Dit keer delen we het indrukwekkende verhaal van Romke. Hij vertelt openhartig over zijn jeugd, de rol van angst in zijn verslaving en hoe hij stap voor stap weer hoop en vertrouwen vond bij GGZ Interventie. Zijn verhaal laat zien dat herstel mogelijk is, zelfs als je denkt dat het uitzichtloos is.
Mocht jij hulp nodig hebben, neem gerust contact met ons op. Wij staan voor je klaar. Je staat er niet alleen voor!
Een jeugd met verhuizen, gamen en pesten
Mijn jeugd… ja, oké. Ik was een redelijk vrolijk kind, wel stil en op mezelf. School ging goed, maar in een periode van vier jaar verhuisde ik twee keer. Steeds weer nieuwe vrienden maken vond ik moeilijk, zeker toen ik naar de middelbare school ging. Daar werd ik gepest en daardoor trok ik me steeds meer terug. Voor de rest had ik een best leuke jeugd: veel buiten spelen. Toch kwam ik al jong in aanraking met gamen en daar kon ik me in verliezen. Het werd een obsessie.
Ik begon op de havo, maar in de vierde stapte ik over naar het mbo omdat het niet goed ging. Ik was veel bezig met gamen en dronk regelmatig, ook doordeweeks. Uiteindelijk ging ik helemaal niet meer naar school. Ik kreeg te maken met een leerplichtambtenaar en ontwikkelde een angststoornis. Daardoor gleed ik steeds verder af. Mijn mbo heb ik in eerste instantie niet afgemaakt. Ik isoleerde me en kwam vaak niet opdagen. Ik ging meer drinken en begon op mijn twintigste met blowen. Rond die tijd probeerde ik via het volwassenenonderwijs alsnog mijn havo te halen, maar ook dat lukte niet. Ik had ondertussen schulden opgebouwd en ging ongeschoold werk doen. Daarmee bouwde ik deels iets op, maar tegelijk had ik meer ruimte om te drinken, blowen en gamen.
Eerste opname, maar terugval na thuiskomst
Op mijn twintigste ben ik voor het eerst naar een jongerenkliniek gegaan, tien weken in de Ardennen. Toen ik thuiskwam ging het even goed, maar na twee maanden viel ik terug omdat mijn omgeving niet veranderd was. Later ontmoette ik een vriendin, bij wie ik ben gaan wonen. Toen ging het een stuk beter.
Rond mijn vijfentwintigste kwam ik in aanraking met coke op een huisfeestje. Daar raakte ik ook aan verslaafd. Toen mijn relatie uitging, ging het steeds slechter. Ik belandde in de IT en mocht in die periode veel thuiswerken. Dat gaf me de ruimte om na mijn shifts direct te beginnen met drinken. Elke dag, gemiddeld een halve krat bier. Daarbij blowde ik en zakte steeds dieper weg in een depressie.
Ik bleef in bed liggen, kwam nauwelijks buiten en raakte volledig geïsoleerd. Op eigen houtje probeerde ik nuchter te worden, maar hield dat maximaal twee maanden vol. Daarna viel ik telkens terug. Uiteindelijk was ik er helemaal klaar mee en ben ik bij mijn vader gaan wonen. Hij zei: “Je moet hier echt iets aan doen. ” Zo ben ik op mijn dertigste bij GGZ Interventieerechtgekomen.
Verdoven als overlevingsmechanisme
De grootste reden dat ik verslaafd ben geraakt, is omdat ik niet met mijn angst kon omgaan. Het enige dat voor mij leek te werken, was verdoven. Eerst met alcohol, later met andere middelen erbij. Maar van alcohol kreeg ik de dag erna juist weer meer angstklachten. Het werd een vicieuze cirkel waar ik niet meer uitkwam.
Een nieuw begin bij GGZ Interventie
Ik had mezelf voorgenomen om echt mijn best te doen en uit mijn comfortzone te stappen. Tien jaar eerder had ik al ervaring opgedaan met behandeling, dus ik wist een beetje hoe het werkte. Nu wilde ik de hulp van professionals volledig omarmen. De eerste week in Bilthoven was intens, er kwam veel op me af en ik herinner me er niet veel van. Toen ik mijn rock bottom-verhaal deelde, voelde ik me aangevallen door de feedback. Ik was in het begin vaak prikkelbaar.
Daarna vertrok ik naar GGZ Interventie in Portugal. De omgeving daar was heel veilig, rustig en helend. Ik kwam echt tot rust. De behandelaren waren rechtvaardig en gaven goede, eerlijke feedback waar ik mee verder kon. Ik heb daar geleerd om voor mezelf op te komen. Ik werd zelfs groepsoudste en kwam in een sessie voor iemand anders op. Dat gaf me enorm veel zelfvertrouwen.
Ik werkte vooral aan mijn sociale angststoornis, die nauw verbonden was met mijn verslavingsproblematiek. Iedere dag deelde ik mijn gevoelens, en ik voelde me geaccepteerd door de groep en de behandelaren. Dat was heel waardevol voor mij. De gesprekken en het leren uitspreken van mijn gevoelens hebben me echt vooruitgeholpen.
Van uitzichtloos naar hoopvol
Toen ik nog in mijn verslaving zat dacht ik: “Ik kom hier nooit vanaf. Ik zal altijd problemen hebben in mijn leven.” Maar door de ervaringen bij GGZ Interventie en de mensen om me heen, leerde ik dat als je je inzet, er echt verandering mogelijk is. Ik herinner me sprekers die zeiden dat ze weer vrolijk waren in herstel. Eerst geloofde ik dat niet. Maar na een paar dagen merkte ik dat mijn humeur beter werd, ik sliep beter en kreeg zin om ’s ochtends op te staan. Precies zoals zij hadden verteld.Ik kreeg weer behoefte om deel te nemen aan de samenleving, om vrienden te maken en betrokken te zijn. Wat ik wil meegeven: de hulp die geboden wordt, is genoeg om je leven opnieuw op te bouwen, áls je er zelf voor gaat.
Leven in herstel
Nu ervaar ik mijn leven als kalm en overzichtelijk. Ik kan plannen maken, ik ben betrouwbaar voor mijn familie, vrienden en fellows. Ik heb de community omarmd, doe servicewerk en heb nieuwe vrienden gemaakt. Dit heeft mijn zelfvertrouwen vergroot. Op dit moment doe ik vrijwilligerswerk, maar mijn doel is om uiteindelijk weer echt aan de slag te gaan.
Het grootste verschil? Ik word niet meer wakker met stress, maar met kalmte. Ik heb zin in de dag.
Zou jij ook graag jouw verhaal willen vertellen en anderen daarmee helpen? Stuur dan een e-mail naar marie-claire@ggzinterventie.nl