het kostte mij alle energie om mijn dochter op te voeden en te verzorgen. Elke keer na een behandeling dacht ik weer even het te boven te zijn maar zakte eigenlijk steeds dieper.
Op een gegeven moment lukte het mij niet meer om mijn vaste lasten te kunnen betalen met mijn WW-uitkering, dit mede door de hoge energiekosten en het leven dat alsmaar duurder werd. Ik besloot te gaan solliciteren en werd 2 jaar geleden aangenomen voor een functie die ik deels vanuit huis en deels op kantoor kon uitvoeren en waarbij ik mijn kennis als verpleegkundige kon blijven inzetten. De ideale baan om te combineren met mijn moederschap.
In de laatste 2 jaar is mijn drankgebruik verder toegenomen naar dagelijks. Ik ging meerdere malen naar de huisarts voor mijn klachten die uiteen liepen, toegeschreven aan hormonale klachten tot neerslachtigheid. Ik kreeg bio-identieke hormonen voorgeschreven en uiteindelijk Antidepressiva die ik innam met een slok wijn. Ik slikte mezelf groen aan allerlei vitamines, mineralen etc. om maar zo gezond mogelijk te blijven en niets hielp.
Het begon met 2 glazen tot 1 fles wijn per dag en de laatste maanden tot mijn klinische opname is dat progressief opgelopen naar 4 tot 6 flessen wijn per dag. Ik dronk tot ik knock-out ging. Ik liep meerdere malen letsel op bij het vallen in huis, een gebroken neus, sleutelbeen, kin en zat continu onder de blauwe plekken. Ik verzon smoezen op het werk en verzuimde steeds frequenter en uiteindelijk ben ik ontslagen toen ik overdag onder werktijd ladderzat mijn werkgever aan de telefoon kreeg.
Ik was niet meer in staat om voor mijn dochter te zorgen en had mezelf erbij neergelegd dat ik mezelf dood zou drinken want het gevecht met mijn middel had ik opgegeven. Ik loog, isoleerde mezelf, was onredelijk, terroriseerde mijn ouders en zussen met lelijke berichten via what’s app, was voor mijn dochter onbetrouwbaar en onvoorspelbaar. Uiteindelijk lag ik bijna psychotisch op de bank te schreeuwen dat ik opgenomen moest worden of dat ik mezelf dood zou drinken.
In Portugal kreeg ik hulp
Ik heb zelf voor GGZ Interventie gekozen nadat ik vele klinieken op had gezocht via internet. Na een afwijzing van mijn zorgverzekeraar en een hele hoop gedoe is mijn behandeling uiteindelijk wel goedgekeurd en vergoed.
Voor het intake gesprek was ik zenuwachtig en er was schaamte. Bij een verslaafde dacht ik aan een dakloze met een blik Schultenbrau en een zwaar verwaarloosd uiterlijk, maar ik moest toegeven dat wanneer ik geen hulp zou zoeken, ik zo zou eindigen of dat niet eens zou halen maar de dood er eerder was.
Eenmaal binnen in de wachtruimte, locatie Amsterdam viel de schaamte weg toen een fellow mij aansprak en vertelde over zijn ervaring bij GGZ Interventie. Toen ik opgenomen werd in Bilthoven kwam ik op een kamer met 1 andere vrouw. Een totaal ander type dan ik en lesbisch. Verder zaten er 9 mannen in het huis.
Mijn telefoon werd ingenomen, mijn medicatie, geen boeken of andere afleiding was toegestaan en ik liet mij vrijwillig opsluiten. Al heel snel voelde ik een connectie met de anderen die alleen verslaafden begrijpen. Het voelde als thuiskomen, je kan alles delen zonder dat er een oordeel komt of advies, er word niet gekeken naar verschillen maar overeenkomsten en dat is de kracht die herkenning heet.
Na 1 week Bilthoven vloog ik naar Portugal om daar de resterende 4 weken door te brengen. De therapie viel mij zwaar maar heeft mij wel doen beseffen dat ik verslaafd ben en dat verslaving een progressieve ziekte is. Ik leerde dat meditatie en bidden een vereiste is in herstel en doe dat dagelijks.
Na deze 5 weken klinische opname kreeg ik een traject van 13 weken deeltijdbehandeling, waar ik na 11 weken uitgestroomd ben. Ik ging naast de deeltijdbehandeling naar CA meetings, nam een sponsor en ging aan de 12-stappen werken.
Dagelijks mediteer en bid ik en werk aan de stappen.
Ik mag mij vandaag de dag een verslaafde in herstel noemen, maar bovenal een gelukkig mens die er mag zijn en gehoord en gezien mag worden.
Je bent niet alleen!
Ik ben zolang ik mij kan herinneren nooit gelukkig geweest. Ik had een laag zelfbeeld, voelde mij niet gehoord en niet gezien. Er zijn mij dingen overkomen waar ik geen schuld aan heb gehad en die mij overkomen zijn. Dingen die mij gekwetst hebben en waar ik om mag huilen.
Er zijn ook dingen gebeurd waar ik wel schuld aan heb, die ik mezelf en anderen heb aangedaan, maar mezelf mag vergeven en mijn oprechte excuses aanbieden aan de getroffenen. Ik hoef niet meer te gebruiken om met het leven om te kunnen gaan.
Ik vertrouw op mijn Hogere Macht en gun mezelf een mooi leven met veel geluk, liefde en gezondheid. Ik hoop dat een ieder die dit leest en zichzelf hierin herkent, durft toe te geven dat je machteloos bent tegenover je verslaving en dat je leven onhanteerbaar is geworden.
Je bent niet alleen en je hoeft het niet alleen te doen. Er zijn velen met jou en ook jij bent het waard!
Liefs, N.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl