Verslavingsblogger Gino is eind oktober teruggevallen. Dat is een erg pijnlijke ervaring, maar hoort ook bij verslaving. Lees in het vierluik ‘Terugval’ het eerlijke verhaal over deze donkere periode. Het gevecht met het eerste glas, de waanzin daarna en een noodzakelijke, hernieuwde opname in onze kliniek in Portugal. Deze week deel II: ‘Psychose’.
Ik vrees dat ik de grip op de realiteit aan het verliezen ben. De terugval duurt nu drie weken. Ik had op het moment dat ik de eerste slok nam niet verwacht dat het bij een dag zou blijven. Ook niet dat dit de oplossing was – voor welk probleem dan ook. Wat ik wel dacht, ben ik vergeten.
Drinken was precies anderhalf glas leuk: een warme omhelzing van een oude vriend. Daarna was het de hel. In 48 uur zit ik op de oude hoeveelheden. Ik herinner me vaag een wetenschappelijke uitleg over dopaminereceptoren en neuronen die deze vrije val moet verklaren, maar die overtuigt nu niet. Mijn ratio legt het af tegen een spervuur aan waanbeelden. Ik wil niet geholpen worden: al het vertrouwen dat ik had opgebouwd, moet nu stuk. Alles moet kapot en ondergekotst. Een dodelijke cocktail van schaamte, radeloosheid en zelfmedelijden heeft bezit van me genomen. Ik vrees dat ik de grip op de realiteit aan het verliezen ben.
Soms komen er mensen over de vloer voor een praatje of een kop soep. Of gewoon om te kijken of ik nog leef. Ik verdenk ze ervan dat ze een appgroepje hebben met als naam ‘Junkie Mantelzorg Appgroep’. Eigenlijk wil ik liever niemand zien, maar dat mag niet. Ik ben er niet zeker van dat de wereld het beste met me voorheeft. Soms als ik goed luister, hoor ik de buren over mij praten. Dat is niet netjes van ze. Het klinkt misschien een beetje paranoïde, maar ik weet het heel zeker. Ook de bouwvakkers voor op straat maken grapjes en lachen onnodig hard. Ik krijg geen kans mezelf te verdedigen.
Ik trek mij terug op mijn stoel onder de kersenboom in de achtertuin. Sigaretten en wijn binnen handbereik. De kou houdt me ‘scherp’ en in mijn hoofd ben ik veilig. De zon staat laag en de schaduwen zijn lang. Ik maak veel lijstjes; dat geeft overzicht. Een lijst van bomen in het park: eerst kom je langs een Grauwe Abeel, dan twee Wilde Kastanjes en een reusachtige Eik. Daarna een rij Magnolia’s aan het water en de oude Wilg waaronder ik mijn kat ooit begraven heb. Helder – ik schenk in. Hoofdsteden aan de Donau: Wenen, Bratislava, Boedapest, Belgrado. Dat klopt – ik steek een sigaret op. Amerikaanse presidenten van nu tot vroeger. Is Trump al geïnaugureerd? Ik volg het nieuws slecht. Trump, Biden, weer Trump, Obama, Bush jr., Clinton, Bush sr…. na Reagan loop ik vast. Straks aan mijn vader vragen. Heb ik hem vandaag al gesproken? Ben ik onaardig geweest? Wat doe ik mijn ouders aan? Ze begrijpen het wel, toch?
Het wordt drukker in mijn hoofd. Mijn ademhaling is onrustig. Een glas wijn. Geen tijd voor lijstjes meer. Dat is een gepasseerd station. Een blad valt op mijn muts. De kersenboom is 24 jaar oud. In Amerika heb je Sequoia Redwoods die duizend jaar worden. Ik was 15 maanden nuchter. Gelukkig is het herfst. Je kunt sowieso beter terugvallen in de herfst. In de lente is het zonde van de bloesem, in de zomer een beetje ongepast en in de winter levensgevaarlijk. Ver weg blaft een hond. Nog verder weg is een stad vol leven. Heel ver weg is er ergens oorlog. Dat is toch allemaal niet mijn schuld? Beelden schieten door mijn hoofd. Van vakanties van vroeger, oude vrienden en schooluitjes op de basisschool. Alles
komt tegelijk. Ogen van meisjes die ik ooit kende. Boeken die ik ooit las. Gesprekken die ik ooit had. Allemaal tegelijk. Ik moet dit allemaal onthouden! Ik moet het straks goed uitleggen! Aan iemand! Dat is belangrijk! Snappen jullie dat dan niet?
Ik schrik op. Het is donker geworden. Of is het nog donker? Aan mijn sigaret hangt een lange aspunt. De nacht is helder. Ik ben ijskoud. Hoe laat is het? De doktoren zeggen dat dit gewoon een terugval is, maar ik geloof ze niet. Wat weten zij nu eigenlijk? Ik vrees dat ik de grip op de werkelijkheid ben verloren. Ik ben er vrij zeker van dat dit een psychose is. Ik zou niet de eerste zijn die zichzelf een gesticht in zuipt. Wijn helpt deze gedachten te bezweren.
Heeft stoppen met drinken nog zin als ik klinisch gestoord word verklaard?