Met een doffe dreun gooi ik de deur van de Kliniek achter me dicht. Ik ben vrij! Een vrij man! Hoe voelt dat, ‘vrij zijn’? Geconcentreerd kijk ik rond op zoek naar iets nieuws, iets anders, iets wat zich tijdens mijn actieve verslaving altijd wist te verstoppen. Op de weg liggen regenplassen, maar nu is het droog. Ik ruik vers gemaaid gras. Een mus tjilpt ongeduldig. De wereld lijkt nog verdacht veel op die van vier weken geleden toen ik hier werd opgenomen. Niks geen levensveranderende inzichten, heb ik weer. ‘Geduld’, mompel ik, ‘dat komt wel’.
Verderop bij de poort van het terrein staan mijn ouders te praten met mijn begeleider, de hond kwispelt als hij me ziet. Een korte blik van verbazing en dan schiet hij mijn kant op. Ik kan nog net de weekendtas van mijn schouder laten glijden voordat 24 kilo aan labradoodle me frontaal bespringt. Hij heeft me gemist. Zou hij door hebben dat ik niet gewoon een tijdje minder bij m’n ouders ben geweest, maar in een afkickkliniek zat? Voelen dieren dat soort dingen of beeld ik me dit in? Hij reageert ook uitzinnig als m’n moeder twee minuten naar het toilet is geweest. Alsof ze hem voor altijd verlaten zou. De aansteller. Maar toch: hij merkte het altijd als ik onder invloed binnenkwam. Dan was hij minder enthousiast, afstandelijk zelfs, met ogen die oordelen – dat laatste was het engst. Hij vertrouwde me instinctief niet als ik gedronken had. Als hij dit dus allemaal snapt, hadden ze het arme beest ook een schadebrief moeten laten typen. Had hij het oud zeer van zich af kunnen schrijven. Maar die vrijheid is de hond niet gegeven – al was het maar omdat hij niet kan schrijven.
Later die week loop ik door mijn stad. Ik ben me erg bewust van de 98,5 kilometer tussen het bed waarin ik eergisteren wakker werd en de straten waar ik nu wandel. Het is druk; de mensen hebben haast. Ik heb al een maand geen haast gehad en hoef ook nu nergens specifiek te zijn. Hoe dichter ik bij het centrum kom, hoe lawaaieriger het wordt. Auto’s toeteren en een ambulance met zwaailicht zoekt zijn weg door het verkeer. Ik voel me bekeken, misschien zijn dit wel genoeg prikkels voor vandaag. Heb straks trouwens afgesproken met een vriendin én moet de arbo-arts nog terugbellen. Had gehoopt dat mijn eerste dagen in vrijheid gekenmerkt zouden worden door meer vrije tijd. Mijn handen plakken en ik versnel mijn pas. Vanavond maar een meeting pakken, ga toch 90/90 doen. Negentig meetings in negentig dagen, dat is veel. Precies iedere dag één, ik reken het nog een keer na. Het wordt sowieso een drukke week met zeven meetings, twee nazorgsessies en deze blogpost die ik nog moet schrijven. Nog veeleisender is het continu monitoren van mijn bewustzijn. Als de CIA schaduw ik mijn eigen hersenen op zoek naar ongewenste gedachten. Gedachten die kunnen leiden tot een terugval. Moet ik dit de rest van mijn leven blijven doen? Voor altijd?
Rustig Gino, rustig.
Dit zijn angst en onzekerheid die spreken. Je denkt niet rationeel. Hier gaat je verslaving echt kneiterhard mee aan de haal sukkel. Ik moet naar huis. Misschien even mediteren en straks een goede nacht slaap. Morgen is alles beter.
De volgende ochtend loop ik met de hond door het park. Op de brug over de Gender blijf ik staan; dat staat me vrij. De zon komt op tussen de populieren. De ochtenddauw verdampt. Het kerkje naast de rivier rust in de eerste stralen licht, de schaduw van het kruisbeeld lang over het grasveld. De hond komt zonder commando naast me zitten. Hij hoeft nergens heen en ik trouwens ook niet. Niet terug naar een bezweet bed iedere ochtend. Niet terug naar de ritjes naar de supermarkt om 09.00 uur stipt. Niet terug naar de beschamende flashbacks bij het wakker worden. Ik hoef nooit meer terug. Geconcentreerd kijk ik rond, op zoek naar iets nieuws, iets anders. Op de weg liggen regenplassen, maar nu is het droog. Ik ruik versgemaaid gras. Een mus tjilpt berustend, niet ongeduldig dit keer. Dat is nieuw. Misschien moet vrijheid je soms gewoon overkomen.