Dit is het verhaal van Huub (pseudoniem), die zijn eerlijke verhaal deelt over de stappen richting zijn herstel. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Mijn jeugd en achtergrond
Ik ben Huub, 57 oud. Mijn jeugd verliep over het algemeen normaal, voor zover “normaal” te definiëren is. Ik groeide op in een gezin met mijn ouders en twee zussen. Mijn ouders werkten allebei in het onderwijs. Ik ben de jongste in het gezin.
Tijdens mijn lagere schoolperiode werd ik gepest, daar heb ik last van gehad, want ik begreep werkelijk niet waarom. Was ik anders? Was ik minder? Toch durf ik niet de directe link te leggen met mijn latere verslaving.
Mijn hele (middelbare) schoolperiode heb ik als overwegend fijn ervaren. Ik ging nooit met tegenzin naar school (of later naar werk). Naast school deed ik aan tennis en dansen, totdat mijn knie geopereerd moest worden en de arts mij deze dingen “verbood”. Muziek maken was al lange tijd mijn uitlaatklep en is tot op heden het rustpunt in mijn drukke hoofd gebleven.
Op mijn twaalfde kreeg mijn vader een zwaar hartinfarct, dat was kantje boord. Vanaf dat moment veranderde mijn leven doordat ik meer verantwoordelijkheden kreeg in huis.
Mijn zussen doorliepen allebei succesvol het VWO, zelf deed ik HAVO. Ondanks dat het vast niet de bedoeling was, voelde dat voor mij altijd als vergelijking en werd er door mijn ouders op gehamerd dat ik goed moest presteren. En dan heb ik ook nog 6 jaar over de HAVO gedaan.
Als ik nu terugkijk op de middelbare schooltijd, dan dronk ik al op jonge leeftijd met enige regelmaat bier/alcohol. In die tijd gold er nog geen leeftijdsgrens van 18 jaar. Onbedoeld is daar de basis gelegd voor mijn latere verslaving.
Studietijd en eerste signalen
Na de HAVO koos ik uit zekerheid eerst voor een MBO opleiding en daarna pas HBO. Op mijn 19e ging ik op kamers en uiteindelijk heb ik het HBO afgerond. Ook daar heb ik 6 jaar over gedaan. Het eerste jaar was ik te druk met feesten en in de latere fase was ik in zijn algemeenheid een druk baasje.
Naast mijn studie had ik meerdere bijbanen en heb ik 2 stichtingen opgericht, waarvan ik tevens voorzitter was. Dit alles slokte met regelmaat tot 100 uur per week op. Daarnaast eindigde de dag met regelmaat in de kroeg…
Terugkijkend merk ik dat het drinken me hielp om de dag beter door te komen. Minder nadenkend, gewoon doen! Ook voelde ik daardoor minder de druk om aan de verwachtingen van mijn ouders te voldoen. Ik verwijt mijn ouders niets, maar met een glaasje op voelde ik me altijd net iets zekerder, minder awkward.
Ik heb een grote vriendenkring en ben sociaal, maar heb me altijd enigszins afwijkend gevoeld. Door de alcohol voelde ik me vrijer, had ik daar iets minder last van. Helaas heb ik er ernstig lang over gedaan om mijn eigen ontsporing tijdig te voelen.
Inzicht in mijn verslaving
Een tijdje geleden las ik een column: “Hoe vaak heb je gegoogled of je teveel drinkt.” Als je dat doet, dan weet je het antwoord al. Ik heb dat een jaar of 4 geleden pas voor het eerst gegoogled. En JA toen kwam ik wel tot de conclusie: ik ben alcoholist. Maar in mijn hoofd heb ik vervolgens nog lang volgehouden dat ik het zelf nog wel in hand had. Want een verslaafde is heel iemand anders dan ik. Die ligt echt onder de brug en daar lag ik niet. Ik heb een vrouw, kinderen, een huis, een mooie baan. Niets aan de hand!
De erkenning dat ik een verslaafde ben heeft nog tot lang na de opname geduurd. Tijdens mij opname is daar een eerste inzichtje in gekomen door een gesprek met een begeleidende ervaringsdeskundige. Hij vroeg mij tijdens een wandeling: “Wat was er eerst, je burn-outs of je verslaving?” Die opmerking raakte me dieper dan ik had gedacht. Hij had gelijk!
Mijn eerste pogingen om te stoppen
Inmiddels 4 zomers geleden besloot ik bewust: Het moet afgelopen zijn. Een hele zomer dronk ik niet, alleen alcoholvrij. Redelijk snel na de zomer ging dat weer mis en ik begon weer met de echte wijn – mijn hoofdmiddel.
In januari 2023 was ik er echt klaar mee. Achteraf bezien omdat ik mijn eigen normen en waarden al een tijd ernstig aan het overschrijden was. Regelmatig rijden onder invloed en in mijn hoofd vond ik het inmiddels ook verklaarbaar dat ik een relatie naast mijn huwelijk was begonnen. Hoe ziek kun je zijn! In januari belde ik een instelling voor verslavingszorg, dat ik nu serieus werk wilde maken van mijn verslaving. Wederom dronk ik de zomer niet, echter na viereneenhalve maand begon ik al weer sporadisch te drinken. Vervolgens zat ik binnen no-time weer op hetzelfde overmatige punt. Deze stoppoging deed ik niet hoofdzakelijk voor mezelf. Met de wijsheid en eerlijkheid van nu meer voor mijn vriendin en oja ook voor mijn vrouw.
Relatietherapie en confrontatie
Sinds januari 2023 zaten mijn vrouw en ik in relatietherapie. Onze relatie liep al een tijd niet heel lekker en mijn hoofd dacht dat een belangrijk deel aan haar lag. De realiteit is mij inmiddels wel duidelijk. Overmatig alcoholgebruik en een affaire (die zij toen nog niet wist) zijn geen gezonde basis voor een goed huwelijk.
Tijdens een therapiesessie in juni 2024 kwam alcohol wederom nadrukkelijk naar voren. Mijn vrouw wist wel van mijn gebruik, maar ik zweeg het dood. Gaf nooit uit mezelf toe dat ik gedronken had of hoeveel. In de sessie spraken we af dat als ik daar de volgende keer niet duidelijk en eerlijk over kon praten, ik het huis zou verlaten. Precies 1 dag na die sessie was dat punt al aangebroken. Ik had weer gedronken en het niet gemeld.
Na een weekend weg geweest te zijn, had ik al een afspraak staan bij de huisarts. Ik dacht dat mijn anti-depressiva medicatie niet geschikt was (wederom wijzen, het zou eens aan mij liggen!). Bij deze afspraak is mijn vrouw meegegaan en al heel snel zaten de huisarts en zij op dezelfde lijn. Klinische opname. Gelukkig kwam mijn eigenwijze brein deze keer wel voldoende snel tot de conclusie dat ze wel eens gelijk zouden kunnen hebben.
Herstel en inzichten
Nadat dit kwartje gevallen was, had ik maar één wens. Snel naar een kliniek. Bij GGZ Interventie begreep ik dat dit snel geregeld kon worden en inmiddels weet ik hoe! Binnen een paar dagen had ik een intakegesprek en 1,5 week later zat ik in de kliniek. In Portugal en tijdens de nazorg ontdekte hoe hardnekkig eigenwijs ik echt ben. Ik dacht altijd: ik ben niet zo verslaafd als anderen. Zij drinken meer of sterkere drank dan ik. Inmiddels zie ik mijn eigen onzin in. Ik zie de overeenkomsten in verslavingsgedrag en dat is helaas ook in mij zeer aanwezig.
Terugvalpreventie en nieuwe start
De kliniek en de verlengde nazorg (26 weken) hebben mij heel erg geholpen. Ondanks dat ik tot op de dag van vandaag redelijk moeiteloos clean blijf, heb ik zware depressieve momenten gekend. In mijn persoonlijkheidsonderzoek kwam dit ook naar boven, waarna ik door de regiebehandelaar ben teruggeroepen voor nogmaals nabehandeling. Met de kennis van nu, wat een inzicht! Ik heb nu mijn zorg rondom mijn woonplaats goed geregeld en weet mijn meetings te vinden. Ik sta nu pas aan de goede kant van de streep. Niet dat ik klaar ben, wie is ooit hersteld verklaart? Nu precies een jaar nadat ik uit de kliniek kwam, zie ik de toekomst met meer vertrouwen tegemoet. Herstel heeft de rest van mijn leven de juiste aandacht nodig en dat besef zal ik nooit los mogen laten.
Wat herstel mij gebracht heeft
Hoe gek het ook klinkt, herstel heeft me veel moois gebracht. Ik voel me blijer. Liegen, manipuleren en onderhandelen hoorde bij mijn verslaving, nu ben ik eerlijk. Die eerlijkheid voelt als een enorme opluchting en bevrijding. Als mensen nu vragen hoe het gaat, zeg ik gewoon hoe het met me gaat. Ik ben niet trots op mijn verleden, maar het is onderdeel van de waarheid. Ik praat er niet meer omheen.
Ik krijg zelfs terug dat mensen verbaasd zijn over mijn openheid, maar ik schaam me niet meer. Ik zie hoeveel meer mensen hiermee worstelen. Inmiddels heb ik zelfs een “stap 12” gedaan met iemand. Het liefst zou ik die aan de hand naar de meetings meeslepen, maar je moet het zelf doen. Ik heb er ook 3 keer voor nodig gehad om tot het huidige inzicht te komen.
Bovenal ben ik een bevoorrecht mens en mijn vrouw enorm dankbaar dat ze de flexibiliteit en veerkracht heeft om, ondanks alle ellende die ik haar direct en indirect heb aangedaan, bij mij te blijven. Daar werken we samen hard aan, vanzelfsprekend is het echter absoluut niet. Ik had al goud en ik verzoop het. Dáár wil ik echt nooit meer naartoe! Helaas heb IK dat deel echt zelf gedaan, kan naar niets en niemand wijzen, behalve naar mezelf…
Mijn belangrijkste les
Verslaving kent geen leeftijdsgrens. Ik ben te lang eigenwijs geweest, gedacht dat ik alles in het leven alleen kan. Ook stoppen met drinken. Nu durf ik beter om hulp te vragen, zie daarin ook nog de nodige ruimte voor verdere verbetering.
De vijf pilaren (het fundament) onder herstel zijn cruciaal in mijn dagelijks leven. Ik check echt in hoe het ervoor staat en waar extra werk voor mij te doen is. Meetings zijn mega belangrijk voor me. Gek eigenlijk dat ik tot een ruim jaar geleden nooit echt heb geweten hoe een meeting verliep, laat staan dat ze bij mij “om de hoek” gewoon plaatsvinden.
Het cliché klopt: één is teveel, duizend nooit genoeg. Ik focus er daarom dagelijks op die ene maar te laten staan, dan is het leven heel mooi!
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl