Dit is het verhaal van Willem (niet zijn echte naam) door hem zelf geschreven. Wij hebben alleen wat kleine correcties toegepast maar dit zijn zijn eigen woorden. Een zeer openhartig en heftig verhaal. Wij hopen dat jij als lezer inspiratie en vooral motivatie krijgt ook in herstel te gaan. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Leestijd: 12 minuten
Nu geen tijd? E-mail deze pagina naar jezelf en lees hem later.
Ik ben geboren in een klein dorp en ben opgegroeid met mijn ouders en mijn oudere broer. Wij woonden samen onder één dak en financieel kwamen wij eigenlijk nooit iets tekort. Mijn vader was altijd veel onderweg voor zijn werk en mijn moeder heeft mij voor het merendeel opgevoed.
Toen ik rond 7 jaar was ben ik voor het eerst meegelokt naar het huis van een buurman, hij zette hiervoor zijn zoon in. Eenmaal binnen werd al vrij snel duidelijk dat ik daar niet was om te spelen maar dat ik daar heen was gelokt om seksuele handelingen te verrichten, dat was de eerste keer in mijn leven dat ik seksueel misbruikt ben. Dit is helaas een aantal jaren zo doorgegaan tot we verhuisden naar een ander woonhuis. Ik heb dat toen ook aangekaart bij mijn ouders maar ik werd niet geloofd en dus werd er niets meegedaan. Eten werd mijn toevlucht en ik had dan ook aardig overgewicht waar ik dagelijks mee gepest werd. Elke week werd ik of in elkaar geslagen of moest ik vluchten van mijn school naar huis om een pak slaag te voorkomen. Als ik dan thuis was vluchtte ik in het gamen, om alles om me heen maar te kunnen vergeten. Het was geen leuke tijd, die jaren op de basisschool.
Eerste suïcidale gedachtes
Toen ik 13 jaar was kreeg ik voor het eerst suïcidale gedachtes en ik had geen enkele manier om daarmee om te gaan. Binnen een paar maanden besloot ik dat het beter zou zijn als ik niet meer zou leven. Om op die manier de dagelijkse straf wat het leven voor mij was te ontkomen en ik besloot om met een touw het bos in te lopen en mezelf daar op te hangen. Diegene van wie ik dat touw had genomen is mij achteraangekomen en zij hebben mij gevraagd wat er aan de hand was. Ik heb toen uitgelegd wat ik ging doen en zij hebben mijn plan voorkomen. Ik ben toen terecht gekomen bij jeugdzorg maar na een paar gesprekken is dat stukgelopen en stond ik er weer alleen voor. Ze konden mij niet helpen met de situatie waarin ik me bevond.
Teveel bestond niet, enkel niet te weinig
Kort daarna kwam ik voor het eerst in aanraking met alcohol en dat gaf me een vrijheid van alle pijnlijke herinneringen, vervelende gedachtes en dagelijkse confrontaties. Kort nadien ging ik voor de eerste keer naar een café waar ik na een uur buiten stond te kotsen om vervolgens weer direct terug te gaan voor meer. Ik had nooit een rem wat betreft middelen gebruik zoals ik wel zag bij mensen om mij heen. Teveel bestond niet, enkel niet te weinig.
Mijn gebruik was dus al direct problematisch te noemen en speelde zich voornamelijk af in het weekend. Vanaf mijn 15de ging ik elke week naar de kroeg meestal meerdere dagen per weekend om vervolgens laveloos thuis aan te komen.
Mijn eerste echte liefde
Het was rond deze tijd dat mijn sport carrière in een stroomversnelling kwam doormiddel van verschillende selecties en daar leerde ik mijn eerste echte liefde kennen. Het meisje trok mij ontzettend aan en al snel ging ik weekenden lang naar haar gezin en sliep dan in de kamer van haar broertje. In het begin ging dit goed tot op een nacht opeens haar moeder in mijn slaapkamer stond en ze haar hand onder de lakens stook. Dat was de eerste keer dat zij mij aangerand heeft en dit zou ze hierna elke nacht dat ik in dat huis sliep weer komen doen. In het begin liet ik het gebeuren maar het was zo pijnlijk en vervelend, elke nacht weer als ik daar was, dat ik er na een aantal maanden voor gekozen heb om het uit te maken. Mijn verdriet was van korte duur want ik kon terecht bij mijn oude vriend alcohol.
Ik was een “lastige” jongen
Al snel begon stappen belangrijker te worden als mijn sport carrière ook al had dat tot nog toe weinig effect op mijn sportieve resultaten. Vanaf mijn 15de maakte ik deel uit van de nationale selectie en in de jaren daarna ben ik naar meerdere teams die op een hoger niveau uitkwamen gegaan om mijn sport te beoefenen. Elk jaar eindigde mijn seizoen na één seizoen bij dat team omdat mijn sociale leven teveel invloed had op hoe ik in het leven stond, ik was een “lastige jongen” waarvan het contract niet verlengd werd.
Uiteindelijk kwam ik terecht op een universiteit die zowel mijn sport als mijn schoolwerk ondersteunde en ik heb daar mijn sport beoefend tot ik dat jaar een serieuze blessure opliep. Ik was al eerder in contact gekomen met pijnstillers en ik merkte al op hoe fijn ik me daardoor voelde maar toen misbruikte ik het nog niet. Na mijn blessure was ik constant high van de pijnstillers, het verdoven gaf me wat ik nodig had om de pijn uit mijn verleden te vergeten. Ik vond mezelf zielig, een verliezer en ik had gefaald omdat mijn sportcarrière voorbij was. Ik zag niet in dat ik zelf mijn carrière om zeep had geholpen, net als dat ik zoveel niet in zag toendertijd.
Ik ging fulltime feesten
Ik was altijd de eerste die op een feestje dronken was maar ook altijd de laatste die naar huis ging. Ik kon nooit genoeg krijgen, zelfs niet als alle feestjes waren afgelopen. De mix van alcohol en pijnstillers werd een bijna dagelijks ritueel en mijn cijfers op school gingen in een vaart naar beneden. Ze waren allemaal nog maar net voldoende om door te kunnen blijven studeren.
De eerste keer cocaïne
In de zomer na mijn eerste jaar op de universiteit stond ik met wat mensen, die ik toen als vrienden zag, in een café en zoals altijd was ik als eerste lazarus. Ik kreeg van één van die gasten een klein wit kartonnetje met een sleutel in mijn hand geduwd en volgde hem naar de wc. Dit was de eerste keer dat ik cocaïne gebruikte en ik was meteen verkocht. Ik voelde me nuchter na mijn gebruik. Ik dacht iets gevonden te hebben wat mij voorheen altijd ontglipte. Ik had geen zorgen meer, ik voelde niets meer, ik had geen nare herinneringen meer, geen negatieve gedachtes. Ik was high. Eventjes ten minste en daarna moest ik bij pakken om enigszins in de buurt te komen van mijn eerste hit. En nog eens, en nog eens, en nog eens.
Vanaf die avond kon ik nooit meer uitgaan zonder coke. Het begon met in de stad iets kopen als ik dronken was en langzaam begon ik steeds eerder op een avond wat te gaan zoeken tot ik het zelf maar meenam naar de stad toe. In de drie jaar daarna gebruikte ik meerdere dagen per week alcohol en cocaïne. Ik kwam op elk feestje en had overal wel wat gebruikersvrienden. Tot het spul op was en iedereen zijn eigen weg weer ging om meer te scoren. Het was eigenlijk een heel eenzaam bestaan als ik daar nu naar kijk terwijl ik toen echt dacht dat mijn leventje geweldig was. Een goede bijbaan in de horeca, veel gebruiken en nog meer sterke verhalen.
Afkicken
Tot mijn universiteit er in mijn afstudeerjaar na een opstapeling van incidenten genoeg van had en ze mij de keuze gaven om naar een 12 stappen kliniek te gaan en af te kicken of anders zouden ze me uit school trappen. Ik koos er maar voor om naar die afkickkliniek te gaan zodat ik af kon studeren. Ik heb daar 30 dagen in de kliniek gezeten en ik besloot om gedurende het schooljaar niet meer te drinken of gebruiken, zoals ook als voorwaarde werd gesteld door mijn school.
Ik belde de dealer en begon te basen
Ik ging na mijn opname naar één meeting in de week wat ik verplicht werd om te doen zodat ik verder kon studeren. De meeting begon om 19.30, ik kwam om 19.29 binnen om vervolgens om 20.25 te vertrekken terwijl de meeting tot 20.30 duurde. Op papier had ik een sponsor maar ik maakte nooit contact met hem. Ik bleef werken in de horeca, woonde nog steeds in mijn zelfde studentenhuis en eigenlijk was mijn leven niet echt anders als voor mijn opname behalve dat ik nu niets gebruikte, min of meer op wilskracht. Tot een avond waar ik op mijn werk zwaar mishandelt ben. Ik werd wakker in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis en ik merkte dat ik pijnstillers in mijn systeem had, het voelde fijn en ik had mijn excuus om te gebruiken weer binnen. Een dag later verliet ik het ziekenhuis met een aardige hoeveelheid pijnstillers en slaapmedicatie die binnen twee dagen op waren. Daarna belde ik de dealer op en begon ik te basen.
Na zeven dagen aaneengesloten gebruik waarin ik mijn kamer nauwelijks uit kwam had ik er genoeg van. Ik had een hoop slaappillen geregeld, sloeg alle slaappillen met een fles alcohol achterover en ging voor de laatste keer op mijn bed liggen. Ik wist dat ik niet meer wakker zou worden en ik had er vrede mee.
Tot ik weer in de ambulance wakker werd…
Dit keer met drie vingers in mijn keel van een ambulancebroeder die me forceerde te kotsen om zo mijn maag leeg te krijgen. Een vriend had de politie gebeld omdat hij doorhad dat er iets niet goed ging die avond. Daarna ging ik weer out in de ambulance om vervolgens wakker te worden met handboeien vastgemaakt aan het bed op een gesloten psychiatrische afdeling. Na 72 uur moesten ze me laten gaan, ik kwam thuis en het eerste wat ik deed was die base weer oppakken. Ik ging verder alsof er niets gebeurd was.
Ik was niet instaat om er daadwerkelijk een einde aan te maken
De jaren daarna ben ik wakker geworden op parkbankjes, in ziekenhuis bedden, in politiecellen, hotelkamers die ik niet kende, huizen in steden waarvan ik geen herinnering had hoe ik er was gekomen en ga zo maar door. Mijn leven was een en al gebruik met soms uit wanhoop een eenmalig bezoek aan een meeting of elke paar jaar een behandeling zodat mijn omgeving zou stoppen met zeuren over mijn gebruik en mijn manier van leven. Geen enkele behandeling maakte ik af en ik heb in die periode zo vaak afscheidsbrieven geschreven maar ik was niet instaat om er daadwerkelijk een einde aan te maken ondanks meerdere pogingen.
Bijna tien jaar lang heb ik zo geleefd tot mijn partner zwanger raakte van ons kindje. Tijdens de zwangerschap lukte het me om iets in gebruik te minderen maar niet om compleet te stoppen met gebruiken. Het was allang niet leuk meer maar ik zat vast in de carrousel van gebruik.
Tot de geboorte van mijn kleintje
Die dag besloot ik om nooit meer te gaan gebruiken. Ik was bijna twee weken thuis en het ging me goed af. Ik was niet bezig met gebruik omdat ik bezig was met onze baby. Toen ik weer ging werken en ik een paar nachten in een hotel zat voor mijn werk dacht ik dat ik wel een biertje kon drinken bij het eten met collega’s. Dit keer zou ik het in de hand houden. Zes uur later liep ik straal bezopen over straat opzoek naar coke. Ik zat weer in gebruik en ik kon weer niet stoppen. De drie maanden daarna zat ik constant in gebruik. Mijn kindje kon mij niet clean houden. Ik kon mijzelf niet clean houden. Het ging zo hard en zo snel dat ik met een mes op mijn arm zat om er een einde aan te maken. Ik was ervan overtuigd dat mijn kind beter af zou zijn zonder mij. Op dat moment veranderde er iets in mij, een split second die mijn leven voor altijd veranderd heeft. Ik wou nog één keer een behandeling proberen en als dat niet zou lukken dan zou ik er echt een einde aan maken.
Die nacht meldde ik mij aan bij GGZ interventie en na de intake procedure kon ik al snel terecht bij Kliniek Bilthoven als voorbereiding op een opname in Zuid-Afrika.
Emoties
Op mijn tweede dag daar brak ik emotioneel, ik stortte helemaal in. Ik werd overmand door een wervelwind van emoties en oordelen. Van ongecontroleerd huilen tot woedebuien tot mezelf verrot schelden dat ik het zover had laten komen. Ik haatte mezelf in gebruik maar zonder mijn middel was het nog veel erger. Ik ben toen om hulp gaan vragen bij de verpleging en dit is zo een paar avonden gegaan tot ik iets meer handvatten had om met mezelf om te gaan. Na 8 dagen mocht ik naar Zuid-Afrika. Eenmaal daar aangekomen heb ik binnen 24 uur met veel pech een ongeluk gehad waarbij ik een zware kwetsuur opliep. Uiteindelijk is er na twee weken besloten dat het beter was voor mij om naar huis te gaan. Ik zat zo diep in de obsessie over kwetsuur dat ik het algehele plaatje totaal negeerde. Mijn behandeling had ik natuurlijk af kunnen maken maar ik stond mezelf zo in de weg dat ik uiteindelijk naar huis gegaan ben. Toen ik daar wegging heb ik de afspraak gemaakt dat ik terug mocht komen zodra ik genezen was. Een counselor van daar zei nog tegen me wat er ook gebeurd pak die ‘eerste’ niet op en wat er daarna ook gebeurd is die ‘eerste’ heb ik nog steeds niet opgepakt.
90 meetings in 90 dagen
Ik kwam thuis en ik ben begonnen met mijn 90 meetings in 90 dagen. In het begin was het erg oncomfortabel maar ik ben gebleven tot ik me thuis voelde op de meetings. Ik ging met mijn volle focus werken aan mijn herstel. In het begin werd ik nog niet toegelaten tot de nazorg omdat ik mijn traject niet had afgemaakt maar na meerdere contact momenten over een paar weken tijd kreeg ik als feedback dat ik geen nieuwe opname meer nodig zou hebben, als ik er maar voor zorgde dat ik niet aan die eerste zou beginnen. Dat ik niet in gebruik kwam te zitten. Uiteindelijk kwam ik in de nazorg groep terecht in Amsterdam en dat dagdeel heeft me in de eerste weken veel stabiliteit gegeven. Ik ben opzoek gegaan naar een sponsor en we zijn begonnen aan de stappen. De structuur die de nazorg mij gaf heeft me veel goeds gedaan en vanuit daar ben ik gaan groeien in mijn herstel.
Traumaverwerking
Tijdens mijn behandeling en zeker ook tijdens mijn nazorg kwamen er ontzettend veel situaties naar boven, traumatische situaties waar ik dagelijks herbelevingen en nachtmerries door had. De eerste anderhalf jaar van mijn herstel had ik elke nacht weer herbelevingen en nachtmerries maar dankzij de steun van mijn behandelaar bij GGZ Interventie ben ik aangemeld voor traumaverwerking bij de lokale GGZ in mijn regio.
Na een aantal vragenlijsten kwam daaruit voort dat ik lijd aan een emotieregulatiestoornis en dat ik een complex post traumatische stress syndroom heb overgehouden aan alles wat er gebeurd is tijdens mijn jeugd en in de jaren daarna. Ik zat nog in de ziektewet en heb ervoor gekozen om dit alles aan te gaan, om behandeling te gaan zoeken.
De 12 stappen hebben mij hierin de openheid van geest gegeven die ik nodig had om mijn problemen aan te gaan. Daarnaast hebben de 12 stappen mij de handvatten gegeven waarmee ik om leerde gaan met een intensieve traumaverwerking en de dialectische gedragstherapie die ik nodig had om mezelf het leven te geven wat ik verdiende. Ik zat bijna een jaar lang in een intensieve groep en daar heb ik mezelf echt gevonden.
Tegelijkertijd heb ik de 12 stappen doorlopen waarna ik sponsor ben geworden. Het werken met anderen helpt mij om met mijn eigen herstel bezig te blijven en houd me in contact met waar ikzelf vandaan ben gekomen. Ik realiseer me nu dat ik echt tegen alle verwachtingen in nog steeds clean en nuchter ben tot en met de dag van vandaag. Na ongeveer een jaar in herstel leek het wel alsof er een soort mist uit mijn hersenen ging en ik begon steeds meer verbanden te leggen tussen wat ik allemaal aan ervaringen had en hoe dit impact op mijn dagelijkse leven heeft. Toen ik in de kliniek zat voor mijn opname werd ik in het begin constant overspoeld door een mengelmoes van emoties en na mijn thuiskomst was ik niet echt in staat om emoties goed te ervaren. Sommige kon ik alleen van hele korte duur beleven zoals blij of bang en andere waren juist heel erg intens zoals bedroefd en boosheid. Nu ben ik instaat om een volledig spectrum aan emoties te kunnen ervaren en de emoties komen ook op het juiste moment. Tijdens een moment van blijheid kan ik intense blijheid ervaren. Op een verdrietig moment kan ik verdrietig zijn maar het neemt mij niet meer compleet over. Er zijn ook momenten dat er oud zeer bij mij naar boven komt maar ik kan tegen mijzelf zeggen dat het niet in het hier en nu speelt, dat dit iets uit het verleden is, diep in ademen en het vervolgens weer loslaten.
Ik was eindelijk bevrijd
Na anderhalf jaar aan mijn herstel te hebben gewerkt kwam er een definitief einde aan dagelijkse suïcidale gedachtes. Gedachtes die ik 20 jaar lang dagelijks had waren er niet meer. Ik was eindelijk bevrijd van deze last en ik heb daarna echt de lijn naar boven gevonden.
Ik heb mijn werk weer opgepakt en ik ben nu weer volledig in dienst bij dezelfde werkgever als waar ik werkte voor mijn opname. Ik presteer beter als ooit tevoren en ik voel mij een gewaardeerd collega. Mijn ouders en ik hebben nu een relatie die ik nog nooit met hun heb gehad. In de afgelopen jaren heb ik meerdere stap 9 gesprekken gevoerd, ik heb mijn verantwoordelijkheid mogen nemen voor wat ik heb aangericht gedurende mijn leven en ik ben bevrijd van schuldgevoel, wrok en schaamte. Sociale contacten die ik al jaren verloren was zijn nu weer terug in mijn leven en ik krijg zo vaak te horen er bij mij iets verandert is, dat ik een compleet ander mens ben geworden, dat ik een 180 graden draai heb gemaakt.
Ik ben weer van mijzelf gaan houden
Ik durf te zeggen dat ik gelukkig ben met mijn leven, dat ik een gezegend mens ben en dat ik in staat ben om van de mensen om mij heen te houden. Maar nog veel belangrijker is dat ik van mijzelf ben gaan houden. Ik had al meer als vijf jaar niet meer in een spiegel gekeken omdat ik bang was voor wat ik zou zien als ik dat deed. Ik liep met mijn hoofd gebogen omdat ik me schaamde voor wie ik was en wat ik was geworden. Nu ben ik gelukkig. Ik ben tevreden. Ik heb een nieuw leven gekregen, een leven wat ik niet voor mogelijk hield toen ik hieraan begon. Ik wilde alleen maar stoppen met gebruiken omdat ik daar mezelf in kwijtgeraakt was maar ik had geen idee van alle andere problemen die er in mij zaten die ik daarna ben aangegaan en heb geconfronteerd. Ik ben zo dankbaar dat ik dat allemaal gedaan heb, dat ik mezelf een kans heb gegeven.
Zonder GGZ Interventie had ik hier nu niet gezeten, dat is een ding wat ik zeker weet. Ik ben papa van een prachtig kindje, heb een goede relatie met mijn partner, de moeder van mijn kind, en herstel heeft mij alles gegeven wat gebruik me altijd beloofde.
Het is een mooie dag vandaag!