Het is bijna lente en lente betekent nieuw leven. Het park om de hoek maakt zich op voor het aanstaande spitsuur. De eerste tulpen werpen zich fier op en een dappere lijster sleept met een twijg voor haar nest. Zittend in de voorjaarszon volg ik al deze huisvlijt vanaf een bankje op veilige afstand.
Het is bijna lente en lente betekent seks. Want zo is het ook: de natuur is gewoon gierend geil. Ze verliest zichzelf bevallig in een overdaad aan bloemen, verleidelijke kleuren en paringsdans. Als een brugklasser die bij binnenkomst op zijn eerste schooldag bijna flauwvalt van de in de aula rondgierende puberhormonen.
Het is bijna lente. De bloembollen staan obsceen op springen en de vogels dagen elkaar hees fluitend uit. Ik deel hun enthousiasme niet. Sinds ik nuchter ben, lijkt alles wat met seksualiteit te maken heeft vooral iets voor anderen. Dat is niet vreemd gezien mijn vernachelde hormoonhuishouding. Toen een gesprek met vrienden op het onderwerp kwam, reageerden ze lacherig. Dat door mijn drankgebruik de eerste helft van 2023 een aaneenschakeling van black-outs is, geloven ze wel. Dat ik sindsdien nauwelijks oog heb voor vrouwen, dat gaat er niet in. Dat is fake news. Als mijn vrienden onderling serieus over seks proberen te praten, worden het snel weer ongemakkelijke jongetjes. Ikzelf trouwens ook een beetje. Het heeft iets aandoenlijks.
Het liefdesleven van een verslaafde is triest. Koning Alcohol heeft gewonnen, maar ergens daarachter verstopt, zit nog altijd een jongen die naarstig zoekt naar een beetje liefde. Alleen: je bent emotioneel niet beschikbaar; je bent nooit helemaal ‘daar’. De hiërarchie is duidelijk: eerst drank en drugs – dan heel lang niets – dan liefde en seks.
Ook betekende aandacht vergoelijking. Als ik nog zo tof en knap ben dat ze bij me wil zijn, valt die verslaving blijkbaar niet zo op. Dit is hoe ik denk als ik drink. Daartegenover staat dat intimiteit soms door het pantser van alcoholisme heen weet te prikken. Het is alsof je heel even weer in menselijk licht gezien wordt in een verder gitzwarte nacht.
Het is bijna lente en lente betekent een nieuwe kans. Misschien is het de ochtendlucht gevuld met stuifmeel. Misschien zijn het de magnolia’s die kort maar heftig bloeien, maar er hangt een zekere levenslust over het park. Het is een gevoel van kracht – kracht en …en voorzichtig verlangen? Het gevoel is niet overweldigend, maar zeker aanwezig. Gelukkig is uw verslavingsblogger geen 16 jaar oud en hoeft hij niet te handelen naar opkomende driften – ik hoor jullie denken. Stelletje viespeuken. Dat er straks roddels rondgaan over een treurwilg met een MeToo-verhaal en dat jullie dan naar mij wijzen.
Als mijn hormonaal verstrooide geest ooit weer liefdesrelaties toestaat, waar gaat een verslaafde dan een geschikte partij vinden? De kroeg? En dan kijken hoe ik omringd door drank omga met een blauwtje? Slecht plan. Tinder of een andere datingapp? Ik val nog liever terug. Misschien gewoon dit park? Aangeharkte stadsplantsoenen doen blijkbaar iets met mijn libido. Gelukkig is de lente nog jong, want ik was vergeten hoe spannend ik daten nuchter eigenlijk vind.