Dit is het verhaal van Tim (pseudoniem), die zijn eerlijke verhaal deelt over de stappen richting zijn herstel. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Mijn jeugd was een lijdensweg
Ik ben Tim, 30 jaar, en als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik vooral onrust. Ik voelde me al vroeg ‘anders’. Achteraf weet ik: mijn verslaving zat er altijd al ergens in. Ik was als kind al heel zelfbewust, maar ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Dat ik op mannen val wist ik toen nog niet bewust, maar het maakte me toch anders – en dat voelde ik aan alles. Op de middelbare school werd ik flink gepest, mijn geaardheid was een grote bron van onzekerheid.
Thuis was het ook niet veilig. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader is alcoholist. Hij was verbaal agressief en dat heeft diepe sporen achtergelaten. Ik voelde me nergens veilig – niet thuis, niet op school. Gelukkig had ik mijn moeder en zus. Zij waren mijn veilige haven, altijd liefdevol en accepterend. Maar de wereld was dat niet.
Alcohol voelde als de oplossing
Toen ik op mijn 15e voor het eerst alcohol dronk, voelde ik me ineens vrij. Ik durfde te dansen, mezelf te laten zien. Het was alsof alle remmingen wegvielen. En meteen ook: veel en vaak. Alcohol – en later cocaïne – waren mijn uitweg. Toen ik op jonge leeftijd uit huis ging en verhuisde naar Utrecht, dacht ik: nu komt alles goed. Maar in werkelijkheid begon daar mijn ondergang. Ik ontdekte drugs, vooral coke, en voelde me eindelijk ‘iemand’. Het gaf me zelfvertrouwen en controle – althans, dat dacht ik. Ik gebruikte al snel wekelijks. Cocaïne werd voor mij een statussymbool. Een teken van rijkdom, van wie ik wilde zijn.
Ik leefde in een waarheid die niet echt was
Ik leidde een dubbelleven. Naar de buitenwereld was ik een ‘wonder’, maar in werkelijkheid ging ik kapot. Mijn moeder en zus zagen hoe ik afgleed. Ik was eenzaam, maar verbloemde dat met gebruik. Ik kon geen langdurige relaties aangaan, want dan zouden mensen zien wie ik echt was. Op mijn 18e werd ik voor het eerst opgenomen, maar dat deed ik vooral voor anderen. Ik vond toen zelf niet dat ik een probleem had. Ik wilde niet stoppen – ik genoot ervan. Het besef dat verslaving een ziekte is, kwam pas veel later. En zoals bij veel mensen met een verslaving: terugvallen zijn genadeloos. Het wordt steeds erger. Je begint niet opnieuw op nul, je begint op het niveau waar je bent gestopt.
Op Tweede Kerstdag wilde ik niet meer leven
Mijn dieptepunt kwam op Tweede Kerstdag. Ik had een overdosis genomen en wilde niet meer gevonden worden. Maar mijn moeder vond me – dankzij een tracker in mijn auto. Ze heeft meletterlijk van de grond geraapt. Dat moment redde mijn leven. Samen meldden we me aan bij GGZ Interventie.
In augustus 2024 ging ik naar de kliniek in Portugal. Het was de zwaarste opname die ik ooit heb gehad. Alles daar – tot in detail – was gericht op herstel. Voor het eerst moest ik echt leren leven. Portugal heeft me letterlijk gered. Het gaf me een doel, een richting, een leven.
Ik ben nu écht vrij
De eenzaamheid en obsessie van mijn gebruik zijn weg. Ik voel rust. Liefde. Hoop. Ik heb weer toekomst. Mijn werk geeft me voldoening, ik leef in kleur. Moeilijke dagen zijn nu vervangen door moeilijke momenten – en dat is een wereld van verschil.
Ik ben enorm dankbaar. Voor het leven, voor mijn herstel. En ik wil iets zeggen tegen anderen, vooral tegen mensen in de LHBTQ+-gemeenschap: herstel is ook voor ons. Ook jij mag kleur ervaren. Ook jij mag zijn wie je bent. Je staat er niet alleen voor.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl