Dit is het verhaal van Natalie (pseudoniem) door haar zelf geschreven. Wij hebben alleen wat kleine correcties toegepast maar dit zijn haar eigen woorden. Een eerlijk verhaal. Wij hopen dat jij als lezer inspiratie en vooral motivatie krijgt ook in herstel te gaan. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website! Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
[rt_reading_time label="Leestijd:" postfix="minuten" postfix_singular="minuut"]
Nu geen tijd? E-mail deze pagina naar jezelf en lees hem later.
Mijn naam is Natalie en ik ben een dankbare herstellende verslaafde. Ik hoop dat jij vindt wat ik heb gevonden in herstel, en dat is een heel nieuw manier van leven.
Ik ben opgegroeid in een erg disfunctioneel gezin, mijn moeder was verslaafd aan Qat en mijn vader was een alcoholist. Er waren altijd gebruikers bij ons thuis, voornamelijk mannen, wat voor mij erg onveilig was. Ik was op jonge leeftijd ook al best ver verwijderd van de realiteit. Ik had een fantasiewereld voor mezelf gecreëerd waarin ik mij veilig voelde, omdat ik niet met het leven zoals die zich aandiende kon omgaan.
Ik moest vroeger altijd sigaretten voor mijn moeder halen en dan rookte ik ze stiekem op, stal, vocht en kwam sporadisch opdagen op school. Na verschillende meldingen en mijn angsten voor de mannen in ons huis, die ik uitsprak op school, ben ik op mijn 8e samen met mijn broers uit huis gehaald en in een leefgroep geplaatst. Hier heb ik 4 jaar gewoond en werd ik steeds onhandelbaarder, ik had heftige driftbuien en eiste alle aandacht op.
Ik belandde in een hel
Op mijn 12e ben ik samen met mijn broers in een pleeggezin in België geplaatst. Dit had iets moois voor ons moeten zijn, eindelijk in een “normaal” gezin maar we belandde in een hel. Daar ben ik lichamelijk en geestelijk helemaal kapot gemaakt. Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik in ieder geval niet mijn grote mond was kwijt geraakt.
Alcohol verdoofde mijn angsten
Toen ik 13 was ging ik met een vriendin naar een jeugdhuis en daar kwam ik voor het eerst in aanraking met alcohol. Ik zal mijn eerste keer drinken nooit vergeten, het voelde als thuiskomen. Alles om me heen werd zachter, mijn pijn en angsten werden verdoofd en ik vergat even in wat voor hel ik leefde. Ik veranderde van een angstig, boos en onzeker meisje, naar een grappige, zelfverzekerde tiener. Ik was vrij!
Na één van de ergste dagen van mijn leven ben ik uit dat gezin geplaatst, hierna volgden er verschillende gezinnen totdat ik 17 werd. Ik voelde me nooit echt op mijn plek en had ook nooit het gevoel dat ik erbij hoorde. Mijn alcoholgebruik nam flink toe in ’t weekend, ik was grenzeloos.
Ik werd een slaaf van mijn verslaving
Op mijn 18e, nadat mijn biologische moeder mij op straat had gezet, begon ik steeds meer en meer te drinken, ik had een vriend waarmee ik alleen kon communiceren als ik dronk en al de trauma’s van mijn jeugd begonnen mij in te halen. Ik probeerde er alles aan te doen om het te verdoven. Later begon ik ook met andere middelen, ik werd een slaaf van mijn verslaving.
Ik probeerde van alles om hieruit te komen, meerdere malen ben ik in het buitenland gaan wonen omdat ik dacht dat het daar wel goed zou gaan. Meerdere malen ben ik van baan/opleiding veranderd omdat ik dacht dat het daar aan lag.
Twee zelfmoordpogingen
Op mijn 26e had ik eindelijk mijn “rock bottom” bereikt, ik leefde erg geïsoleerd, begon ’s ochtends al met gebruiken, niemand wilde iets met mij te maken hebben en weer kwamen mijn trauma’s aan mijn deur kloppen. Ik werd gek van het geschreeuw in mijn hoofd, ik wilde rust. Na 2 zelfmoordpogingen dat jaar, heb ik in een helder moment gezocht naar een afkickkliniek en zo kwam ik terecht bij GGZ Interventie.
Het begin van een leven in herstel
Ik was erg bang toen ik de kliniek in ging, maar vastberaden. Alles wat ik zelf al had geprobeerd werkte niet, dus was ik bereid om dit te proberen. Ik heb 28 dagen in de kliniek gezeten, waar ik opnieuw mocht leren om te praten over mijn gedachtes en gevoelens, eten op normale tijdstippen, bed opmaken, mediteren en zoveel meer. Hier heb ik voor ’t eerst kunnen ervaren hoe een leven in herstel is en ik wilde hier meer van!
Het werd mij aangeraden om naar een safehouse te gaan, ik heb die suggestie opgevolgd en ben toen ik in het safehouse aankwam meteen naar een meeting gegaan. Ik hoorde veel mensen praten over 90/90 (90 meetings in 90 dagen), ik heb er 180 in 90 gedaan, hierdoor leerde ik mensen kennen die ik echt lief heb, die altijd voor mij klaarstaan.
Het constante geschreeuw in mijn hoofd is weg en ik ervaar een rust die ik nooit in mijn leven had gekend.
Door mijn sponsor dagelijks te bellen en te werken aan mijn stappen, leerde ik mezelf beetje bij beetje meer te accepteren en lief te hebben. Na jaren van mishandeling, gebruikt worden door mensen, mensen te gebruiken en mezelf niets waard te vinden, kan ik nu met compassie voor mezelf terugkijken naar mijn verleden, heb ik vrienden die om mij geven en heb ik mijn familie weer terug.
Ik had nooit durven dromen dat ik zou leren om te leven in plaats van te overleven, dat ik bevrijd zou zijn. Ik gun jou alles wat ik ook heb mogen vinden!