Tom (pseudoniem), worstelde meer dan 10 jaar met een drugs en alcoholverslaving. Wat begon als onschuldig experimenteren, groeide uit tot een jarenlange strijd met verslaving. Na vallen, opstaan en confronterende inzichten kwam het moment van echte verandering. Dit is een eerlijk verhaal over strijd, herstel en de kracht van hulp accepteren. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Mijn jeugd was goed, zonder al te veel problemen. Ik groeide op in een georganiseerd gezin met mijn vader, moeder en een broer die zeven jaar ouder is. Achteraf gezien heb ik me echter vaak eenzaam gevoeld. Ik leerde al vroeg dat ik mijn verdriet en boosheid beter voor mezelf kon houden. Toch zag ik mijn jeugd als vrij en gelukkig.
Toen ik 16 was, begon ik met drinken. Dat was destijds toegestaan en leek niets bijzonders. In het begin deed ik het met mate, maar tijdens een examenfeest dronk ik voor het eerst veel. Ik voelde me vrij, los van mijn verlegenheid en zelfkritiek. Die nacht eindigde ik op een bed bij iemand thuis en de volgende ochtend schaamde ik me kapot. Ik dacht: “Dit moet ik maar niet meer doen.”
Studie en verslaving
Op mijn 18e verhuisde ik naar Groningen om te studeren. Ik deed negen jaar over mijn studie en drinken werd een normaal onderdeel van mijn leven. Twee keer per week dronk ik tot in de vroege ochtend en moest ik een dag bijkomen. Binnen mijn sociale kring was dat de norm. In die periode experimenteerde ik met verschillende harddrugs. Aanvankelijk recreatief, maar rond mijn 23e werd het problematisch. Ik bouwde een gokschuld op van €10.000 en ging zelfs een keer out op straat, waarna ik in het ziekenhuis belandde.
Dit was mijn eerste confrontatie met verslavingszorg. Door de gokproblemen en de ziekenhuisopname wist ik dat er iets mis was. Met hulp stopte ik met gokken en harddrugs, maar alcohol zag ik niet als een probleem en bleef ik gebruiken. Na een half jaar pauze vanwege geldproblemen sloop het drinken weer in mijn leven, nu gecombineerd met cocaïne. In het laatste jaar van mijn studie gebruikte ik wekelijks en begon ik sombere gevoelens te ontwikkelen.
Leven na de studie
Toen ik begon met werken, probeerde ik rustiger aan te doen. Mijn gebruik beperkte zich tot eens in de maand of twee maanden. Ondertussen kochten mijn vriendin en ik een huis en kregen we een kind. Op het oog ging alles goed, maar mijn cocaïnegebruik hield ik verborgen voor familie en vrienden. Dit ging jaren zo door, totdat mijn oudste zoon twee jaar was.
Op een avond lag ik wakker omdat ik had gebruikt, terwijl ik alleen thuis was met mijn zoon. Dit was een keerpunt. Ik biechtte mijn gebruik op en zocht opnieuw hulp. Ik volgde een deeltijdprogramma bij een verslavingszorginstelling, maar omdat het geen 12-stappenprogramma was, bleef ik drinken. Ik dacht dat als ik maar van de cocaïne afbleef, het wel goed zat.
Het patroon van terugvallen
Zes jaar geleden stopte ik een half jaar met zowel alcohol als cocaïne. Mijn leven was druk: ik had een eigen bedrijf, een gezin en veel werkverplichtingen. Toen mijn moeder in 2020 overleed, herviel ik in mijn gebruik. Ik deed het stiekem en hield de schijn op. Uiteindelijk begon ik maandelijks te gebruiken, toen wekelijks, en uiteindelijk dagelijks.
In november 2023 escaleerde het. Op een doordeweekse dag was ik thuis onder invloed, nam slaappillen en stapte in de auto om geld te pinnen. Ik werd aangehouden en herinner me er nauwelijks iets van. Mijn vriendin was in paniek, want ik was onbereikbaar. Dit was voor haar een traumatische ervaring. Toen besefte ik dat ik me moest laten opnemen. Eerst bij de psychiatrie, maar al snel werd duidelijk dat ik een kliniek nodig had.
De kliniek en de confrontatie met mezelf
Ik had veel vooroordelen over een kliniek en vond het doodeng, maar het bleek de beste keuze die ik ooit had kunnen maken. Ik werd snel geholpen: op maandag belde ik, woensdag had ik een intake en de maandag daarop werd ik opgenomen in Bilthoven. Eerst een week daar en vervolgens vier weken in Portugal.
In de kliniek werd ik geconfronteerd met mijn verslavingsgedrag. Ik dacht dat ik vooral slachtoffer was, maar leerde dat ik manipuleerde en berekenend was. Dit besef was moeilijk, maar noodzakelijk. Ik durfde eindelijk eerlijk te kijken naar de schade die mijn verslaving had aangericht.
Nazorg en acceptatie
Na de kliniek kreeg ik het advies om twee dagen per week deeltijdbehandeling in Amsterdam te volgen. Ik verzette me eerst, maar besefte dat ik moest leren luisteren naar advies in plaats van zelf te bepalen wat het beste voor me was. De behandeling was confronterend, maar essentieel.
Nu, bijna zes maanden clean, weet ik dat er een oplossing is. De sleutel? Hulp vragen en zonder voorwaarden accepteren. Mijn eigen manier werkte niet, maar door advies op te volgen en actie te ondernemen, veranderde mijn leven.
Er is altijd een weg naar herstel. Vraag hulp. Luister. En zet de stap.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl