Koelvloeistof lekt traag op het zwarte asfalt. ‘Daar kun je niet verder mee rijden jongen’, meldt de vrachtwagenchauffeur als we stilstaan op de ventweg. No shit Henk Wijngaard. Geërgerd kijk ik de dikkige trucker aan. Dat is niet netjes van me: hij probeert gewoon te helpen. Bovendien ben ik achter op hem gereden, niet andersom. Zijn DAF Model XF geladen met zeecontainer was alleen niet erg onder de indruk van de liefdesbeet van mijn Renault. Met wat speeksel poetst hij een krasje van de laadbak.
Dat zal niet voldoen om mijn bezorgbus weer op te lappen. Naast de beschadigde radiateur is de motorkap gevouwen als een accordeon en hangt het chauffeursportier er brak bij. Wat een ellende. Het ongeluk gebeurde stapvoets, maar de natuurkunde leert: momentum = snelheid x massa – en massa hebben vrachtauto’s genoeg. Het ergste is dat het compleet mijn schuld is. Ik ging bij het stoplicht mijn bus uit om de achterdeur te controleren en vergat hierbij de handrem. De automatische versnellingsbak trok daarop tergend langzaam door tot de nietsvermoedende DAF – met mij machteloos toekijkend vanaf het asfalt. Wat een ellende.
Ik sta er niet goed op bij de nieuwe werkgever. Absoluut niet. Hoe ben ik in deze penarie beland? Mijn directe leidinggevende heeft aan de telefoon moeite zijn frustratie te verbergen. Hoewel hij zich eerst bekommert om mijn veiligheid, spreekt zijn stem boekdelen. Exit Gino? Dat zou helemaal niet vreemd zijn – sterker nog: ik zou mezelf in deze situatie ontslaan.
De trucker met de ongeschonden DAF vervolgt zijn reis richting een sjofel wegrestaurant. Hij wenst me succes. In mijn gehavende bus wacht ik op een sleepwagen. Dat kan nog wel twee à drie uur duren. Genoeg tijd om in eenzaamheid mijn fouten en frustraties te herkauwen tot een punt waarop ze weinig meer met de werkelijkheid van doen hebben.
Eigenlijk is het mijn schuld ook niet. Toch? Mijn werkgever stuurt mij zonder gedegen training de weg op. Automaten zijn levensgevaarlijk. Renaults deugen sowieso niet. Dat is de reden dat ik de achterklep ging controleren. Daaruit ontstond deze hele situatie. Ik hoor mijn collega’s gniffelen: ‘die nieuwe is echt heel dom’. Als ik hier tenminste nog lang genoeg werk om uitgelachen te worden. Maakt ontslag me eigenlijk uit? Ik vind wel iets anders. Iets beters. Iets wat past bij mijn kwaliteiten en opleidingsniveau. Het is toch eigenlijk ongehoord dat ik dit werk moet doen. Boodschappenberzorger. In stilte walg ik bij het woord. Weten ze dan niet hoe slim ik denk dat ik ben?
Stop.
Hier moet ik mezelf onderbreken. Deze gedachtegang ken ik. Het is een heel vertrouwde manier om niet om te hoeven gaan met gevoelens van onzekerheid en schaamte. Een schild om het fragiele ego te beschermen. IJdelheid prevaleert waar nederigheid gepast is. En deze manier van denken eindigt op een bekend punt. Misschien niet vandaag; misschien niet morgen, maar wel overmorgen of de dag daarna. De kronkel zou zich in mijn hoofd nestelen en uitgroeien tot iets wat niet te bezweren lijkt. Als ik die weg wil bewandelen kan ik beter bij het eindpunt starten: misschien ligt er tussen de bestellingen achter in mijn bus nog iets te zuipen.
Maar omdat dat geen oplossing meer is, sluit ik mijn ogen en laat ik het toe. De gevoelens van schuld en schaamte en onvermogen. Allemaal laat ik ze toe. Ik erken dat ik fouten maak – vaak en veel en meestal onnodig. Dat ik niet zo slim ben als ik soms denk dat ik ben, maar ook niet zo dom. Dat ik aan deze situatie weinig kan veranderen; deze enkel kan accepteren. De avondspits loopt op zijn eind, schemering valt en frustratie ebt langzaam weg. Na een uur stap ik uit en maak een rondje om de bus. Geen sleepwagen te bekennen. Ik neem de schade nog eens op. Mijn blik is observerend, niet veroordelend. En terwijl de koelvloeistof langzaam wegvloeit in het asfalt, voel ik hoe nederigheid oude gedragingen absorbeert.
Dan rest enkel de vraag: waarom moet ik er eerst een potje van maken voordat het lukt deze nederigheid te omarmen?