Dit is het verhaal van Ellen (pseudoniem), die haar eerlijke verhaal deelt over de stappen richting haar verslaving. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Ik ben 61 jaar en mijn jeugd ligt alweer een tijd achter me. Ik had een goede, beschermde jeugd, maar mijn ouders hadden veel ruzies.
Door therapie ben ik gaan inzien dat er thuis hoge eisen aan mij werden gesteld. Het was vaak niet genoeg en ik was “te druk”. Dat heb ik toen niet bewust zo ervaren, maar onbewust heeft het zeker impact gehad.
Over het algemeen had ik een rustige en normale jeugd. Ik kletste wel veel op school en kreeg daar dan straf voor. Ik was zenuwachtig als ik met mijn rapport thuiskwam, wat zouden mijn ouders ervan vinden. Mijn zus en ik stonden altijd op de eerste plaats in het gezin, er was altijd tijd voor ons.
Als er iets met of over ons was, stonden mijn ouders er. We waren een traditioneel gezin. Ik ging studeren, dat ging me goed af. Mijn ouders wilden denk ik voor mij bereiken wat hen zelf niet gelukt was. Toen ik stopte met studeren kon ik naar huis terugkomen, maar wel eerst mijn studie afmaken.
De eerste stappen richting verslaving
Mijn ouders hebben beiden in de psychiatrie gewerkt.. Door alle narigheid die zij daar hebben gezien werd er bij ons thuis niet gedronken. Zelf begon ik op mijn 15e met drinken. Later kwam ik erachter dat veel vrienden stopten met drinken na een paar glazen en dat ik ik bleef doorgaan.
Toen ik ging studeren, werd er thuis af en toe wel gedronken. Alles leek toen nog onschuldig.
Toen ik mijn man leerde kennen, dronken ze daar voor het eten sherry – en ik deed mee. Zijn vrienden dronken ook veel en daar ging ik volledig in mee. Tijdens ons huwelijk dronken we regelmatig.
Ik kreeg last van conflicten op werk, mijn contracten werden niet verlengd, en ik had vaak een grote mond. Ik voelde me ontzettend onzeker. Later bleek dat ik ADHD had – iets wat ik pas ontdekte doordat mijn kinderen die diagnose kregen.
Het dagelijks drinken sloop erin
We dronken elke dag. Soms zeiden we: “Deze week even niet.” Maar ’s avonds haalden we toch een fles wijn… In 2013 zijn we gescheiden. Daarna kreeg ik een relatie met iemand die ook veel dronk. Dat voelde voor mij vertrouwd. Na 4,5 jaar ging dat uit. De kinderen waren om de week bij mij en hun vader.
Ik kreeg een burn-out. Ik denk dat ik toen al alcohol ging gebruiken om de stress vol te houden. Ik begon steeds meer te drinken. Bij mijn laatste baan – bij de GGD – had ik het naar mijn zin, maar er ontstond weer ruzie.
Ik dronk in die tijd niet doordeweeks, om deze baan succesvol te laten zijn, maar na 3 maanden werd ik op non-actief gezet. Mijn kinderen woonden inmiddels volledig bij mij, en het liep steeds verder uit de hand. Om 17:00 begon ik, vaak met twee flessen wijn per dag.
Het dieptepunt
Op een gegeven moment lag ik bijna alleen nog maar in bed en dronk ik vanaf de middag. Tot mijn oudste zoon thuiskwam en vroeg: “Ben jij wel gelukkig, mama?”
Ik zei eerlijk: “Eigenlijk niet.” Toen besloten we samen de huisarts te bellen.
Ik kreeg een verwijzing voor detox. Ik kende GGZ Interventie al een beetje en kreeg via hen een intakegesprek. Ik werd op dinsdag gebeld en de vrijdag erop kon ik al langskomen.
Ik ging naar de kliniek in Bilthoven. Ik vond het vreselijk: de mensen vond ik niks, en zij mij waarschijnlijk ook niet. Ik had nog steeds een grote mond, was tegendraads en vond alles te streng.
Het keerpunt: de schadebrief van mijn kinderen
Toen ik de schadebrief van mijn kinderen kreeg, kwam dat keihard binnen.
Ik realiseerde me dat er iets moest veranderen. Ik begon me in te zetten, maar vond het lastig dat mensen kritisch waren op mijn gedrag – dat voelde als een aanval.
Stap voor stap uit de bubbel
Toen ik de kliniek verliet, vond ik dat enorm spannend. Maar ik heb alles gedaan wat ze me aanraadde:
- Diezelfde avond nog naar mijn eerste NA-meeting
- 90 meetings in 90 dagen
- sponsor gezocht
- Aan de stappen gaan werken
- Servicewerk
- Natraject gevolgd
- Gestart met schematherapie
In het fellowship voel ik me inmiddels helemaal thuis. Ik herken nu patronen die ik mijn hele leven heb gehad, en ik leer nog elke dag.
Ik ga nog steeds 4 à 5 keer per week naar meetings en ben volledig ingebed in de NA-wereld.
15 maanden clean: hoe het nu gaat
Ik ben nu bijna 15 maanden clean en heb geen zucht meer.
Toen ik net uit de kliniek kwam, ging ik met mijn zus naar een patisserie. Ik wilde iets lekkers halen – en het eerste wat ik zag, waren flessen wijn. Het viel me meteen op. Maar ik ging alleen met gebak naar huis.
Het eerste jaar heb ik geen festivals bezocht, ben niet uit eten geweest, en zelfs niet op een terras gezeten. Alles om het mezelf niet moeilijk te maken.
Die bescherming heeft me enorm geholpen. Nu begin ik langzaam weer dingen te doen, en dat vind ik spannend. Je moet altijd alert blijven, aan het programma blijven werken, en niet isoleren.
Verandering is mogelijk
De mensen met wie ik in de kliniek gedoe had, daarvan heb ik met een paar nog steeds contact.. We hebben samen zelfs ons cleanjaar gevierd.
Zo zie je maar, alles kan veranderen.
Volle angst vooruit.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl