Het toneel roept. Er is mij hier een podium gegeven en daar wil ik graag gebruik van maken. Mijn hemd is gestreken, mijn schoenen gepoetst en mijn haar zit netjes in het vet. Ik heb zelfs een giletje aan. Over dat laatste twijfel ik een beetje: is misschien wat overdreven. Ik heb geen tijd om te twijfelen, de voorstelling gaat beginnen. De toeschouwers zitten al en de spots staan gericht. Kan ik nog terug?
Toneelspel is mij niet vreemd. Als alcoholist is het een tweede natuur. Grote gebaren, scheve opmerkingen, ontregelende dialoog; alles om te verbloemen waar het stuk eigenlijk over gaat. Een monoloog waarin niets waarde heeft. Een toneelstuk dat zichzelf in bochten wringt om geen diepere betekenis te hebben. Je zou maar verraden wat belangrijk voor je is. Dat zou je kwetsbaar maken.
En dus acteerde ik: “Jij wilt een goede baan, trouwen, een koophuis en 1,49 kinderen? Sukkel! Jij komt er nog wel achter. Dat is allemaal onbelangrijk. Ik hoef niets. Ik ben gelukkig met niets en kan vooral niets verliezen. Niemand vertelt mij wat ik moet doen. Niemand kan mij pijn doen.” De clown zwalkt de coulissen in. Het zal niemand verbazen dat er enorme hoeveelheden drank nodig zijn om dit wereldbeeld in stand te houden.
Het engste van het openbaar maken van mijn verslavingsproblematiek vond ik het permanente van de biecht. Je kan niet meer terug. Ik kan niet eerst mijn complete nederlaag erkennen om later voorzichtig te nuanceren: “Dat was trouwens allemaal een grapje, misschien moet ik gewoon iets minder drinken.”
Maar nu het doek is gevallen voor dit dronkenmanstoneel, moet ook de rest van mijn act eraan geloven. De tijd van halve maatregelen is voorbij. Daarom sta ik hier vandaag op dit toneel om kwetsbaarheid te tonen. Mijn hemd is gestreken, mijn schoenen blinken en mijn haar zit netjes in het vet. Ik heb zelfs een giletje aan. Het doek gaat open. De zaal is stil.
“Ik sta hier om te vertellen dat ik alles heel belangrijk vind. Ook ik wil mijn talenten ontwikkelen en erkend worden voor waar ik goed in ben. Bouwen aan een toekomst en een huis om samen in te leven. Ik wil een goede vriend zijn, een goede zoon, een goede geliefde en uiteindelijk – insjallah – een goede vader. Ik wil het allemaal. Ik wil het zo graag goed doen dat ik het nauwelijks hardop uit durf te spreken.” Trillend sta ik op het podium. Ik had hier net zo goed naakt kunnen staan, maar sta vooralsnog in mijn gestreken hemd.
Het blijft stil in de zaal – een toeschouwer kucht. Had ik applaus verwacht? Op de eerste rij staat een heer op. “Leuk verhaal hoor Gino, maar maak je het allemaal niet wat moeilijker voor jezelf dan noodzakelijk is?” Verlegen staar ik naar mijn gepoetste schoenen. “En”, vervolgt de man met een grijns, “als we vandaag dan toch eerlijk tegen elkaar zijn: een giletje kan echt niet meer.”
Ik bijt op mijn lip. Ik verlang vurig alles terug te kunnen nemen wat ik zojuist gezegd heb. Roepen dat het allemaal niet gemeend was, dat het toneelspel was – een grapje. Maar dat kan niet meer, daarvoor is het nu gelukkig te laat.