Verslavingsblogger Gino is eind oktober teruggevallen. Dat is een erg pijnlijke ervaring, maar hoort ook bij verslaving. Lees in het vierluik ‘Terugval’ het eerlijke verhaal over deze donkere periode. Het gevecht met het eerste glas, de waanzin daarna en een noodzakelijke, hernieuwde opname in onze kliniek in Portugal. Deze week deel III: ‘Detoxificatie’.
Er is een gebouw aan de rand van Alkmaar waarvan ik hoop dat jullie het nooit van binnen hoeven te zien. Het complex is prachtig gelegen tussen een megalomane bouwmarkt en een grauw parkeerterrein. Op de donkerste dagen van december lijkt alles wat mooi en goed is op deze wereld hier heel ver weg. Dat mijn hersenen aan het ontgiften zijn, helpt niet bij het relativeren van dit decorum.
Ik heb hulp geaccepteerd na een terugval van twee maanden. Dat lijkt kort, maar is in heftigheid zeker zo slopend als de tien jaar die ik hiervoor zwaar heb gedronken. Meteen dezelfde hoeveelheden, maar met een uitwerking van een totaal andere orde. Ik was er zeker van dat ik gek was geworden, maar begin nu langzaam te geloven dat dit gewoon een terugval was.
En dus zit ik op kerstavond in een detoxkliniek aan de rand van Alkmaar. Als een revalidatiekliniek de plek is waar je opnieuw leert leven, is een detoxkliniek de plek waar je leert sterven – in groepsverband. Door de gangen schuifelen zombies in verschillende staat van ontbinding. De zorgverlening is uitstekend en dat is wat ik nu nodig heb: het gif uit mijn lichaam onder toezicht van de witte jassen. Detoxen is de negende ring van de hel. Accuzuur komt uit mijn poriën. Ik kan geen koffie inschenken door het trillen. Mijn hart pompt diep dreunend bloed door mijn hersenen. Mijn gedachten schieten alle kanten op, behalve een positieve. Ik zou een terugval niet direct aanbevelen.
Rillend van de afkickverschijnselen zit ik met een groep mannen een vreselijke kerstfilm te kijken. Soms lachen we; vaak zijn we stil. Naast mijn vaste stoel staat een neppe kerstboom – dat is lief van het personeel. Wij zijn de Broederschap van Verkeerde Keuzes en Onhandige Genen. Dit is mijn familie deze feestdagen en morgen gaan we gourmetten.
Naast me zit een oude Brit met twee tanden die in zijn jeugd om onduidelijke redenen Malta is ontvlucht op een vissersboot, heeft vastgezeten in Spanje, in grotten geleefd heeft op Ibiza en toen voor de liefde in Nederland terecht is gekomen. Als ik de verhalen mag geloven – en dat doe ik graag – heeft de man meer schimmige havens gezien dan een zeventiende-eeuws piratenschip. Ik noem hem al snel The Last Real Pirate – daar kan hij om lachen.
Daarnaast zit een jongen van mijn leeftijd die door een cannabis- en gameverslaving zo vereenzaamd is dat hij hierna nergens heen kan. Een Est die gedurende zijn verblijf misschien vier zinnen spreekt, maar me achteraf wel bedankt voor zijn ‘Happiest Christmas in a long time’. Een net gekapte heer met brogue-schoenen en Ralph Lauren-pullover die hiervoor drie jaar op straat heeft geleefd.
Als detoxificatiefamilie kijken we een beetje naar elkaar om. Als we onze dagelijkse wandeling van tien minuten maken bijvoorbeeld – niemand is in topconditie. Of als iemand zijn corvee of medicatie weer is vergeten. Soms maken ze me belachelijk als ik vertel over het traject dat ik hierna nog ga doorlopen. Dat steekt een beetje. Allemaal gun ik ze het beste. Allemaal maken ze me knettergek. Allemaal geloven ze in complottheorieën. Je familie zul je dulden – zeker met de feestdagen.
En daartussen zit ik dus met mijn eigen demonen, maar die kennen jullie een beetje.
De nachtzuster roept ongeduldig dat we onze medicatie nog moeten halen om de nacht door te komen. We zitten in de huiskamer met grote mokken avondmelange – daar worden uiteraard grappen over gemaakt. Ik mis thuis. Ik zou graag bij mijn eigen familie zijn met Kerstmis, maar niet in deze staat. Zo ben ik voor niemand wat waard. Mijn haar is vet, mijn baard lang en mijn lichaam rilt en schokt.
Zo hoeft niemand mij te zien. Niemand, behalve mijn Broeders in Ontwenning en de nachtzuster.