Dit is het verhaal van Willem (pseudoniem). Een zeer openhartig en heftig verhaal. Wij hopen dat jij als lezer inspiratie en vooral motivatie krijgt om ook in herstel te gaan. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat online anoniem op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
[rt_reading_time label="Leestijd:" postfix="minuten" postfix_singular="minuut"]
Nu geen tijd? E-mail deze pagina naar jezelf en lees hem later.
Ik ben geboren in een klein dorp en ben opgegroeid met mijn ouders en mijn oudere broer. Wij woonden samen onder één dak en financieel kwamen wij eigenlijk nooit iets tekort. Mijn vader was altijd veel onderweg voor zijn werk en mijn moeder heeft mij voor het merendeel opgevoed.
Toen ik ongeveer 7 jaar was ben ik voor het eerst meegelokt naar het huis van een buurman, hij zette hiervoor zijn zoon in. Eenmaal binnen werd al vrij snel duidelijk dat ik daar niet was om te spelen maar dat ik daar heen was gelokt om seksuele handelingen te verrichten. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik seksueel misbruikt ben. Dit is helaas een aantal jaren zo doorgegaan tot we verhuisden naar een ander woonhuis. Ik heb dat toen ook aangekaart bij mijn ouders maar ik werd niet door hen geloofd, dus er werd niet gedaan. Eten werd mijn toevlucht en ik had dan ook aardig overgewicht waar ik dagelijks mee gepest werd. Elke week werd ik, of in elkaar geslagen, of moest ik vluchten van mijn school naar huis om een pak slaag te voorkomen. Als ik dan thuis was vluchtte ik in het gamen, om alles om me heen maar te kunnen vergeten. Het was geen leuke tijd, die jaren op de basisschool.
Eerste suïcidale gedachtes
Toen ik 13 jaar oud was, kreeg ik voor het eerst suïcidale gedachten en had ik geen enkele manier om hiermee om te gaan. Binnen een paar maanden besloot ik dat het beter zou zijn als ik niet meer zou leven, als een manier om te ontsnappen aan de dagelijkse pijn die het leven voor mij met zich meebracht. Ik nam een touw en liep het bos in om mezelf daar op te hangen. Degene van wie ik het touw had genomen, kwam me achterna en vroeg wat er aan de hand was. Ik legde uit wat ik van plan was en zij hebben mijn plan voorkomen. Daarna ben ik terechtgekomen bij jeugdzorg, maar na een paar gesprekken liep dat spaak en stond ik er weer alleen voor. Ze konden me niet helpen met de situatie waarin ik me bevond.
Teveel bestond niet, enkel niet te weinig
Kort daarna kwam ik voor het eerst in aanraking met alcohol, en dat gaf me een gevoel van bevrijding van pijnlijke herinneringen, vervelende gedachten en dagelijkse confrontaties. Kort daarna ging ik voor het eerst naar een café, waar ik na een uur buiten stond te braken om vervolgens direct weer terug te gaan voor meer. Ik had nooit een rem als het ging om middelengebruik, zoals ik wel zag bij mensen om mij heen. Te veel bestond niet, alleen niet te weinig.
Mijn gebruik was dus vanaf het begin al problematisch te noemen en vond voornamelijk plaats in het weekend. Vanaf mijn 15e ging ik elke week naar de kroeg, meestal meerdere dagen per weekend, om vervolgens compleet dronken thuis te komen.
Mijn eerste echte liefde
Het was rond deze tijd dat mijn sportcarrière in een stroomversnelling kwam door verschillende selecties, en daar leerde ik mijn eerste echte liefde kennen. Het meisje trok me ontzettend aan, en al snel bracht ik hele weekenden door bij haar gezin en sliep ik in de kamer van haar broertje. In het begin ging dit goed, totdat op een nacht haar moeder opeens in mijn slaapkamer stond en haar hand onder de lakens legde. Dat was de eerste keer dat zij mij heeft aangerand, en hierna zou ze dit elke nacht herhalen als ik in dat huis sliep. In het begin liet ik het gebeuren, maar het was zo pijnlijk en vervelend, elke nacht opnieuw als ik daar was, dat ik er na een aantal maanden voor heb gekozen om het uit te maken. Mijn verdriet was van korte duur, want ik kon altijd terecht bij mijn oude vriend alcohol.
Ik was een “lastige” jongen
Al snel begon het uitgaan belangrijker te worden dan mijn sportcarrière, ook al had dit tot dan toe weinig effect op mijn sportieve prestaties. Vanaf mijn 15e maakte ik deel uit van de nationale selectie, en in de jaren daarna ben ik naar meerdere teams gegaan die op een hoger niveau speelden om mijn sport te beoefenen. Elk jaar eindigde mijn seizoen na één seizoen bij dat team, omdat mijn sociale leven te veel invloed had op mijn instelling en gedrag. Ik stond bekend als een “lastige jongen” en mijn contract werd niet verlengd.
Uiteindelijk kwam ik terecht op een universiteit die zowel mijn sport als mijn schoolwerk ondersteunde, en ik beoefende mijn sport daar tot ik dat jaar een ernstige blessure opliep. Ik was al eerder in aanraking gekomen met pijnstillers en merkte al dat ik me daardoor prettig voelde, maar op dat moment misbruikte ik ze nog niet. Na mijn blessure was ik constant onder invloed van pijnstillers; de verdoving gaf me wat ik nodig had om de pijn uit mijn verleden te vergeten. Ik voelde me zielig, een mislukkeling, en ik dacht dat ik had gefaald omdat mijn sportcarrière voorbij was. Ik zag niet in dat ik zelf mijn carrière om zeep had geholpen, net zoals ik destijds zoveel andere dingen niet inzag.
Ik ging fulltime feesten
Ik was altijd de eerste die dronken was op een feestje, maar ook altijd de laatste die vertrok. Ik kon nooit genoeg krijgen, zelfs niet als alle feestjes voorbij waren. De combinatie van alcohol en pijnstillers werd bijna dagelijks een ritueel, en mijn schoolcijfers kelderden snel. Ze waren nog net voldoende om door te kunnen blijven studeren.
De eerste keer cocaïne
In de zomer na mijn eerste jaar op de universiteit stond ik in een café met wat mensen die ik destijds als vrienden beschouwde. Zoals altijd was ik als eerste compleet dronken. Eén van die gasten duwde een klein wit kartonnetje met een sleutel in mijn hand en leidde me naar het toilet. Dat was de eerste keer dat ik cocaïne gebruikte, en ik was meteen verslaafd. Ik voelde me nuchter na het gebruik ervan. Ik dacht dat ik iets had gevonden wat me altijd was ontglipt. Geen zorgen meer, geen negatieve gedachten, geen nare herinneringen. Ik was high. Althans, voor even, en daarna moest ik steeds meer gebruiken om ook maar in de buurt te komen van hetzelfde gevoel. En nog eens, en nog eens, en nog eens.
Vanaf die avond kon ik nooit meer uitgaan zonder cocaïne. Het begon met het kopen ervan als ik dronken was in de stad, en langzaam begon ik steeds eerder op de avond te zoeken naar een dosis, totdat ik het uiteindelijk maar zelf meenam naar de stad. In de drie jaar die volgden, gebruikte ik meerdere dagen per week alcohol en cocaïne. Ik ging naar elk feestje en had overal wel vrienden die ook gebruikten. Totdat de drugs op waren en iedereen zijn eigen weg ging om meer te scoren. Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat het eigenlijk een heel eenzaam bestaan was, terwijl ik destijds dacht dat mijn leven geweldig was. Ik had een goede bijbaan in de horeca, gebruikte veel en had nog meer stoere verhalen.
Afkicken
Tot mijn universiteit er in mijn afstudeerjaar genoeg van had vanwege een opeenstapeling van incidenten. Ze gaven me de keuze om naar een 12 stappenkliniek te gaan en af te kicken, of anders zouden ze me van school sturen. Ik besloot naar de afkickkliniek te gaan, zodat ik kon afstuderen. Ik verbleef daar 30 dagen en nam me voor om gedurende het schooljaar niet meer te drinken of drugs te gebruiken, zoals ook als voorwaarde werd gesteld door mijn school.kliniek te gaan en af te kicken of anders zouden ze me uit school trappen. Ik koos er maar voor om naar die afkickkliniek te gaan zodat ik af kon studeren. Ik heb daar 30 dagen in de kliniek gezeten en ik besloot om gedurende het schooljaar niet meer te drinken of gebruiken, zoals ook als voorwaarde werd gesteld door mijn school.
Ik belde de dealer en begon te basen
Na mijn opname ging ik naar één verplichte bijeenkomst per week, zodat ik mijn studie kon voortzetten. De bijeenkomst begon om 19.30 uur, en ik kwam binnen om 19.29 uur en vertrok om 20.25 uur, hoewel de bijeenkomst tot 20.30 uur duurde. Op papier had ik een sponsor, maar ik had nooit contact met hem opgenomen. Ik bleef werken in de horeca en woonde nog steeds in hetzelfde studentenhuis. Eigenlijk was mijn leven niet veel anders dan voor mijn opname, behalve dan dat ik nu niets gebruikte, min of meer op wilskracht.
Op een avond werd ik op mijn werk zwaar mishandeld. Ik werd wakker in de ambulance op weg naar het ziekenhuis en merkte dat ik pijnstillers in mijn systeem had. Het voelde prettig en ik had een excuus om weer te gebruiken. Een dag later verliet ik het ziekenhuis met een aardige voorraad pijnstillers en slaapmedicatie, die binnen twee dagen op waren. Daarna belde ik mijn dealer en begon ik weer te gebruiken.
Na zeven opeenvolgende dagen van gebruik, waarin ik nauwelijks mijn kamer verliet, had ik er genoeg van. Ik had een hoop slaappillen verzameld, nam ze allemaal in met een fles alcohol en ging voor de laatste keer op bed liggen. Ik wist dat ik niet meer wakker zou worden en had vrede met die gedachte.
Tot ik weer in de ambulance wakker werd…
Die avond forceerde een ambulancebroeder me om mijn maag leeg te maken door drie vingers in mijn keel te steken. Een vriend had de politie gebeld omdat hij merkte dat er iets mis was. Ik verloor opnieuw het bewustzijn in de ambulance en werd wakker met handboeien vastgemaakt aan het bed op een gesloten psychiatrische afdeling. Na 72 uur moesten ze me laten gaan, en toen ik thuiskwam, greep ik meteen weer naar de base. Ik ging door alsof er niets gebeurd was.
Ik was niet instaat om er daadwerkelijk een einde aan te maken
De daaropvolgende jaren werd ik regelmatig wakker op parkbankjes, in ziekenhuisbedden, in politiecellen, in hotelkamers die me onbekend waren, in huizen in steden waarvan ik me niet kon herinneren hoe ik daar was beland, en ga zo maar door. Mijn leven draaide volledig om gebruik, met af en toe uit wanhoop een eenmalig bezoek aan een bijeenkomst of om de paar jaar een behandeling, zodat mijn omgeving zou stoppen met zeuren over mijn gebruik en mijn levensstijl. Ik maakte nooit een behandeling af en in die periode heb ik zo vaak afscheidsbrieven geschreven, maar ik was niet in staat om er daadwerkelijk een einde aan te maken, ondanks meerdere pogingen.
Bijna tien jaar lang leefde ik op die manier, totdat mijn partner zwanger raakte van ons kindje. Tijdens de zwangerschap lukte het me om iets minder te gebruiken, maar volledig stoppen lukte me niet. Het was allang niet meer leuk, maar ik zat gevangen in de vicieuze cirkel van verslaving.
Die dag nam ik het besluit om nooit meer te gebruiken. Gedurende bijna twee weken ging het me goed af. Mijn focus lag op onze baby en ik was niet bezig met drugsgebruik. Maar toen ik weer aan het werk ging en een paar nachten in een hotel verbleef voor mijn werk, dacht ik dat ik wel een biertje kon drinken tijdens het eten met collega’s. Deze keer dacht ik dat ik het onder controle kon houden. Maar zes uur later liep ik dronken over straat, op zoek naar cocaïne. Ik was weer in gebruik en ik kon niet stoppen. De daaropvolgende drie maanden was ik voortdurend aan het gebruiken. Mijn kindje kon me niet clean houden. Ik kon mezelf niet clean houden. Het ging zo snel en zo heftig dat ik een mes op mijn arm zette om een einde aan mijn leven te maken. Ik was ervan overtuigd dat mijn kindje beter af zou zijn zonder mij. Op dat moment veranderde er iets in mij, in een fractie van een seconde, en dat heeft mijn leven voorgoed veranderd. Ik wilde nog één laatste behandeling proberen, en als dat niet zou lukken, zou ik echt een einde maken aan mijn leven.
Die nacht meldde ik mij aan bij GGZ interventie en na de intake procedure kon ik al snel terecht bij Kliniek Bilthoven als voorbereiding op een opname in Zuid-Afrika.
Emoties
Op mijn tweede dag daar brak ik emotioneel. Ik stortte helemaal in en werd overmand door een wervelwind van emoties en oordelen. Van ongecontroleerd huilen tot woedebuien tot mezelf verrot schelden omdat ik het zover had laten komen. Ik haatte mezelf tijdens het gebruik, maar zonder mijn middel was het nog veel erger. Ik besloot hulp te vragen bij het verplegend personeel, en dit ging zo een paar avonden door totdat ik wat meer handvatten had om met mezelf om te gaan. Na 8 dagen kreeg ik toestemming om naar Zuid-Afrika te gaan. Eenmaal daar aangekomen, had ik binnen 24 uur pech en raakte ik betrokken bij een ongeluk waarbij ik zwaar gewond raakte. Uiteindelijk werd na twee weken besloten dat het beter voor mij was om naar huis te gaan. Ik was zo geobsedeerd door mijn verwonding dat ik het algehele plaatje totaal negeerde. Ik had mijn behandeling natuurlijk kunnen afmaken, maar ik stond mezelf zo in de weg dat ik uiteindelijk naar huis ben gegaan. Toen ik vertrok, maakte ik de afspraak dat ik mocht terugkomen zodra ik genezen was. Een counselor daar zei nog tegen me: wat er ook gebeurt, pak die ‘eerste’ niet op, en tot op heden heb ik dat ook niet gedaan.
90 meetings in 90 dagen
Ik kwam thuis en ik ben begonnen met mijn 90 meetings in 90 dagen. In het begin was het erg oncomfortabel maar ik ben gebleven tot ik mij thuis voelde op de meetings. Ik ging met mijn volle focus werken aan mijn herstel. In het begin werd ik nog niet toegelaten tot de nazorg omdat ik mijn traject niet had afgemaakt. Na veelvoudig contact kreeg ik als feedback dat ik geen nieuwe opname meer nodig zou hebben, als ik er maar voor zorgde dat ik niet aan die ‘eerste’ zou beginnen. Dat ik niet weer in gebruik kwam te zitten. Uiteindelijk kwam ik in de nazorg groep terecht in Amsterdam en dat dagdeel heeft me in de eerste weken veel stabiliteit gegeven. Ik ben opzoek gegaan naar een sponsor en we zijn begonnen aan de stappen. De structuur die de nazorg mij gaf heeft me veel goeds gedaan en vanuit daar ben ik gaan groeien in mijn herstel.
Traumaverwerking
Tijdens mijn behandeling en met name tijdens de nazorg kwamen er talloze situaties naar boven, traumatische situaties waar ik dagelijks last had van herbelevingen en nachtmerries. Gedurende anderhalf jaar van mijn herstel had ik elke nacht te maken met herbelevingen en nachtmerries, maar dankzij de steun van mijn behandelaar bij GGZ Interventie werd ik doorverwezen naar de lokale GGZ in mijn regio voor traumaverwerking.
Na het invullen van een aantal vragenlijsten bleek dat ik lijd aan een emotieregulatiestoornis en dat ik een complex posttraumatisch stresssyndroom heb als gevolg van alles wat er tijdens mijn jeugd en de jaren daarna is gebeurd. Omdat ik nog steeds in de ziektewet zat, besloot ik ervoor te kiezen om deze problemen aan te pakken en behandeling te zoeken.
De 12 stappen hebben mij de geestelijke openheid gegeven die ik nodig had om mijn problemen aan te pakken. Daarnaast hebben de 12 stappen me de tools gegeven om om te gaan met intensieve traumaverwerking en dialectische gedragstherapie, die essentieel waren om mezelf het leven te geven dat ik verdiende. Ik heb bijna een jaar lang deelgenomen aan een intensieve groepstherapie en daar heb ik echt mezelf ontdekt.
Tegelijkertijd heb ik de 12 stappen doorlopen en ben ik een sponsor geworden. Het werken met anderen helpt me om betrokken te blijven bij mijn eigen herstel en houdt me in contact met waar ik vandaan kom. Ik realiseer me nu dat ik tegen alle verwachtingen in nog steeds clean en nuchter ben, tot op de dag van vandaag. Na ongeveer een jaar in herstel leek het alsof er een soort mist uit mijn hersenen verdween en begon ik steeds meer verbanden te leggen tussen mijn ervaringen en de impact ervan op mijn dagelijks leven. Toen ik in de kliniek zat voor mijn opname werd ik aanvankelijk overspoeld door een wirwar van emoties en na mijn terugkeer kon ik mijn emoties niet goed ervaren. Sommige emoties kon ik slechts kortstondig ervaren, zoals blijdschap of angst, terwijl andere juist zeer intens waren, zoals verdriet en boosheid. Nu ben ik in staat om het volledige spectrum van emoties te ervaren en komen de emoties op het juiste moment. Tijdens een moment van vreugde kan ik intens geluk ervaren, en bij verdriet kan ik verdrietig zijn zonder dat het me volledig overneemt. Er zijn ook momenten waarop oude pijn naar boven komt, maar ik kan tegen mezelf zeggen dat het verleden is, ik haal diep adem en laat het dan weer los.
Ik was eindelijk bevrijd
Na anderhalf jaar aan mijn herstel te hebben gewerkt, kwam er definitief een einde aan de dagelijkse suïcidale gedachten. Gedachten die ik twintig jaar lang elke dag had, waren verdwenen. Ik was eindelijk bevrijd van deze last en ik heb sindsdien echt de weg omhoog gevonden.
Ik heb mijn werk weer opgepakt en ben nu weer fulltime in dienst bij dezelfde werkgever als voor mijn opname. Ik presteer beter dan ooit tevoren en voel me gewaardeerd als collega. De relatie met mijn ouders is nu beter dan ooit tevoren. In de afgelopen jaren heb ik meerdere stap 9-gesprekken gevoerd, waarin ik verantwoordelijkheid heb genomen voor wat ik in mijn leven heb veroorzaakt. Ik ben bevrijd van schuldgevoel, wrok en schaamte. Sociale contacten die ik jarenlang verloren had, zijn nu weer terug in mijn leven en ik hoor vaak dat er iets is veranderd bij mij, dat ik een compleet ander persoon ben geworden, dat ik een draai van 180 graden heb gemaakt.
Ik ben weer van mijzelf gaan houden
Ik durf te zeggen dat ik gelukkig ben met mijn leven, dat ik een gezegend persoon ben en dat ik in staat ben om van de mensen om me heen te houden. Maar nog belangrijker is dat ik van mezelf ben gaan houden. Ik had meer dan vijf jaar lang niet in de spiegel durven kijken omdat ik bang was voor wat ik zou zien. Ik liep met mijn hoofd gebogen omdat ik me schaamde voor wie ik was en wat ik geworden was. Nu ben ik gelukkig. Ik ben tevreden. Ik heb een nieuw leven gekregen, een leven dat ik niet voor mogelijk hield toen ik aan dit proces begon. Ik wilde alleen maar stoppen met gebruik omdat ik mezelf daarin verloren had, maar ik had geen idee van alle andere problemen die in mij schuilden en die ik vervolgens ben aangegaan en geconfronteerd heb. Ik ben zo dankbaar dat ik dat allemaal heb gedaan, dat ik mezelf een kans heb gegeven.
Zonder GGZ Interventie zou ik hier nu niet zijn, dat weet ik zeker. Ik ben nu een trotse ouder van een prachtig kind, ik heb een goede relatie met mijn partner, de moeder van mijn kind, en herstel heeft me alles gegeven wat gebruik me altijd beloofde.
Het is een mooie dag vandaag!
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar [email protected]