Dit is het verhaal van Jesse (pseudoniem) over zijn wiet-, alcohol en cocaïneverslaving. Een eerlijk verhaal. Wij hopen dat jij als lezer inspiratie en vooral motivatie krijgt ook in herstel te gaan. Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Of chat anoniem online op de website!
Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Mijn naam is Jesse, ik ben 36 jaar en ik ben een verslaafde. Dit is mijn verhaal over mijn verslavingen en hoe ik de beste beslissing in mijn leven heb genomen, namelijk hulp zoeken!
Ik kom uit een normaal Nederlands gezin en ik heb 1 zus. Ik was als kind altijd vrolijk en opgewekt en een liefhebbend gevoelig jongetje. Er was op dat moment geen vuiltje aan de lucht. Toen ik een jaar of 11 was begon ik het steeds belangrijker te vinden wat anderen van mij dachten. Vooral bij de populaire kinderen wou ik erbij horen. Ik wou door iedereen aardig gevonden worden en legde mijzelf ook die druk op om door iedereen aardig gevonden te worden. Omdat ik graag gezien wilde worden door de populaire kinderen deed ik dingen om op te vallen, dingen tegen mijn principes in. Ik kwam steeds iets verder van mezelf af te staan en dat zorgde gevoelsmatig voor een innerlijk conflict. Ik kreeg verkeerde vrienden, stal geld uit m’n moeders portemonnee en begon met roken. Spanning en grenzen opzoeken zat er toen al in.
Toen ik 12/13 jaar was ging ik steeds meer met vrienden om die een slechte invloed hadden op mij. Mijn opa overleed en ik begon met blowen. Achteraf gezien kon ik niet met mijn gevoel omgaan. Het feit dat ik dingen deed tegen mijn gevoel en geweten in daardoor begreep ik mezelf op een gegeven moment niet meer. De teleurstelling die ik zag en voelde bij mijn ouders. Ik voelde me onbegrepen en alleen. Dit zorgde voor een kettingreactie van vluchtgedrag. Ik vluchtte dan voornamelijk voor mijn gevoel. Schuld, schaamte, verdriet enz. Ik blowde dagelijks. Op mijn 14e kwam ik in aanraking met xtc en speed. Dat was op dat moment best leuk en ik dacht dat ik een oplossing had voor mijn gevoel en mijn problemen. Ik had toen al geen grenzen en als ik ze wel had dan ging ik er meestal overheen.
Ik blowde iedere dag van mijn 14e tot mijn 25ste. Toen ik daar niet meer tegen kon door paniek aanvallen ben ik het blowen gaan vervangen door alcohol. Het kwam nooit in me op dat ik misschien wel eens verslaafd zou kunnen zijn. Ik voelde me door de alcohol zelfverzekerder en ik maakte m’n eigen minder druk om wat andere mensen van mij dachtte. Ik kwam kort daarna ook in aanraking met cocaïne en dat werkte helemaal goed tegen mijn onzekerheid dacht ik. Ik was inmiddels getrouwd en had 2 kinderen. Mijn vrouw vond het blowen nooit niet zo erg omdat ik daar vrij rustig van werd en geen gekke dingen bij deed. Ik was voornamelijk moe en had nooit nergens geen zin in met blowen. Het liefst bleef ik thuis met de gordijnen dicht. Nooit was het in me opgekomen dat ik misschien verslaafd was. Iedereen dronk? Ik dronk al voordat ik naar een verjaardag ging of een andere gelegenheid. Dan was ik wat zelfverzekerder en vond iedereen mij leuk en sociaal in plaats van stil, saai en onzeker. Ik kon ook nooit rustig drinken. Ik wilde altijd zo snel mogelijk in een roesje komen (de scherpe randjes eraf hebben).
Ik kreeg steeds vaker ruzie met mijn vrouw over mijn gebruik. Zij vond dat ik een probleem had en dat ik hulp moest zoeken. Ik beloofde haar dan dat ik er wat aan ging doen. Dit ging dan ook vaak 2/3 weken goed. Maar zodra ik wat krediet had opgebouwd ging het weer fout. Ik dacht dat het wel weer kon… Na weer een ruzie beloofde ik dan dat ik hulp ging zoeken en dat deed ik dan ook. Vooral omdat zij vond dat ik een probleem had. Ik vond het diep van binnen wel meevallen Iedereen die drinkt toch? En af en toe cocaïne gebruiken in het weekend, dat kan toch geen kwaad? Uiteindelijk ben ik alles kwijt geraakt. Ik bereikte m’n dieptepunt toen mijn vrouw op dat moment bij me weg ging. Mijn wereld stortte in en ik had op dat moment 2 opties: zo door gaan of hulp gaan zoeken. Ik ben hulp gaan zoeken want echt voor het eerst in mijn leven wilde ik ook echt hulp. Ik wilde dit leven niet meer. Ik wilde weg, mezelf leren kennen. Want wie ben ik nu eigenlijk? Ik wist het niet. Ik heb mij toen eindelijk aangemeld en ik stond er toen ook echt achter want ik kon zo gewoon niet meer verder.
Het bleek de beste stap van mijn leven te zijn. De eerste stap die ik zette was toen ik besloot dat ik zo niet meer verder kon en dat ik hulp nodig had. Ik weet het niet meer.. help me maar! Het was voor mij een bevrijding om toe te geven aan mezelf dat ik het niet alleen kan. Ik heb tijdens de behandeling veel over mezelf mogen leren. Over wie ik ben en waarom ik bepaalde dingen deed in mijn leven. Ik gebruikte middelen omdat ik niet kon omgaan met het leven zoals het kwam. Ik had m’n eigen voorgenomen om hetgeen wat ze mij suggereerde in de kliniek ook te gaan doen in mijn leven voor 1 jaar. Mijn hoop was dat het zou gaan werken en dat ik er een nieuw leven voor zou terug kijken.
Uit de kliniek gekomen, ben ik gelijk naar een meeting gegaan en heb ik een sponsor gevonden. Ik ben aan de 12 stappen gaan werken en ik heb mijn herstel op 1 gezet. Ik heb er echt een fantastisch leven voor terug gekregen. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, ik kan genieten van de kleine dingen in het leven en ik heb innerlijke rust gevonden. Ik ben gewoon oke met mezelf en het leven zoals het komt. Ik kan een vader zijn voor mijn kinderen, een zoon voor m’n ouders, een vriend voor mijn vrienden en een betrouwbare werknemer voor mijn werkgever. Ik hoef niet meer te gebruiken en de drang om te gebruiken is weg. Ik heb hierdoor echt een nieuwe vrijheid leren kennen. Ik ben de kliniek en alle mensen die hebben mee gewerkt aan mijn herstel enorm dankbaar. Ik ben een dankbaar herstellende verslaafde!
Groetjes Jesse
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar [email protected]