De geel-zwarte polo is eigenlijk zo lelijk niet – voor bedrijfskleding dan. Mijn afkeer zit ‘m vooral in het feit dat ik ‘m aan moet. Dat iemand anders bepaalt welke kleren ik draag. Het is een mengelmoes van de wil tot zelfbeschikking en kinderachtige ijdelheid.
De veiligheidsschoenen met rode neuzen zijn trouwens naar iedere maatstaf afschuwelijk – dat is geen ijdelheid, maar gewoon een eerlijke constatering.
Uw verslavingsblogger heeft een baan. Dat hoort u inderdaad goed: ik ben weer een bijdragend onderdeel van het Bruto Binnenlands Product. Hoezee! Twee jaar zat ik thuis, waarvan het eerste jaar voor mijn eigen en andermans veiligheid. In die periode verwarde ik thuis geregeld de gaskraan met de radiatorknop en vond ik mijn shampoo terug in de koelkast. Ik zal u besparen met welk bakproduct ik mijn haar toen per abuis gewassen heb. Jarenlange roofbouw op mijn centrale zenuwstelsel had een wissel getrokken op zowel mijn brein als mijn geestelijke gezondheid. Gelukkig blijkt de mens veerkrachtig.
Maar wat nu te doen? Deze vraag plaagt me sinds de dag dat ik nuchter ben – en eigenlijk al veel langer. Zo lang ik me kan herinneren, voel ik een verlammende twijfel over mijn professionele toekomst: ook zonder drank – juist zonder drank. Het is een voorbeeld van hoe verdovende middelen vaak een oplossing zijn voor een probleem – en nu is die oplossing niet langer een optie.
Vorig jaar rond deze tijd was ik ook aan het zoeken naar werk. Met hulp van Arbo-artsen en herintredingspecialisten werd gekeken naar een passende professie. Vooral in de reclamewereld en de journalistiek – deelgebieden waarvoor ik enig ‘talent’ zou bezitten. Het klonk allemaal veelbelovend en ik liet me graag meevoeren in toekomstdromen vol succes en ambitie – en ijdelheid, ook dat. Om geld heb ik nooit veel gegeven – zolang het niet op is – maar voor status ben ik wel gevoelig.
Ik vergat hoe pril mijn herstel was. Anderen moesten misschien rustig opbouwen – ik was toch zeker slimmer en getalenteerder dan les autres. Ik kon mezelf bijna dood drinken en daarna alles in een jaar weer op de rails krijgen. Ik was toch ook uitzonderlijk? Ik geloofde er zelf in – tot de week dat ik moest beginnen. De slecht gestutte draagmuur kwam met veel kabaal naar beneden en ik moest erkennen dat ik doodsbang was. En juist dat erkennen bleek onmogelijk in het moeras van hoogmoed en ijdelheid. Ik was doodsbang voor een grotemensenbaan. Doodsbang voor deadlines, vergaderingen en kantoorpolitiek – en vooral was ik doodsbang voor verwachtingen. Verwachtingen die ik niet zou kunnen waarmaken.
Ik viel terug. En hard. Dat had niet alleen met werk te maken, maar het was wel een belangrijke component. Tijdens mijn tweede klinische opname heb ik de theorie ontwikkeld dat een terugval altijd te herleiden is tot ‘verloren liefdes, vervlogen dromen en gecraqueleerd broederschapa’. Het was een harde leerschool, maar geleerd heb ik: ik kan niet meer handelen uit ijdelheid, eerzucht of om mezelf bijzonder te voelen. Dat soort luchtfietserij is een luxe die ik me niet langer kan veroorloven. Mijn gezondheid moet op één staan.
En dus ben ik vorige week begonnen met het bezorgen van boodschappen voor een grote kruideniersketen. Rustig werk met veel regelmaat, zodat ik veilig mijn eerste stappen kan zetten op de arbeidsmarkt. Geen deadlines, geen vergaderingen en geen kantoor-intriges. Beperkt sociaal contact en geen mogelijkheid om werk mee naar huis te nemen – fysiek en mentaal niet. Dit is precies wat ik nodig heb, in ieder geval voor het komende jaar heb ik met mezelf afgesproken. Dat het tijdelijk is, moet ik er wel continue bij zeggen – daar zit nog wat ijdelheid.
En dus mag ik deze geel-zwarte bedrijfspolo leren dragen – ook als mijn ijdele ego daar een sterke afkeer van heeft. Ik ben nergens te goed voor. Dat die veiligheidsschoenen niet om aan te gluren zijn, is daar alleen een bevestiging van.
Volgende week deel twee van dit tweeluik met de titel ‘WERK II: NEDERIGHEID’.