Dit is het verhaal van Mirella (pseudoniem), die haar eerlijke verhaal deelt over de stappen richting haar herstel. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Ik had een fijne jeugd, samen met mijn twee broertjes en mijn ouders. Mijn oudste broer, dus de middelste van ons drieën, kreeg altijd alle aandacht. Het was nooit zijn schuld, hij werd echt als ‘heilig’ gezien. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Mijn vader kon daar boos om worden, omdat mijn moeder hem altijd in bescherming nam. Verder heb ik geen nare dingen meegemaakt. Alles bij elkaar kijk ik terug op een rustige en stabiele jeugd.
Wanneer het drinken begon
Mijn gebruik begon met bier. Toen ik zestien was ging ik voor het eerst uit. Van mijn vader mocht dat eigenlijk maar één keer per maand, maar ik keek er altijd erg naar uit. Op mijn negentiende ging ik samenwonen. Doordeweeks dronk ik nooit, ik had er ook geen behoefte aan. Maar toen ik wat ouder werd, eind twintig, begon ik echt uit te kijken naar de weekenden. Dan dacht ik: het is bijna zaterdag, dan mag ik een biertje.
Tien jaar geleden overleed mijn vader. Vanaf dat moment begon ik op vrijdag en zaterdag zes à zeven biertjes te drinken. Dat patroon hield ik jarenlang aan. Zeven jaar geleden ben ik gescheiden. Ik voelde me toen juist heel gelukkig en had het gevoel dat ik eindelijk mezelf weer begon terug te vinden. Ik dronk bijna niet en kreeg mijn eigen woning. Maar toen ik eenmaal echt alleen woonde, begon er iets te knagen. Hoewel mijn jongste dochter nog thuis woonde, voelde ik me toch eenzaam. En dat vond ik gek van mezelf. Op een gegeven moment merkte ik dat ik drie tot vier avonden per week ging drinken.
De omslag
In oktober vorig jaar werd ik ziek. Ik kreeg last van maagontstekingen en raakte overspannen. Na twee maanden ongelukkig zijn, ging het mis. Ik begon dagelijks negen à tien biertjes te drinken. Ik kon op dat moment ook niet meer werken en gleed steeds verder weg. Het gekke is: ik werk als praktijkondersteuner en ik wíst dus hoe slecht het was. Maar ik deed het toch. Op een gegeven moment vroeg ik zelfs aan mijn dochter of zij bier voor me wilde halen. Ik had het echt nodig. Zelfs tijdens het stoppen. Na een week begon ik weer, omdat ik zo onrustig werd. Mijn kinderen maakten zich zorgen. En terecht.
Op zoek naar echte hulp
Ik wist: ik moet hulp zoeken. Ik nam eerst contact op met een andere kliniek, maar ik wilde niet alleen een detox. Dat kon ik zelf ook wel. Wat ik nodig had, was hulp bij de oorzaak. Bij mijn emoties, mijn onzekerheid, mijn verleden. Ik vond mezelf nooit wat waard. Mijn moeder had altijd commentaar. Dat is iets dat diep zat. Ik wilde weer mezelf kunnen voelen. Over straat durven lopen zonder te denken dat iedereen iets van me vindt.Ik ben rond gaan bellen en toen kwam ik bij GGZ Interventie terecht. Het ging snel: ik kon al een week later op intake komen. Dat gaf me vertrouwen. Ik wilde niet nog maanden moeten wachten. Dus ging ik naar de kliniek in Bilthoven.
De behandeling
De eerste periode vond ik zwaar. Het begin was moeilijk. Ik had veel heimwee, maar ik ben zó blij dat ik het ben aangegaan. Dat ik tot het inzicht kwam dat het niet langer zo door kon gaan. Ik heb veel geleerd in die weken. Na de kliniek volgde ik de nabehandeling in Amsterdam en ook dat voelde goed. Mijn behandelaar was iemand bij wie ik me echt op mijn gemak voelde.
De groep was fijn, betrokken. Op vrijdagmiddag kwam er zelfs een speciale vrouwengroep langs, vrijwillig. Dat gaf zoveel steun. Iedereen luisterde naar elkaar, zonder oordeel. Iedereen was er voor elkaar.
Hoe ik me nu voel
Nu voel ik me echt een ander mens. Rustiger. Zelfverzekerder. Ik hoef mezelf niet meer te verdedigen en ik heb geen behoefte meer aan alcohol. Ik heb ook een hele fijne sponsor, wat me enorm helpt. Het verschil met vroeger is groot. Zelfs met de periode voordat ik zoveel dronk. Ik ben dichter bij mezelf gekomen.
Mijn boodschap aan andere vrouwen
Wat ik wil meegeven aan andere vrouwen: zoek hulp. Ook als je denkt dat jouw verhaal niet heftig genoeg is. Ook als je vindt dat je het zelf wel op moet lossen. Want dat werkt niet. Het wordt alleen maar zwaarder. Je hoeft je niet te schamen. Echt niet. Je kunt jezelf terugvinden en het leven weer aankijken met open ogen. Maar je hebt daar hulp bij nodig. En die hulp is er.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl